Πασοκτζήδες και παλικάρια έγιναν μαλλιά κουβάρια

Πασοκτζήδες και παλικάρια έγιναν μαλλιά κουβάρια

Ποιος είναι ο επίγονος του Ανδρέα και πόσο άβολα μπορεί να νιώσει κάποιος με το όνομα ενός τούνελ

Η απόπειρα του Χρήστου Σπίρτζη να κολακέψει τον Πρωθυπουργό παρομοιάζοντάς τον με τον Ανδρέα Παπανδρέου, αναδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο τον ιδεολογικό αχταρμά που κυριαρχεί εν συνόλω, στην ελληνική πολιτική.

Ο Χρήστος ο Σπίρτζης κατάγεται πολιτικά από το χώρο του ΠΑΣΟΚ, όχι του εκσυγχρονιστικού οφείλω να ομολογήσω. Οπότε θεωρητικά έχει κάθε δικαίωμα να επικαλείται το όνομα του “μεγάλου” ακόμη και αν ο “μεγάλος” δεν γνώριζε τον νεαρό τότε Σπίρτζη. Στήριξε άλλωστε τον γιο του ιδρυτή της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης στην εσωκομματική μάχη με τον Ευαγγ. Βενιζέλο, σε μια από τις πλέον κρίσιμες επιλογές για τη χώρα. Ο ίδιος ωστόσο πράγματι μοιάζει να εμπνέεται πολιτικά από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και στα χρόνια του μνημονίου, η ιδεολογική αναφορά του στο συνδικαλιστικό κίνημα τον οδήγησε στην ίδρυση της ΡΑΣΚ, της Ριζοσπαστικής Αριστερής Σοσιαλιστικής Κίνησης αποτελούμενης από μέλη και στελέχη του κοινωνικού και συνδικαλιστικού ΠΑΣΟΚ, και η οποία αποτέλεσε τον προθάλαμο για τη συμμετοχή του στην Κυβέρνηση Τσιπρα.

Για τους λοιπούς σημερινούς συντρόφους του όμως, οι αναφορές είναι διαφορετικές. Σχεδόν τριάντα χρόνια πριν η κυβέρνηση της Αριστεράς ονομάσει ένα τούνελ “Ανδρέας Παπανδρέου”, οι πολιτικοί πρόγονοί της προχώρησαν σε μια αδιανόητη μέχρι τότε πολιτική συμμαχία με τη Νέα Δημοκρατία του Κωνστ. Μητσοτάκη, με μόνο στόχο την “κάθαρση” από τα πολιτικά σκάνδαλα της πρώτης περιόδου του Ανδρέα. Τότε ο Χαρίλ. Φλωράκης ηγούμενος του Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου, συμφώνησε στον σχηματισμό της Κυβέρνησης Τζαννή Τζανετάκη με βασικό “στόχο” να απαλλαγεί η χώρα από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Η πόλωση ήταν τέτοια, που οι original πασόκοι, της απέδωσαν τον τίτλο του “βρώμικου ’89”. Η αναφορά και μόνο του ονόματος του “Ανδρέα” σίγουρα κάνει πολλούς να αισθάνονται άβολα. Πόσο μάλλον η τιμητική ονοματοδοσία ενός τούνελ.

Το ίδιο συμβαίνει και με τον αρχηγό του κόμματος που αποτελεί τον κυβερνητικό εταίρο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πανος Καμμένος κυκλοφόρησε το 1992 το βιβλίο με τίτλο “Τρομοκρατία: Θεωρία και Πράξη”. Στο βιβλίο επηρεασμένος από τις ταραγμένες εξελίξεις και την έξαρση της τρομοκρατίας κατά την περίοδο της σκανδαλολογίας, υποστηρίζει -καθώς λένε όσοι το διάβασαν- ότι το ΠΑΣΟΚ κρύβεται πίσω από την 17 Νοέμβρη και υπεδείκνυε προφανώς και την ανάμιξη του Ανδρέα. Με τη σύλληψη της ηγετικής ομάδας της τρομοκρατικής οργάνωσης η κατάσταση περιεπλάκη αλλά ο Καμμένος δεν έδωσε περαιτέρω εξηγήσεις. Τουναντίον συνέχισε να κυνηγάει τους Παπανδρέου σχετίζοντας τους γιους του Ανδρέα με μια θεωρία διεθνούς συνωμοσίας με στόχο την κερδοσκοπία σε βάρος της Ελλάδας. Θα πρέπει να ένιωσε άβολα που η συγκυβέρνηση στην οποία συμμετέχει τίμησε τον άνθρωπο που πολέμησε από τα μικράτα του. Ή μήπως ο Πάνος ο Καμμένος δεν νιώθει ποτέ άβολα;

Αμήχανη ήταν βέβαια και η απάντηση του ΠΑΣΟΚ, που φαίνεται να προσεβλήθη από τη σύγκριση Τσίπρα-Παπανδρέου. Ο εκσυγχρονιστής Γ. Μανιάτης αναγκάστηκε να εκδώσει ξεχωριστή ανακοίνωση προκειμένου να εγκαλέσει τον Υπουργό Υποδομών για την αναφορά του. «Αποτελεί πολιτική και ιστορική απρέπεια, ο Υπουργός των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ κ. Χρ. Σπίρτζης να ταυτίζει ως εμπνευστές του τον Πρωθυπουργό των δύο μνημονίων, του χρέους των 80 δις € και της εκχώρησης στους δανειστές του συνόλου της εθνικής περιουσίας, Αλ. Τσίπρα, με τον ιστορικό ηγέτη και ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου. Ας αρκεστούν στη  χυδαιότητα των λόγων και πράξεων τους σε βάρος της αισθητικής και του ορθολογισμού της σημερινής γενιάς. Δεν τους επιτρέπεται η πολιτική καπηλεία του ονόματος ενός μεγάλου πολιτικού, που ένωσε τους πολίτες κι έκανε πράξη την εθνική περηφάνια και την κοινωνική αλληλεγγύη”.

Πόση σχέση μπορεί να έχει το ΠΑΣΟΚ του σήμερα με τον ιστορικό του ηγέτη, είναι καλύτερο να το κρίνουν οι ψηφοφόροι του. Ο Γ. Μανιάτης ωστόσο δεν είναι σε καμία περίπτωση εκφραστής των σοσιαλιστικών ιδεοληψιών του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου. Στην Χ. Τρικούπη προφανώς επέλεξαν να μην αφήσουν περαιτέρω χώρο στον ΣΥΡΙΖΑ για εκμετάλλευση του ονόματος του “μεγάλου”. Ξεχνούν βεβαίως ότι τα περισσότερα παλαιοκομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ αυτομόλησαν ή επιχείρησαν να αυτομολήσουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν οι εκσυγχρονιστές αυτοί που θέλησαν να καβαλήσουν το άρμα της λαϊκής αγανάκτησης. Το ποιος έχει τα royalties του Παπανδρεισμού, θα το δείξει η ιστορία. Ο Χρ. Σπίρτζης μοιάζει πιο κοντά κατά την ταπεινή προσωπική μου άποψη.

Η ονοματοδοσία σε δρόμους, πλατείες και εσχάτως και σε τούνελ, αποτελεί μια εξαιρετικά σοβαρή και πολύ παρεμβατική πράξη αφήγησης της ιστορίας. Όσοι εντρυφούν στις γραπτές ιστορικές αναφορές και αναζητούν την αλήθεια μέσα από τις αντικρουόμενες μαρτυρίες, αποτελούν μειοψηφία. Αντίθετα, οι άνθρωποι που αποκτούν άποψη για την ιστορία με αφορμή την ονοματοδοσία ενός δρόμου ή της αποκάλυψης ενός μνημείου ή ενός ανδριάντα, είναι πολύ περισσότεροι.

Ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί μερίδιο από την όποια κληρονομία άφησε ο Ανδρέας. Εν μέρει τη δικαιούται. Όχι λόγω ΑΦΜ ή υπερπληθώρας στελεχών που έσπευσαν να αυτομολήσουν. Κυρίως λόγω ρητορικής και αισθητικής. Το πρόβλημα για τους πολίτες είναι ότι ούτε όλος ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το όλον ΠΑΣΟΚ απηχούν και αποδέχονται  αυτές τις απόψεις. Ο ιδεολογικός αχταρμάς βασανίζει τη χώρα…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα