Προτιμάτε επίδομα ή ένα καλάμι ψαρέματος;

Η υπόθεση με τα επιδόματα που μοιράζει αφειδώς η Πρώτη Φορά Αριστερά είναι εξόχως διδακτική για τον τρόπο που ασκείται η πολιτική στη χώρα. Όχι τόσο πολύ για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο για τα κόμματα της αντιπολίτευσης που κοιτούν αμήχανα την Κυβέρνηση. Με τη λογική “άσπρο-μαύρο” είναι δύσκολο να εξηγήσεις στον “μη έχοντα” την αντίθεσή με την επιδοματική πολιτική αλλά σίγουρα ο τρόπος με τον οποίο κατανέμεται το πλεόνασμα “μπάζει νερά”.

Κυρίως διότι υπάρχει αυτή η κινέζικη παροιμία που αποδίδεται -όπως και άλλα που δεν έχει πει- στον κομουνιστή ηγέτη Μάο. “Αν θες να χορτάσεις έναν άνθρωπο για μία μέρα δώσ’ του ένα ψάρι. Αν θες να τον χορτάσεις για μια ζωή μάθε του ψάρεμα”. Η κυβέρνηση λοιπόν δίνει ψάρια στους φτωχότερους συμπολίτες μας και κακά τα ψέματα προσδοκά στο να την ευγνωμονούν για τη στάση της.

Η αντιπολίτευση “στριμώχνεται” καθώς δεν μπορεί να πει ξανά όχι σε μια τέτοια επιλογή. Δεν είναι μόνο η λαϊκή κατακραυγή που υπαγορεύει τη στάση της. Είναι πιθανότατα και η δύναμη της συνήθειας που διακατέχει αρκετά μέλη της. Το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα συνήθιζε να δωροδοκεί τους ψηφοφόρους με κάθε τρόπο. Μοιάζει φυσικό και για τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόζει τις ίδιες πετυχημένες πρακτικές που εφάρμοζαν σαράντα χρόνια οι πολιτικοί της Πασοκονεοδημοκρατίας.

Κανείς δεν τολμά να κομίσει στον διάλογο πιο λογικές πρακτικές. Όπως για παράδειγμα την χορήγηση των επιδομάτων υπό μορφή επιδότησης σε ανέργους, για να εργασθούν. Να πάρει δηλαδή ο καθένας τα χρήματα μόνο εφόσον εργασθεί -επιδοτούμενος απ’ το κράτος- σε κάποια επιχείρηση. Έστω να παράσχει κοινωφελές έργο. Μια τέτοια επιλογή θα είχε πολλαπλάσια οφέλη για την κοινωνία από ότι ένας απλός μποναμάς. Οι άνεργοι θα λάμβαναν τα χρήματα και θα αποκτούσαν επιπλέον και εργασιακή εμπειρία που είναι πολύ χρήσιμη για ανθρώπους κάτω των 24 που ενηλικιώθηκαν σε περιβάλλον κρίσης. Εξάλλου θα παράγονταν ένα επιπλέον έργο από τη διάθεση αυτών των χρημάτων που θα λειτουργούσε πολλαπλασιαστικά για την οικονομία ενώ τέλος θα γίνονταν αυτόματα σχεδόν ο διαχωρισμός όσων πρέπει να λάβουν τέτοιο επίδομα. Άνθρωποι που δεν έχουν ανάγκη 400 ευρώ δεν θα πήγαιναν να δουλέψουν…

Σε ένα πολιτικό σύστημα “πλειοδοσίας” όμως μια τέτοια πρόταση, αν και λογική, δεν μπορεί να σταθεί απέναντι στην πολύ καλύτερη πρόταση για ένα μικρό δώρο χωρίς περαιτέρω υποχρεώσεις. Σκεφθείτε το. Ποιος θα επέλεγε να δουλέψει για 400 ευρώ όταν η εναλλακτική είναι να κάθεται και να τα εισπράξει; Σύμφωνα με τα ελληνικά πολιτικά ήθη, θα περίμενε κανείς από την αντιπολίτευση να τάξει μεγαλύτερα  και περισσότερα επιδόματα. Το ότι δεν το κάνει, είναι μια κάποια πρόοδος. Αν δεν το “πληρώσει” κιόλας στην κάλπη; Η πρόοδος θα είναι μεγάλη…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 24/7 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)

(Φωτογραφία: AP / Junji Kurokawa)