Πότε ξεκινούν και σε τι θα βοηθήσουν οι αριστεροί πλειστηριασμοί

 “Όταν λέγαμε κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη δεν εννοούσαμε ακριβώς κανένα, αλλά κανένα σπίτι φτωχού” ήταν τα λόγια του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθούσε να με πείσει για την αναγκαιότητα των πλειστηριασμών προκειμένου να μείνει ζωντανό το τραπεζικό σύστημα και η χώρα εν συνόλω.

Αυτό είναι άλλωστε και το νέο αφήγημα της Κυβέρνησης που πασχίζει πλέον να διενεργήσει πλειστηριασμούς, μήπως και σώσει την παρτίδα. Το πρόβλημα είναι βεβαίως ότι όλοι όσοι πώρωσαν την ελληνική κοινωνία με υποσχέσεις περί σεισάχθειας τα προηγούμενα χρόνια, φέρουν ευθύνη για το κόστος διάσωσης των τραπεζών αλλά και για την πιθανότητα κατάρρευσης του χρηματοπιστωτικού τομέα. Διότι όπως αφήνει να εννοηθεί η Κεντρική Τράπεζα, από δω και πέρα θα χρειαστεί να πάνε  όλα κατ’ ευχήν, μόνο και μόνο για να γλιτώσουμε την νέα, γενναία ανακεφαλαιοποίηση.

Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις παράγοντες οι οποίοι θα επηρεάσουν το ύψος των κεφαλαίων που θα απαιτηθούν για τις τράπεζες, κάτι που μοιάζει να είχε παραδεχτεί δημόσια μέχρι πρότινος μόνο το ΔΝΤ. Ο πρώτος αφορά ένα τεχνικό θέμα. Η υιοθέτηση από πλευράς των ελληνικών τραπεζών του νέου λογιστικού προτύπου IFRS9, αναγκάζει τα ιδρύματα να αναγνωρίζουν εκ’ των προτέρων τις πιθανές απώλειες από χορηγηθέντα δάνεια και να παίρνουν τις αντίστοιχες προβλέψεις πριν ακόμη το δάνειο κοκκινίσει. Σύμφωνα με πληροφορίες από τον εποπτικό μηχανισμό SSM που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, το “κουστουμάκι” από μια τέτοια αλλαγή θα είναι 6 δισ. ευρώ με δυνατότητα απόσβεσης εντός της επόμενης τριετίας.

Ο δεύτερος αφορά στην απόπειρα της Κυβέρνησης να εξισώσει τις εμπορικές με τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων. Σε αρκετές “ακριβές” περιοχές η εμπορική αξία υπολείπεται σημαντικά της εμπορικής και αυτό σημαίνει ότι η εξίσωσή τους σε επίπεδα κοντά στην εμπορική αξία θα υποχρεώσει τις τράπεζες να “παραδεχτούν” στους ισολογισμούς τους ότι τα ενέχυρα έναντι των οποίων χορήγησαν δάνεια, είναι μικρότερα. Γεγονός που θα οδηγήσει στην ανάγκη περαιτέρω προβλέψεων.

Ο τρίτος παράγων όμως σχετίζεται αποκλειστικά με το κλίμα που δημιούργησαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και οι επίγονοί τους (Πλεύση, Λαφαζάνης κ.ά.). Η μη διενέργεια πλειστηριασμών, έχει δημιουργήσει πλείστα όσα προβλήματα. Πρωτίστως εμποδίζει τη διαδικασία που προβλέπεται στις περιπτώσεις που κάποιος δεν πληρώνει το δάνειό του. Δεδομένου ότι δεν μπορεί να κατάσχει ούτε βίλες, ουδείς ενδιαφέρεται να αγοράσει τα κόκκινα δάνεια από τις τράπεζες. Αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός. Να μην πουληθούν τα δάνεια αλλά να χαριστούν και να τα πληρώσουν οι ίδιοι οι τραπεζίτες, οι Γερμανοί, οι Σοφοί της Σιών και δεν ξέρω ‘γω ποιος άλλος.

Αυτό με τη σειρά του δημιουργεί αυτό που οι τραπεζίτες ονομάζουν “ηθικό κίνδυνο”. Τον κίνδυνο δηλαδή του να μην αποπληρώνουν τα δάνειά τους ούτε αυτοί που έχουν χρήματα. Όπερ και εγένετο. Με αυτά τα δεδομένα στην Ελλάδα του 2017 και μετά από διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις, ένα στα δύο δάνεια, είναι κατακόκκινο.

Μπροστά στο ενδεχόμενο της ανάγκης νέων κεφαλαιακών ενέσεων στις τράπεζες που θα γίνουν (σύμφωνα με όσα λέει ο νόμος, ο οποίος ωστόσο δεν ίσχυσε πουθενά) μέσω κουρέματος καταθέσεων, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είχαν πρόβλημα να αλλάξουν άποψη για τους πλειστηριασμούς. Η αγαπημένη φράση της Κυβέρνησης, δηλαδή το “δεν εννοούσαμε ακριβώς αυτό”, επιστρατεύθηκε και πλέον πάνε να πείσουν τους πάντες ότι ο ΣΥΡΘΙΖΑ ήταν το κόμμα που σε πείσμα όλης της κοινωνίας ήθελε να γίνουν πλειστηριασμοί αρκεί να μην αφορούν σε φτωχούς. Είναι δουλειά μας πλέον να ανακαλύψουμε ποιος έλεγε (και εννοούσε) το “κανένα σπίτι”.

Τις επόμενες ημέρες “δια πυρός και σιδήρου” οι πλειστηριασμοί θα γίνουν. Οι συλλογικότητες θα πρέπει να τα παρατήσουν και όσοι πίστεψαν ότι θα εμποδίσουν τα κοράκια να αγοράσουν κοψοχρονιά τις περιουσίες μας, θα πρέπει να βρουν άλλο δόγμα για να πιστέψουν. Για όσους δυσπιστούν σχετικά με αυτή τη στροφή της Κυβέρνησης, ας ρίξουν μια ματιά στο πρωτοσέλιδο της Αυγής που -ορθώς- μιλά για τέλος της ασυλίας στους κακοπληρωτές πολυτελείας ή ακόμη και στην ανάλυση του κου. Ν. Καρανίκα που -επίσης ορθά- κάνει λόγο για την “θωράκιση του τραπεζικού συστήματος”.

Μόνο που οι σύντροφοι άργησαν να κάνουν τη στροφή και πλέον το ενδεχόμενο του να βάλουμε ξανά το χέρι στην τσέπη έχει έρθει πιο κοντά απ’ όσο μπορούσαν να φανταστούν. Ας είναι όμως. έστω και τώρα, η επαφή με τη λογική μπορεί να μας γλιτώσει απ’ το να δούμε “την ημέρα της μαρμότας” με όλους εμάς στο ρόλο του Μπιλ Μάρει να ανακεφαλαιοποιούμε διαρκώς τις τράπεζες επειδή κάποιος εμποδίζει την εφαρμογή του νόμου…