Η δουλειά του Βαρουφάκη είναι να φωτογραφίζεται στο Paris Match

Η δουλειά του Βαρουφάκη είναι να φωτογραφίζεται στο Paris Match
Ευρωκίνηση

Τη δημοσιότητα που μας έδωσε η Αλαμουντίν για τα μάρμαρα την πληρώσαμε χρυσάφι και τώρα που την έχουμε τζάμπα κάνουμε κόνξες

Από τη στιγμή που ο Γιάννης Βαρουφάκης ανέλαβε καθήκοντα δημιούργησε ένα τσουνάμι δημοσιότητας.

Ο Υπουργός Οικονομικών έδειξε με το καλημέρα ότι πρεσβεύει μια εντελώς διαφορετική λογική για τα οικονομικά της Ευρώπης, μια διαφορετική άποψη για την πολιτική επικοινωνία, μια διαφορετική άποψη για το πως μπορεί να ζήσει κάποιος τη ζωή του.

Προφανώς, οι απόψεις του για την οικονομία ήταν η αφετηρία, αλλά οι χοροί που έχουν στηθεί από τα υπόλοιπα ξεπερνούν την πίστα των πολιτικών εφημερίδων και τον “σοβαρών” καναλιών.

Η υποδοχή που έχει τύχει είναι μεικτή. Το δερμάτινο της Κριστίν Λαγκάρντ ήταν ένας σαφέστατος υπαινιγμός. Στο twitter  άκουσα μέχρι και τη λέξη κλαρινογαμπρός, που δεν ταιριάζει ακριβώς αλλά είναι τόσο διαδεδομένος που τον κρατάμε. Αντιδράσεις είχαμε από το Σόιμπλε, από τους Ευρωπαίους, αντιδράσεις είχαμε και από το ΣΥΡΙΖΑ.

Σε γενικές γραμμές όποιος είναι “κατά” αποδοκιμάζει το στιλ του, όποιος είναι “υπέρ” των απόψεων του Βαρουφάκη συμφωνεί ή αδιαφορεί. Κι αν αυτό, όμως, δεν είναι παραδοχή ήττας για τους επικριτές του (πολύ απλά δεν έχουν τι να απαντήσουν) και νίκη για τον ίδιο (έχει καταφέρει να μη συζητιέται η ουσία) τότε τι είναι;

Ας δούμε, όμως, τις αντιδράσεις των επικριτών μία προς μία. Ο Βόλγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε ότι δεν τον νοιάζει αν φοράει γραβάτα αλλά το παρτάκι που έγινε στη φωτογράφιση των Ευρωπαίων υπουργών δεν θα γινόταν ποτέ αν δεν ήθελε ο Σόιμπλε.

Δυσκολεύομαι πολύ να πιστέψω ότι δεν ήταν κι αυτό μέρος της προσπάθειας απαξίωσης του Βαρουφάκη.

Η γκρίνια που προέρχεται μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ και την αριστερά είναι ακόμα χειρότερη γιατί αφορά λόγους αισθητικής και όχι λόγους ουσίας. Με λίγα λόγια τους πειράζει πως ήταν το Paris Match και όχι, φαντάζομαι, ο New Yorker ή το Vulture.

Ουσιαστικά δε λένε “το έχεις παρακάνει με τις συνεντεύξεις αλλά ένα “στο Paris Match ρε φίλε, τι θα πω τώρα εγώ στο σύντροφο;”

Αυτό, πρώτον, είναι ρατσιστικό. Από πότε η αισθητική του New Yorker είναι πιο έγκυρη και η αισθητική του Paris Match είναι υποδεέστερη. Είναι απλά διαφορετική. Από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση, ειδικά κυβέρνηση μιας χώρας σε δεινή θέση, θα πρέπει να καταλάβει ότι πρέπει να είναι λιγότερο ελίτ και περισσότερο ορθός.

Θέλω να πω, κι εγώ ακούω Kammerflimmer Kollektief ρε παιδιά, αλλά ξεφυλλίζω και κανένα “Λοιπόν” αν πέσει στα χέρια μου.

Ο Σόιμπλε για τους δικούς του λόγους κάνει ότι κάνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, και κάθε Έλληνας πρέπει να αντιληφθεί ότι είναι δουλειά του Έλληνα υπουργού είναι να δημιουργεί δημοσιότητα, να πουλάει τις απόψεις του σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, να αναπτύσσει επαφές με τα ελληνικά και τα ξένα μέσα,  να κάνει ότι χρειάζεται για να δημιουργεί συμμαχίες.

Αντίθετα, οι αντιδράσεις αυτές τον αδικούν γιατί του προσδίδουν την εικόνα του πολιτικού χούφταλου.

Για την αντιπολίτευση, πραγματικά με ξεπερνάει ότι μόνο ο Άδωνις Γεωργιάδης χρησιμοποιεί το Twitter. Νομίζω θα έπρεπε να ξεπερνάει και τον Αντώνη Σαμαρά το γεγονός.

Γιατί, οι απόψεις του Γιάνη Βαρουφάκη είναι τόσο πιο δυνατές όσο περισσότερες συνεντεύξεις δίνει, όσο περισσότερους followers έχει στο twitter, όσο περισσότερο ποστάρει ο ίδιος (και όχι κάποιος με πτυχίο social media), όσο καλύτερα ποστάρει (που το κάνει εξαιρετικά), όσο περισσότερο κάνει τη φωνή του να ακούγεται.

Όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, είτε είναι ο εκπρόσωπος τύπου κόμματος της αντιπολίτευσης, είτε ο ίδιος ο Σόιμπλε, ανήκει στο Ιουρασικό της πολιτικής και από στιγμή σε στιγμή πέφτει μετεωρίτης.

Λάθος είναι, αν θες, η απολογία του Γιάνη Βαρουφάκη για την αισθητική των φωτογραφιών. Καταρχήν αυτό είναι το Paris Match και αυτή είναι η αισθητική του. Όποιος ισχυρίζεται ότι ξέρει την δουλειά των Γάλλων καλύτερα είναι απλά ξερόλας.

Αυτό είναι το κοινό τους, θέλουν αν δουν γυαλάδα, θέλουν να διαβάσουν success stories, θέλουν να δουν δύο ωραίους και επιτυχημένους ανθρώπους όπως αυτοί τους έχουν στο μυαλό τους, να γουστάρουν.

Στο βαθμό που ο Βαρουφάκης μπορεί να περάσει το προφίλ του στο γαλλικό κοινό και να διευκολύνει τον Ολάντ να του κάνει μια καλή, εμένα μου φτάνει και μου περισσεύει το Paris Match.

Στο βαθμό που μπορεί να βρει ένα κονέ για να κάνει αργότερα μια συνέντευξη στη Le Monde ή στη Liberation, θεωρώ ότι κάνει πολύ καλά τη δουλειά του.

Λάθος είναι, αν θες, που αποπαίρνει τους δημοσιογράφους και τους προσβάλλει όταν δεν του αρέσει η ερώτηση. Να το δεχτώ.

Η αντίθετη νοοτροπία, όμως, είναι που μας έφερε εδώ που μας έφερε. Η  νοοτροπία του “εγώ απλά πληρώνομαι για να σας πω τι πρέπει να γίνει” είναι το γνωστό δημοσιοϋπαλληλίκι που κυριαρχούσε για χρόνια στην ελληνική δημόσια διοίκηση. Αυτή που προσλαμβάνει βάση πτυχίου και όχι βάση του τι κάνεις.

Προς θεού, δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι. Υπήρξαν υπουργοί οικονομικών που έλεγαν σε υπουργικά συμβούλια “αυτό είναι κι άμα θέλετε” ξεχνώντας ότι οι ίδιοι πρέπει να δημιουργήσουν τις συμμαχίες που χρειάζεται.

Υπήρξαν πρωθυπουργοί που έλεγαν ότι εγώ μόνο βάζω υπουργούς και τους ελέγχω. Υπήρξαν διοικητές στρατιωτικών σχηματισμών ή νοσοκομείων που δεν είδαν ως δουλειά τους το να φέρουν και κανένα φράγκο στα ταμεία, δήμαρχοι που απλά μοίραζαν έργα.

Όλους αυτούς, τους παρακαλώ να κάνουν στην άκρη για μια νέα γενιά Βαρουφάκηδων.

Να το πω αλλιώς. Τη δημοσιότητα που μας έδωσε η Αλαμουντίν για τα μάρμαρα την πληρώσαμε χρυσάφι, τώρα που την έχουμε τζάμπα με το Βαρουφάκη θα κάνουμε νάζια;

Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται να το αντιλαμβάνεται και τον κάλυψε με το γεύμα στο Παγκράτι.

Ας ελπίσουμε να κρατήσει.

* Ο Στέλιος Αρτεμάκης σκέφτεται κατ’ ιδίαν και γράφει δημοσίως. Είναι στην 24Media από το 2006, στο Oneman.gr από το 2011 και έχει δημοσιεύσει κείμενα και συνεντεύξεις στο News247.gr, στο Myspace.gr και παλιότερα στο Cosmo.gr. Έχει αρκετά χαρτιά από τα οποία το μεγαλύτερο σε διαστάσεις είναι ένα από το Βιολογικό του Καποδιστριακού.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα