Ο ‘μαρμαρωμένος Σαμαράς’ και το σχέδιο της δεξιάς παρένθεσης

Μετά τις ευρωεκλογές του 2014 ο Αντώνης Σαμαράς, σταμάτησε να έχει ως προτεραιότητα τη διακυβέρνηση της χώρας και ασχολήθηκε με την πολιτική διαχείριση της πολιτικής υστεροφημίας του. Κάτι ανάλογο κάνει πλέον και ο Αλέξης Τσίπρας που γνωρίζει ότι αργά η γρήγορα θα παραδώσει την εξουσία στον Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά του ετοιμάζει εκπλήξεις.

Ο Σαμαράς, βλέποντας την πτώση να έρχεται, επέλεξε το “κατενάτσιο”.  “Φόρτωσε” την Κυβέρνηση με Βούλτεψες και Γιακουμάτους, κατέβασε τα μολύβια και αναζητούσε τρόπο για να αποφύγει τις εκλογές κάνοντας χατίρια σε κοινωνικές ομάδες που δεν θα τον ψήφιζαν ούτε μετά από εγκεφαλικό. Όταν είδε ότι δεν μπορεί να τις αποφύγει (ελέω προέδρου και κοινωνικής αγανάκτησης)  άρχισε να σκέπτεται τη διαχείριση της ήττας και τον τρόπο με τον οποίο θα επανέρχονταν στην πρωθυπουργία. Ήταν το διαβόητο σχέδιο της αριστερής παρένθεσης.

Ένα σχέδιο που οι περισσότεροι θεωρούν ότι δεν ευοδώθηκε αλλά για τον ίδιο τον Μεσσήνιο και το στενό περιβάλλον του, αποτελεί το σύγχρονο ανάλογο του “μαρμαρωμένου βασιλιά”. Η δικαίωση του Σαμαρά δεν είναι μια πιθανότητα. Είναι αυτοσκοπός για πολλούς στη ΝΔ.

Ο Αλέξης Τσίπρας απέδειξε ότι δεν διαφέρει σε τίποτε από τους προκατόχους του. Επενδύει δυσανάλογα πολύ στο marketing και χειρίζεται τα κρίσιμα θέματα της χώρας, πρωτίστως με όρους πολιτικής επικοινωνίας. Έχοντας συμπληρώσει σχεδόν 2 χρόνια στην εξουσία, και δεδομένης ξανά της κοινωνικής αγανάκτησης, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να προετοιμάσει το σχέδιο για την επόμενη ημέρα και αυτό θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί “το σχέδιο της δεξιάς παρένθεσης”.

Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει ο ίδιος και η Κυβέρνησή του, δεν θα εκλείψουν προφανώς ούτε μετά από πολιτική αλλαγή. Πρόκειται πρωτίστως για το ασφαλιστικό και τον περιβόητο δημοσιονομικό κόφτη αλλά και ακολούθως για τη διαχείριση του χρέους. Ακόμη και αν ο Πρωθυπουργός βρει έναν τρόπο να “πουλήσει” την όποια διευθέτηση των τοκοχρεολυσίων ως νίκη, είναι απίθανό να αγγίξει τα άλλα δύο πεδία. Ήτοι το ασφαλιστικό και τον κόφτη.

Αυτά θα είναι προίκα για την επόμενη Κυβέρνηση και ενδεχομένως η θρυαλλίδα των εκλογικών εξελίξεων. Ο Τσίπρας θα αυτοκτονούσε πολιτικά αν “άνοιγε” το ασφαλιστικό και προχωρούσε σε τρομακτικές μειώσεις κύριων συντάξεων, όπως αυτές που ακούγεται ότι απαιτούνται για να ισορροπήσει το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας και αφορούν ποσοστά έως και μεγαλύτερα του 30%. Δεν πρόκειται να το κάνει. Θα τα αφήσει σαν νάρκες για τον επόμενο. Όπως επιχείρησε και ο προηγούμενος να του αφήσει νάρκες όταν παρέδωσε.

Ο Κυριάκος όμως θα υποχρεωθεί να το κάνει. Πολύ απλά γιατί δεν φτάνουν τα λεφτά για να συνεχίσει το σύστημα να πληρώνει αυτά τα επίπεδα των συντάξεων. Όπως απεδείχθη, δεν αρκούν οι μειώσεις στα “ρετιρέ”. Για να υπάρξει αποτέλεσμα, θα πρέπει να μπει μαχαίρι στους χαμηλοσυνταξιούχους. Με δεδομένη την συνεχιζόμενη ύφεση, κάτι ανάλογο θα συμβεί και με τον κόφτη. Οι δαπάνες του κράτους θα πρέπει να περιοριστούν και μαζί τους ένα μεγάλο μέρος των προνομίων που έχουν διαχρονικά αποτελέσει αντικείμενο πελατειακής συναλλαγής με τους ψηφοφόρους.

Ο Τσίπρας λοιπόν ελπίζει ότι οι δυσάρεστες αποφάσεις που θα κληθεί να λάβει ο Μητσοτάκης, θα τον καταστήσουν σύντομα αντιδημοφιλή. Έχοντας διατηρήσει ένα ποσοστό των ψηφοφόρων του και έχοντας σταδιακά διολισθήσει εκ νέου σε αντιμνημονιακή ρητορική, ο Τσιπρας θα μπορούσε σύντομα να επανέλθει ως τιμητής.

Τα σχέδια των παρενθέσεων που κάνουν οι πολιτικοί αρχηγοί, τα βλέπει φυσικά η κάλπη και γελά. Δεν το έκαναν μόνο οι δύο τελευταίοι πρωθυπουργοί. Σχεδόν όλοι οι ηγέτες της μεταπολίτευσης κινήθηκαν με μπούσουλα το μικροκομματικό συμφέρον και συνήθως το έβαλαν πάνω απ’ το συμφέρον της χώρας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα έχει πιθανότατα την ευκαιρία του να διαφοροποιηθεί. Όπως άλλωστε την είχαν και όλοι οι προηγούμενοι. Θα έχει τον χρόνο για ριζικές τομές, οι οποίες ή θα τον καταστήσουν πράγματι “δεξιά παρένθεση” ή θα τον αναδείξουν ως τον πρώτο πραγματικό μεταρρυθμιστή πρωθυπουργό. Ένα τμήμα της κοινωνίας είναι έτοιμο να εκτιμήσει τις μεταρρυθμίσεις και θα τον στηρίξει. Ίσως να μην είναι αρκετό για να τον διατηρήσει επί μακρόν στην εξουσία, δεδομένου ότι ο λαϊκισμός συνεχίζει να κυριαρχεί ως πολιτική άποψη. Ο ίδιος θα επιλέξει αν θέλει να είναι συνεπής με όσα πρεσβεύει εδώ και χρόνια ή θα επιχειρήσει να συμπεριφερθεί σαν “πολιτικός καριέρρας”.

Περιέργως, η ιστορία “έσβησε” όλους όσους επιχείρησαν την πολιτική διαχείριση με γνώμονα την δική τους υστεροφημία και την πολιτική καριέρα. Ακόμη πιο περίεργο όμως είναι το γεγονός ότι οι πολιτικοί ηγέτες στη χώρα συνεχίζουν να επιλέγουν αυτόν το δρόμο της μικροπολιτικής διαχείρισης ενώ γνωρίζουν τι συνέβη στους προηγούμενους. Ίσως η αλαζονεία της εξουσίας να τους κάνει να πιστεύουν ότι οι ίδιοι είναι πιο ικανοί στο σχεδιασμό και τη δολοπλοκία και θα τα καταφέρουν καλύτερα σε αντίθεση με τους προκατόχους τους.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).