Η προπαγάνδα του φόβου

Ας καταδικάσω τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται αν και άργησα λίγο. Πριν το πράξω, περίμενα να καταδικαστεί από πρώην ροπαλοφόρους, πολιτικούς που έχτισαν την καριέρα τους από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, άλλους που έγιναν γνωστοί από τη δολοφονία Τεμπονέρα και τις καταλήψεις εκείνης της εποχής, πρώην τραμπούκους και αφισοκολλητές της Γαλάζιας και Πράσινης νεολαίας και μύριους αριστερούς που έχουν τα αποκλειστικά δικαιώματα των εργατικών αγώνων.

Με την υπόθεση της Χρυσής Αυγής, έσπευσαν όλοι να καταγγείλουν τη βία και κάποιοι από αυτούς προσπάθησαν να πείσουν ότι οι λαϊκοί αγώνες είναι η ίδια βια με εκείνη του Ρουπακιά που δολοφόνησε με μια μαχαιριά στην καρδιά τον Παύλο Φύσσα.

Η μόνη βια που είναι επιτρεπτή είναι η κρατική και εκφράζεται από την αστυνομία και επιβάλεται όταν οι “κακοί”, “αντιδημοκράτες”, “αναρχοαυτόνομοι”, δεν κάθονται στον καναπέ τους ήσυχοι για να υποστούν τα εξοντωτικά μέτρα που τους επιβάλουν για το καλό τους.

Η κρατική βία στην εποχή του μνημονίου έχει σαν φιλοσοφία την “μηδενική ανοχή στη βία από όπου και αν προέρχεται” όπως αναφέρουν κυβερνητικοί κύκλοι.

Εσκεμμένα η κυβέρνηση λασπολογεί και κατηγορεί την αριστερά, λέγοντας ότι ο λόγος της είναι ακραίος και οδηγεί το κόσμο στην βια.

Με λίγα λόγια ποντάρουν στο φόβο των νοικοκυρέων εκσφενδονίζοντας εμφυλιοπολεμικές φανφάρες. Η γραμμή που ακολουθούν είναι απλή:

“Καλύτερα με μνημόνιο και φτώχεια παρά με τους ακραίους αριστερούς και ακροδεξιούς που υποστηρίζουν τη θεωρία “Φωτιά και τσεκούρι”.

Οι επικοινωνιολόγοι και οι συμβουλάτορες τους, ποντάρουν στο ότι οι Έλληνες, είναι λαός συντηρητικός και φοβισμένος και δεν παίρνει ρίσκα για να τους ανατρέψει.

Πιστεύουν ότι ο φόβος με τον οποίο καθημερινά τους βομβαρδίζουν είναι αυτός που θα τους αδρανοποιήσει και θα τους κάνει να υποφέρουν σιωπηλά χωρίς να επαναστατήσουν.

Η φιλοσοφία του φόβου, άρχισε να εφαρμόζεται αμέσως μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου από την κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ του Γ. Παπανδρέου και βελτιώθηκε από την Νέα Δημοκρατία με την θεωρία των δύο άκρων για να τον φοβίσουν ακόμα περισσότερο.

Η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με την με την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων, όχι μόνο διχάζει το λαό αλλά τον θεωρεί και ανόητο.

Αναρωτιέμαι πόσο φιλήσυχος μπορεί να είναι κάποιος όταν μέσα σε τρία χρόνια ανατρέπεται η ζωή του, όταν σπούδαζε για να είναι σήμερα άνεργος ή να εργάζεται στην καλύτερη περίπτωση για 500 ευρώ;

Πόσο να αντέξει κάποιος, όταν δεν έκλεψε, ούτε ήταν τεμπέλης και αντιμετωπίζεται με τη λογική “μαζί τα φάγαμε”;

Δεν ξύπνησε ένα πρωί ο Έλληνας και είπε δεν έχω τι να κάνω, ας πάω να τα σπάσω. Όλα είναι θέμα δράσης και αντίδρασης. Όταν ο κόσμος πεινάει, βρίσκει τον τρόπο να αντιδράσει για να βρει το δίκιο του και ας καταδικάζουν κάποιοι τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται.

* O Στέφανος Νικήτας είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Gestion Des Ressources Humaines στο Πανεπιστήμιο Lille 2 στη Γαλλία και έχει Msc στο Project Management από την Ecole Superieur de Commerce. Τα πρώτα του δημοσιογραφικά βήματα τα έκανε στο τμήμα Παραγωγής Ειδήσεων του Κεντρικού Δελτίου ειδήσεων της ΝΕΤ με την Μαρία Χούκλη από το 2006 έως το 2010. Από τον Νοέμβριο του 2010 βρίσκεται στην 24Media και είναι συντάκτης Διεθνών θεμάτων.