Νυν υπερπάντων η τσέπη μας

Το χθεσινό ρεπορτάζ της Καθημερινής, σύμφωνα με το οποίο οι εργαζόμενοι στα μέσα μεταφοράς απεργούν και πληρώνονται αποτελεί την πλέον έμπρακτη επιβεβαίωση ενός γιαλαντζί συνδικαλισμού που κατατρώει τα σωθικά της χώρας. Σύμφωνα με τα στοιχειά του ρεπορτάζ, μόνον 5 στους 100 εργαζόμενους δήλωσαν ότι απεργούν στις τελευταίες κινητοποιήσεις, παρά το γεγονός ότι ουδείς εργάσθηκε. Οι υπόλοιποι, με την σιωπηρή συμπαράσταση διοικήσεων και πολιτείας κοροϊδεύουν την κοινωνία. Πρόεκειται για μια φαιδρή κατάσταση που έχει καταγγελθεί πολλάκις, αλλά ουδείς τολμά να βάλει ένα τέλος, ακόμη και μετά από 6 χρόνια μνημονίων.

Καταρχήν κοροϊδεύουν, διότι γνωρίζουν ότι τα αιτήματά τους είναι έως και υπερβολικά αλλά σίγουρα ανεφάρμοστα. Ακόμη και ο πλέον θρασύς συνδικαλιστής δεν πιστεύει ότι η Κυβέρνηση θα ακυρώσει την αξιολόγηση για να μην προχωρήσουν οι αποκρατικοποιήσεις στις συγκοινωνίες. Θεωρεί βεβαίως ότι κάνει το καθήκον του δημιουργώντας αναμπουμπούλα. Το γεγονός ότι η απεργία δεν έχει κόστος, “βοηθά” πολύ περισσότερους να συμμετέχουν και κυρίως δίνει τη δυνατότητα στους συνδικαλιστές να κάνουν πολυήμερες απεργίες, παραλύοντας τη χώρα.

Γνωρίζουν επίσης ότι οι κραυγές τους στερούνται κάθε σοβαρότητας. Οι πολίτες έχουν νωπή τη μνήμη της κινδυνολογίας των συνδικαλιστών της Ολυμπιακής που υποστήριζαν ότι αν ιδιωτικοποιηθεί ο εθνικός αερομεταφορέας, τα εισιτήρια θα είναι πανάκριβα και τα αεροπλάνα θα πέφτουν σαν τις μύγες. Οι πιο ηλικιωμένοι θα θυμούνται την αντίστοιχη κινδυνολογία των συνδικαλιστών του ΟΤΕ. Αντίθετα με όσα υποστήριζαν, οι υπηρεσίες είναι προφανώς καλύτερες και σίγουρα φθηνότερες. Άσε που δεν βάζεις πια “μέσον” για να “βάλεις τηλέφωνο”.

Κυρίως όμως διότι με την προκλητική στάση τους γελοιοποιούν την έννοια της απεργίας. Το να δηλώνεις ρεπο ή ασθένεια την ημέρα της απεργίας δεν είναι μια έντιμη στάση. Πρόκειται για ξεκάθαρη κουτοπονηριά. Μια κουτοπονηριά που συμβαίνει βεβαίως μόνον στο ελληνικό δημόσιο. Ουδείς σοβαρός εργοδότης θα δέχονταν να πληρώνει τους εργαζόμενους του για να απεργούν. Οι επιλογές και οι πράξεις του καθενός έχουν και συνέπειες. Όταν θέλεις να υπερασπιστείς τις ιδέες σου και να κατεβάσεις τον κλάδο σε απεργία, οφείλεις να δέχεσαι τις συνέπειες. Αυτή είναι μια έντιμη στάση που ακολουθούν οι απεργοί σε όλο τον κόσμο. Μαγκιές με τα λεφτά των άλλων (και πολύ περισσότερο των πολιτών) είναι ανήθικο να συμβαίνουν.

Γι’ αυτό το λόγο οι απεργίες δεν έχουν πλέον σχεδόν κανέναν αντίκτυπο. Όλοι θεωρούν ότι είναι μέρος της διαδικασίας. Αν αντίθετα οι εργαζόμενοι συμμετείχαν πραγματικά, χωρίς να υποχρεώνονται και χωρίς να θεωρούν την απεργία μια ημέρα “άδειας”, οι απεργίες θα ήταν μεν πολύ λιγότερες αλλά σίγουρα ο αντίκτυπός τους θα ήταν πολύ μεγαλύτερος.

Μιλάμε βεβαίως για τη χώρα που στο πρόσφατο παρελθόν, η ΔΕΗ χρηματοδοτούσε τις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων της. Οι συνδικαλιστές έπαιρναν χωρίς αιδώ τα χρήματα του εργοδότη, χωρίς να νοιάζονται αν θα κατηγορηθούν για “ξεπούλημα στην εργοδοσία” και “σχέσεις διαπλοκής με στόχο να πληγούν τα συμφέροντα των εργαζομένων”. Όλοι θεωρούσαν περίπου φυσικό ο εργοδότης να χρηματοδοτεί τις κινητοποιήσεις που έκαναν κακό στην εταιρεία. Ούτε καν οι μέτοχοι (με τα λεφτά των οποίων χρηματοδοτούνταν οι απεργίες)  δεν έμπαιναν στη διαδικασία να σταματήσουν τη φαυλότητα. Προφανώς θεωρούσαν ότι έτσι εξαγοράζουν εργασιακή ειρήνη, ενισχύοντας τις φήμες για το συνδικαλιστικό ξεπούλημα.

Την ώρα λοιπόν οι οι πολίτες ταλαιπωρούνται στα αυτοκίνητά τους ή ακόμη χειρότερα δεν έχουν τρόπο να προσεγγίσουν τη δουλειά τους χάνοντας το μεροκάματο, οι απεργοί απολαμβάνουν το μοναδικό προνόμιο να μην εργάζονται και να πληρώνονται. Στο πρόσφατο παρελθόν επίσης, επέλεγαν στρατηγικά τις ημέρες της απεργίας για να είναι “κολλητά” με Σαββατοκύριακα ή αργίες. Αν υπήρχε κενό, μη γελιέστε. Πάντα μια αναρρωτική μπορεί να λειτουργήσει σαν “γέφυρα” προκειμένου να δημιουργηθεί ένα βολικό πακέτο αδείας, ιδανικό για διακοπές.

Η φράση “τσάμπα μάγκες” είναι λίγη για να περιγράψει την ανήθικη στάση τους. Τσάμπα μάγκες είναι και οι ηθικοί αυτουργοί της συγκεκριμένη πρακτικής. Οι πολιτικοί προϊστάμενοι και οι διοικήσεις των οργανισμών που είτε θέλουν να καλοπιάσουν τους απεργούς (που φέρουν βεβαίως και την ιδιότητα του ψηφοφόρου), είτε απλά δεν θέλουν φασαρίες. Άλλωστε οι περισσότερες διοικήσεις τοποθετούνται διαχρονικά με κομματικά κριτήρια, αδιαφορούν για την πορεία των εταιριών και υπακούουν βεβαίως σε κομματικές εντολές.

Η συγκεκριμένη πρακτική, πέρα από το ότι είναι γελοία, καταδεικνύει και το μέγεθος της ηθικής κατάπτωσης της ελληνικής κοινωνίας. Οι συνδικαλιστές απεργούν χωρίς συνέπειες, απαγορεύουν σε άλλους να εργασθούν θεωρώντας την απεργία υποχρέωση και όχι δικαίωμα και ξεφτιλίζουν κάθε έννοια εργατικών κινητοποιήσεων και αγώνων. “Με ξένα κόλλυβα” παριστάνουν τους αγωνιστές και διαλύουν ότι απέμεινε από ένα κράτος που παραπαίει. Ούτε καν η λέξη “ντροπή” είναι κατάλληλη για να περιγράψει τη στάση τους.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).