Το σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ και η χαμένη τιμή της αριστεράς

Οι σύντροφοι τα ‘χασαν με τις εξελίξεις στη Γαλλία και σαν να μην έφτανε αυτό, ο εκλεκτός της αριστερής καρδιάς Jean Luc Mélenchon, με τη στάση του,  εξέθεσε τους πάντες. “Ο κάθε ψηφοφόρος ξέρει τι να κάνει” δήλωσε μετά το αποτέλεσμα του πρώτου γύρου των προεδρικών εκλογών, αρνούμενος να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ του αντιφασιστικού μετώπου που συγκροτήθηκε σχεδόν αυτόματα από όλα τα υπόλοιπα κόμματα. Η εποχή του εθνολαικισμού, δεν τελειώνει εύκολα. Ανασυντάσσεται και ετοιμάζει την επόμενη επίθεσή της.         

Όλοι όσοι υποστήριξαν τον Mélenchon, αισθάνθηκαν το λιγότερο άβολα. Που ακούστηκε αριστερός άνθρωπος να παίρνει ίσες αποστάσεις από έναν κεντρώο και μία ακροδεξιά; Η σύγχυση ήταν τέτοια που οδήγησε σε ποικίλες αντιδράσεις. Ουσιαστικά η δήλωση Mélenchon ήταν σαν να “τράβηξε” την παλίρροια και φάνηκε ποιος φορούσε μαγιό και ποιος όχι.

Στον ΣΥΡΙΖΑ για παράδειγμα υπήρξε μια άμεση αντίδραση, αν και όχι επίσημη. Ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος κ. Κ. Ζαχαριάδης, με ανάρτησή του στο Facebook χθες το βράδυ στις 10 δήλωσε προς τιμήν του ότι “ψηφίζουμε και με τα δύο μας χέρια Macron στον δεύτερο γύρο”.

Ομοίως η εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, κυρία Ράνια Σβίγκου με σχόλιο στο  λογαριασμό της στο twitter, άδειασε τον υποψήφιο που λίγες ώρες νωρίτερα είχε στηρίξει επισήμως το κόμμα της, στρεφόμενη στις παραδοσιακές και σταθερές αξίες του γαλλικού κομουνιστικού κόμματος. “Αριστερή στάση ευθύνης από το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας. Δεδομένη η τεράστια αντίθεσή του με Μακρόν, καλεί σε καταψήφιση της Λεπέν”, έγραψε η κ. Σβίγγου. (σ.σ. οι Γάλλοι κομουνιστές έσπευσαν να δηλώσουν ενάντιοι στην Le Pen).

Υπήρχε βεβαίως και μια πρότερη αμηχανία απέναντι στον Mélenchon, ο οποίος είχε μιλήσει υποτιμητικά για τον Έλληνα πρωθυπουργό, λέγοντας πρόσφατα ότι “εγώ δεν είμαι Τσίπρας να διαπραγματεύομαι για 17 ώρες με ανθρώπους που με προσβάλλουν”. Με βαριά καρδία δόθηκε εξαρχής η στήριξη στον αριστερό υποψήφιο λίγα εικοσιτετράωρα πριν τις γαλλικές κάλπες.

Σε έναν υποψήφιο που δεν δίστασε ούτε προεκλογικά να κάνει σημαία του τον εθνολαικισμό εκμεταλλευόμενος την αντισυστημική τάση που έδειχνε να κερδίζει έδαφος στην Ευρώπη. Προφανώς και δεν θα σταματούσε εκεί. Η ήττα του στον πρώτο γύρο, τον έφερε ενώπιον μιας ιστορικής απόφασης. Αν αυτό το πολιτικό μόρφωμα που βασίζεται στον λαϊκισμό και θρέφεται από την αγανάκτηση, θα διατηρήσει τα προσχήματα αποδεχόμενο την ήττα του ή θα κυρήξει διμέτωπο αγώνα απέναντι στις δυνάμεις του φιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς. Για όσους παρατηρούν καιρό τώρα την αντισυστημική έκφραση, η επιλογή του Mélenchon ήταν κάτι περισσότερο από δεδομένη.

Όπως άλλωστε και μεγάλης μερίδας των αυτοπροσδιοριζόμενων ως ριζοσπαστών αριστερών σε όλη την Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα. Τελικός σκοπός τους είναι η επικράτηση του εθνολαικισμού και ως γνωστόν ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Η πρώην συντρόφισσα Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν δίστασε ακόμη και μετά την ξεκάθαρη στάση του Γάλλου ριζοσπάστη υποψηφίου να αναρτήσει στη σελίδα της στο Facebook μια πανηγυρική δήλωση: “Jean Luc, η περήφανη μάχη σου, παρακαταθήκη μας για τις επόμενες που θα δώσουν οι ανυπότακτοι λαοί μέχρι τη νίκη”!

Ακόμη και η συγγενής ιδεολογικά με την Κυβέρνηση και τη ριζοσπαστική αριστερά “Εφημερίδα των Συντακτών” κυκλοφόρησε σήμερα με πρωτοσέλιδο ίσων αποστάσεων και τίτλο “Η Γαλλία μπροστά στη χειρότερη επιλογή”. Το ίδιο συνέβη και στην κρατική ΕΡΤ όπου εκφράστηκε ανοιχτά η άποψη περί “ίσων αποστάσεων”.

Η στάση του Mélenchon θυμίζει μια νέα εκδοχή του συμφώνου Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, της γερμανοσοβιετικής συνθήκης μή επίθεσης που υπέγραψαν ο Στάλιν με τον Χίτλερ. Κατά πολλούς ο Στάλιν έπραξε με βάση τον ρεαλισμό καθώς κατόρθωσε με τον τρόπο αυτό να οργανώσει την άμυνα του απέναντι στην αναμενόμενη επίθεση των Ναζί.

Για τον Γάλλο ριζοσπάστη, είναι ξεκάθαρη η ιδεολογική μάχη. Όχι μόνο απέναντι στους σύγχρονους ναζί, αλλά και απέναντι στους κεντρώους τους οποίους με μεγάλη ευκολία χαρακτηρίζει “ναζί με φιλελεύθερη προβιά”. Δεν θα δώσει χείρα βοήθειας στους κεντρώους και προτιμά ενδεχομένως να κερδίσουν οι ακροδεξιοί ώστε να βρεθεί σύντομα ο ίδιος ως μοναδικός αντίπαλος πόλος.

Κάτι που σε μια ηπιότερη ευτυχώς εκδοχή συμβαίνει ήδη στη χώρα μας. Χάριν της αντιμνημονιακής εμμονής, οι ριζοσπάστες αριστεροί, συγκυβερνούν με ακροδεξιούς που εκφράζονται ανοιχτά κατά των Εβραίων, των αλλοδαπών και δεν διστάζουν να επιβάλλουν τις απόψεις τους απέναντι σε ιστορικές και παγιωμένες θέσεις της αριστεράς. Η αριστερά όχι μόνο το ανέχεται αλλά τους επιλέγει ακόμη και έναντι των “κεντρώων” εναλλακτικών.

Η ευρωπαϊκή αριστερά με τη νέα “δημοφιλή” μορφή της (ας μην ξεχνάμε ότι ο Mélenchon έπεισε σχεδόν έναν στους πέντε Γάλλους, όπως και οι Podemos) έχει χάσει κάθε επαφή με τις άξιες που την άνδρωσαν και οι οποίες εμπεριέχουν σε έναν βαθμό την έννοια του φιλελευθερισμού. Όσοι το αντιλαμβάνονται επιχειρούν μια επιστροφή στις ρίζες των κομουνιστικών κομμάτων που τήρησαν μια πιο λογική και συνεπή στάση. Όπως ακριβώς κάνει η Ράνια Σβίγγου, αρπάζοντας την ευκαιρία να βγάλει από πάνω της τη ρετσινιά Mélenchon και επιλέγοντας στο άρμα των Γάλλων κομουνιστών, οι οποίοι και ήταν ξεκάθαροι σε σχέση με τη Marine Le Pen. Ο καθένας διαλέγει και παίρνει…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).