Οι 50+1 αποχρώσεις του μαύρου

Μία φράση του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ προς την Υπουργό Εργασίας κα. Έφη Αχτσιόγλου ήταν ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά. “Χύθηκε αίμα για τις απεργίες” είπε εξοργισμένος ο κομουνιστής συνδικαλιστής. Η Υπουργός τον κοιτούσε αμήχανα και δικαίως. Δεν μπορεί κανείς να υποστηρίξει με λογικά επιχειρήματα ότι κάποιοι έχυσαν το αίμα τους για να μπορούν οι μειοψηφίες να επιβάλλονται στους εργαζομένους. Κι’ όμως στην Ελλάδα του υπαρκτού σουρεαλισμού μπορεί.

Διότι η πολύπαθη αλλαγή του νόμου για τις απεργίες, δεν τις απαγορεύει όπως προσπαθούν να εμφανίσουν οι εργατοπατέρες. Απλώς απαιτεί τη σύμφωνη γνώμη τουλάχιστον των μισών -ταμειακά ενήμερων- μελών ενός σωματείου. Κάτι σαν απλή αναλογική δηλαδή και όχι αυτό το περίεργο μόρφωμα που επιτρέπει σήμερα σε ισχνές μειοψηφίες να αποφασίζουν με απολυταρχικό τρόπο για τις τύχες όλων. Μάλιστα η συγκεκριμένη ρύθμιση αφορά μόνο τα πρωτοβάθμια σωματεία. Αν κάτι θα έπρεπε να ενοχλεί είναι ακριβώς αυτό, ότι δηλαδή οι μειοψηφίες θα συνεχίσουν να κάνουν κουμάντο στα  μεγαλύτερα συνδικαλιστικά σχήματα. 

Για να στηρίξουν τη θέση τους, οι κομουνιστές συνδικαλιστές επινοούν διάφορα επιχειρήματα. Όπως για παράδειγμα ότι τα μέλη των σωματείων δεν θα έχουν πρόσβαση στην πληροφορία και δεν “ζυμώνονται” για τα φλέγοντα θέματα επί των οποίων οι συνελεύσεις καλούνται να αποφασίσουν. Είναι προφανές ότι ο ελληνικός συνδικαλισμός ξέμεινε στη δεκαετία του 70. Τότε που οι εργάτες ενημερώνονταν από προκηρύξεις τυπωμένες σε πολύγραφο ή περίμεναν τον ινστρούχτορα του κόμματος για να τους διαφωτίσει. Ακόμη και ο Ριζοσπάστης ήταν απαγορευμένος. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι γνωρίζουμε ότι οι εποχές άλλαξαν. Ακόμη και ο πιο αμετανόητος συνδικαλιστής διαθέτει smartphone και broadband internet ενώ στα περίπτερα, ο Ριζοσπάστης πωλείται ελευθέρα. Όπως και πλειάδα άλλων εντύπων.

Υποστηρίζουν ακόμη ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να συγκεντρωθούν όλοι μαζί για να ψηφίσουν. Στη χώρα που οι συγκοινωνίες παραλύουν και τα σχολεία αργούν όταν υπάρχει συνδικαλιστική δράση, το συγκεκριμένο επιχείρημα μοιάζει προκλητικό. Σε κάθε περίπτωση είμαι στην ευχάριστο θέση να ενημερώσω τους συμπαθείς φίλους συνδικαλιστές ότι πλέον υπάρχει η νέα πρωτοποριακή δυνατότητα μιας ηλεκτρονικής ψηφοφορίας. Την χρησιμοποιούν μέχρι και για να εκλέξουν κυβερνήσεις, δεν θα είναι υποθέτω δύσκολο να την χρησιμοποιήσει ένα σωματείο με μερικές δεκάδες εργαζομένους.

Πίσω από αυτόν τον φερετζέ  του τάχα ενδιαφέροντος για να διασφαλιστεί το δικαίωμα των εργαζομένων στη συμμετοχή, κρύβεται φυσικά ο απολυταρχικός τρόπος με τον οποίο οι εργατοπατέρες θέλουν να ελέγχουν το εργατικό κίνημα. Ο νέος νόμος για τις απεργίες, τους παίρνει την μπουκιά απ’ το στόμα και η λυσσαλέα αντίδρασή τους ήταν αναμενόμενη.

Ιδίως καθώς η απόφαση για απεργία στην Ελλάδα είναι δεσμευτική. Αφού οι μειοψηφίες αποφασίσουν μια απεργία, στους περισσότερους κλάδους είσαι υποχρεωμένος να ακολουθήσεις, ασχέτως αν διαφωνείς ή όχι. Οι συνδικαλιστές έχουν κατακτήσει το δικαίωμα να τραμπουκίζουν λεκτικά αλλά -και σωματικά αν χρειαστεί- όσους δεν συμφωνούν με την απόφαση χαρακτηρίζοντας τους με συνοπτικές διαδικασίες με τον υποτιμητικό όρο “απεργοσπάστες”.

Το πιο οξύμωρο στον υπερβάλλοντα ζήλο των συνδικαλιστών είναι ότι η μεγαλύτερη αντίδραση έρχεται από τους κομουνιστές συνδικαλιστές. Και είναι οξύμωρο διότι ως γνωστόν στις χώρες όπου ευδοκιμούσε ο κομουνισμός, οι απεργίες ήταν άγνωστη λέξη. Το καθεστώς τις θεωρούσε περιττές υποστηρίζοντας ότι σε ένα κράτος που ανήκει στους εργάτες, οι τελευταίοι δεν έχουν λόγο να στρέφονται κατά του κράτους. Στην πραγματικότητα αν ήθελες να απεργήσεις, μπορούσες και μάλιστα το κράτος σε επιβράβευε με ένα εισιτήριο του Υπερσιβηρικού. Χωρίς επιστροφή.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 24/7 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).