Φοβίες και πολιτικά παιχνίδια γύρω από το αντιρατσιστικό

Φοβίες και πολιτικά παιχνίδια γύρω από το αντιρατσιστικό
ΑΘΗΝΑ- ΒΟΥΛΗ- ΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ// ΣΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΟΥΠΑΚΙΩΤΗΣ.(EUROKINISSI-ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ) Eurokinissi

Ο "γερασμένος" νόμος του 1979 και η "καυτή πατάτα" της αντιμετώπισης, εκ μέρους της Πολιτείας, του ρατσισμού και νεοναζισμού

Η ανάγκη για την ενδυνάμωση του νομικού οπλοστασίου της Πολιτείας απέναντι στον ρατσισμό και στον (νεο)ναζισμό συναντά τις αντιδράσεις σχεδόν όλων των κομμάτων. Ακόμα και αυτών που λένε ότι επιθυμούν το νέο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Παγιωμένες φοβίες και μικροκομματικά οφέλη αντί για απλό ρεαλισμό.

Ο ρεαλισμός λοιπόν ή εάν θέλουμε “ριάλ πολιτίκ”, για να κλέψουμε εκφράσεις άλλων, λέει πως η υπάρχουσα νομοθεσία δεν είναι αρκετή. Το αντίθετο μάλιστα. Δεν μπορεί να μιλάμε για “επαρκή” νομοθεσία έχοντας έναν νόμο του 1979, όταν δηλαδή ούτε το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης υπήρξε, ούτε η μεγάλη οικονομική εξαθλίωση πολλών συμπολιτών μας, ούτε φυσικά η άνοδος της άκρας δεξιάς με τις ιδιαίτερες και στενές υπόγειες σχέσεις με τη βία.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το σημαντικότερο είναι πως με βάση τον νόμο του 1979 ο ένοχος τιμωρείται με μόλις δύο χρόνια φυλάκιση, χρηματική ποινή, ίσως και τα δύο. Πρόκειται δηλαδή για ελαχιστότατη ποινή.

Βέβαια, για να είμαστε σωστοί, πρέπει να αναφέρουμε πως το 2001 υπήρξε ενδυνάμωση της αντιρατσιστικής “ασπίδας” με ανάλογη διάταξη, ενώ και πριν μερικούς μήνες υπήρξε αντίστοιχη “αυστηροποίηση” των ποινών. Ωστόσο η ουσία παραμένει η ίδια:

Πως υπάρχει ένας “γερασμένος” νόμος ο οποίος, προσωπική άποψη πάντα, πρέπει να αλλάξει και να εκσυγχρονισθεί.

Πώς το κάνεις όμως αυτό; Το φέρνεις για να κερδίσεις “ψηφαλάκια” ή για να αλλάξεις την κατάσταση του πολιτικού σου χώρου ή κατανοείς την ανάγκη της σημερινής κοινωνίας; 

Ουδείς φαίνεται να θέλει, τουλάχιστον στην παρούσα φάση, να αναλωθεί και να ασχοληθεί πραγματικά με αυτήν την “καυτή πατάτα”. Αντίθετα, κοιτάνε οι πολιτικοί χώροι να μην “πληγωθούν”, να μην χάσουν ποσοστά και άμα μπορούν να επωφεληθούν κιόλας από την κατάσταση. Βάζουν σε δεύτερη μοίρα την ανάγκη της κοινωνίας.

Η ΝΔ σαφώς και έχει πολλούς λόγους να μην θέλει την αλλαγή του νομοσχεδίου. Καταρχάς, δεν επιθυμεί στην καμία των περιπτώσεων να έρθει σε σύγκρουση με ανθρώπους στο εσωτερικό της οι οποίοι πλησιάζουν επικίνδυνα απόψεις της Χρυσής Αυγής. Τούτο, κυρίως για κομμάτι των ψηφοφόρων της, το οποίο ανήκει στην λεγόμενη “σκληρή” δεξιά, ή λέγοντας το πιο πολιτικά, στην λεγόμενη “λαϊκή” δεξιά. Δεν επιθυμούν από το Μαξίμου να χαρίσουν αυτό το κομμάτι στους ΑΝΕΛ ή στη Χρυσή Αυγή.

Κατά δεύτερον ξέρουν στη Συγγρού πως για μεγάλο διάστημα οι επιλογές του Αντώνη Σαμαρά “τους βγήκαν”. Ο κ. Σαμαράς πέτυχε να βγάλει από το κάδρο τον Αλέξη Τσίπρα, να τον εξοβελίσει και να πάρει όλο το παιχνίδι πάνω του. Για να το πούμε απλά, του βγαίνει ως τώρα. Δεν υπάρχει λοιπόν λόγος να φανεί πως υποχωρούν στις ορέξεις του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα κόμμα το οποίο προβάλλουν πολλές φορές ως ακραίο.

Τρίτον, γιατί να συμβιβαστούν με τη γραμμή Ρουπακιώτη, όταν ετοιμάζεται ανασχηματισμός; Ιούνιο ή Ιούλιο, πιθανότατα το δεύτερο, το κυβερνητικό σχήμα θα αλλάξει. Επομένως, δεν υπάρχει λόγος ο ισχυρότερος πόλος της τρικομματικής να συμβιβαστεί με τις επιθυμίες της ΔΗΜΑΡ.

Υπάρχει όμως και ένας τέταρτος λόγος.

Οι σχέσεις ανάμεσα στο Μαξίμου και τον Αντώνη Ρουπακιώτη κάθε άλλο παρά καλές είναι. Ψιθυρίζεται πως είναι στο χειρότερο σημείο από ποτέ και εικάζεται ότι η συνύπαρξη αυτή δεν θα κρατήσει για πολύ ακόμα.

Από την άλλη πλευρά, ο ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ υποτίθεται πως είναι υπέρ του νομοσχεδίου, αλλά το “ναι” του κάθε άλλο παρά ξεκάθαρο είναι.

Η αξιωματική αντιπολίτευση επιχειρεί να επενδύσει σε αυτό το νομοσχέδιο αφενός διότι έχει σοβαρό εσωτερικό πρόβλημα καθώς είναι στα πρόθυρα εμφυλίου με τις συνιστώσες. Επιβάλλεται λοιπόν να φανεί πως δεν απεμπολεί τον αριστερό της χαρακτήρα όπως την κατηγορούν οι πιο ριζοσπαστικές δυνάμεις εντός της, σε μία στιγμή όπου είναι και βαθιά πληγωμένος από τις εξελίξεις με τους καθηγητές.

Αφετέρου έχει γίνει αντιληπτό και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις αλλά και το ευρύτερο κλίμα το οποίο επικρατεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κερδίσει έδαφος, είναι πιθανό μάλιστα να χάνει κιόλας. Επομένως χρειάζεται κάτι για να ανακάμψει να επανέλθει στην πολιτική κούρσα.

Παράλληλα, θα ήταν πολύ χρήσιμο για το ΣΥΡΙΖΑ να “τραβήξει” ψήφους από τον ευρύτερο αριστερό χώρο, ενώ ταυτόχρονα ξαναχτυπά το ΚΚΕ ισορροπώντας στο ζήτημα της εξίσωσης ναζισμού – κομμουνισμού. Απολύτως αποκαλυπτική νομίζω η δήλωση Σκουρλέτη:

“η μεγάλη διαφορά στο ναζισμό και στο σταλινισμό δεν είναι ότι και οι δυο ήταν ολοκληρωτικές καταστάσεις που είχαν ανθρώπινα θύματα. Είναι ότι η κοσμοθεωρία του φασισμού θέλει να εξοντώσει τον άλλο λόγω της φυλετικής του καταγωγής, της διαφορετικότητας στο χρώμα και είναι κατά των αδυνάτων εν γένει. Οι άλλοι (σ.σ. οι Σοβιετικοί) έκαναν συγκεκαλυμμένα τα εγκλήματα. Εγκλήματα, αλλά όχι να εξισώνουμε τα ίδια με τα άλλα”.

Όσο για το ΠΑΣΟΚ… αυτό κι αν θέλει να επενδύσει πάνω στο αντιρατσιστικό. Έχω την αίσθηση πως γενικά ότι και να έδιναν αυτή τη στιγμή στο ΠΑΣΟΚ θα έτρεχε να το στηρίξει ή όχι με μοναδικό γνώμονα το συμφέρον του. Εδώ που τα λέμε κιόλας το ΠΑΣΟΚ είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Δεν καρπώθηκε καμία αποτυχία της συμμετοχής της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση, δεν κέρδισε τίποτα από τις συγκρούσεις του κ. Σαμαρά με τις κοινωνικές ομάδες, δεν είδε κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέφει ή να πηγαίνει τέλος πάντων στο ΠΑΣΟΚ. Πολύ χειρότερα, κομμάτι του έχει φύγει στη Χρυσή Αυγή και στους ΑΝΕΛ, όπως έγινε και με την ΝΔ, και δέχεται σφοδρή επίθεση και πίεση από όλα σχεδόν τα κόμματα.

Είναι θέμα επιβίωσης για το άλλοτε κίνημα του Ανδρέα Παπανδρέου! Είναι πιθανά η μάχη των μαχών! Ή θα βγει και πάλι στο προσκήνιο παίζοντας το χαρτί του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου και επιτιθέμενο στην άκρα δεξιά, άρα πλήττοντας εμμέσως και μέρος της ΝΔ ή θα παραμείνει συρρικνωμένο ακολουθώντας μία πορεία θανάτου του.

Είτε που θα μπορέσει να πλαγιοκοπήσει ΔΗΜΑΡ και ΣΥΡΙΖΑ αλλάζοντας την ατζέντα και καθιστώντας πλέον πως δεν είναι ο “μουτζούρης της κυβέρνησης”, (Ε. Βενιζέλος) κατορθώνοντας σιγά σιγά να πάψει να υφίσταται αποκλειστικά αυτό κάθε πολιτικό κόστος είτε που θα καταλήξει να ψάχνει τις ψήφους του.

Η αγωνία του ΚΚΕ και ο καμουφλαρισμένος φόβος της Χρυσής Αυγής

Το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είναι υπέρ του νομοσχεδίου κατά του ρατσισμού. Δεν είναι όμως και κατά, ως προς την ιδέα, όσο τουλάχιστον έχω καταλάβει την αντίδρασή του. Το ΚΚΕ ανησυχεί διότι πιστεύει πως μέσω κάποιων διατάξεων του νομοσχεδίου στο μέλλον, όχι τώρα, θα μπορέσουν να του βάλουν αυστηρούς περιορισμούς και τελικά να το θέσουν εκτός νόμου.

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το ΚΚΕ αυτοπαγιδεύεται μέσω του φόβου ίσως και κάποιων εμμονών από το παρελθόν. Επιχειρεί να προλάβει καταστάσεις οι οποίες κάθε άλλο παρά βέβαιο είναι πως θα συμβούν. Έχει βέβαια την οδυνηρή εμπειρία από τα παλιά, έχει και την πρόσφατη από κάποιες χώρες (Λετονία πχ), όπου τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν τεθεί εκτός νόμου. Τούτο όμως δεν δικαιολογεί τους τόσους “αστερίσκους” του ΚΚΕ.

Κατ εμέ δίνει λαβή να ξεκινήσει νέος γύρος κριτικής με κύριο επιχείρημα το πόσο ίδια είναι τα “δύο άκρα”, υιοθετώντας μία τουλάχιστον επικίνδυνη τακτική και δίνοντας το δικαίωμα για την περιβόητη εξομοίωση. Εν ολίγοις κάνει αυτό που υποτίθεται ότι κατηγορεί και αφήνει το περιθώριο σε άλλες δυνάμεις να “κάνουν παιχνίδι”. Ενώ θα μπορούσε να βγει να ενημερώσει τον πολίτη, να μοιράσει υλικό και να πει αυτό το “καταρχήν ναι” στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, υπογραμμίζοντας συγχρόνως πως δεν φοβάται το διάλογο.

Το κυριότερο όμως: θα έμενε απολύτως πιστό και προσηλωμένο στην άποψη πως δεν είναι άκρο και δη το ίδιο με την Χρυσή Αυγή. Θα άφηνε να αναδειχθούν μέσα από την καθημερινότητα οι διαφορές των δύο πόλων.

Όσο για τη Χρυσή Αυγή. Ξεκινάω την τοποθέτηση μου με μία αναφορά σε ένα επιχείρημά της το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι σωστό. Πράγματι ο αντιρατσιστικός νόμος τη φωτογραφίζει. Γεγονός αυτό. Το ζήτημα όμως δεν είναι το τι κάνει το νομοσχέδιο αλλά το γιατί.

Διότι έξυπνα η Χ.Α. προσπαθεί να το γυρίσει τούμπα αυτό και να κατηγορήσει – καταγγείλει πως “μας φωτογραφίζουν”, το “φτιάχνουν για εμάς”. Μόνο που “ξεχνά” να αναφέρει πως αυτός ο νόμος ουδεμία ανάγκη ύπαρξης θα είχε αν δεν υπήρχαν όλες αυτές οι βιαιότητες εις βάρος μεταναστών από μέλη και οπαδούς της, σε κάποια περιστατικά. Δεν θα υπήρχε λόγος αν δεν είχε αυξηθεί τόσο πολύ ο κίνδυνος να διογκωθεί το κύμα βίας εις βάρος παράνομων και μη μεταναστών.

Η Χρυσή Αυγή φοβάται το νομοσχέδιο! Το μαρτυράνε οι ίδιες οι αντιδράσεις της. Όταν σε συμφέρει κάτι δεν το κάνεις σημαία. Δεν διατυμπανίζεις, πολύ περισσότερο, αυτό που υποτίθεται είναι το μεγαλύτερο σου όπλο. Δεν λες “κάντε το για να φτάσουμε στο 30%”. Άλλο όμως φοβάμαι κι άλλο δείχνω τον φόβο μου και ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος είναι εξαιρετικά καλός σε αυτό.

Σε άλλες χώρες αντίστοιχα κόμματα έχουν απαγορευθεί. Διόλου θετικό μήνυμα αυτό για την Χρυσή Αυγή. και με έναν λαό ο οποίος έχει αποδειχθεί πως παρά τα όσα λέει και υποστηρίζει πολλές φορές, δεν είναι υπέρ των εκδηλώσεων βίας.

Στην περίπτωση λοιπόν που τελικά υπερψηφισθεί το νομοσχέδιο και δη ως έχει, η Χρυσή Αυγή κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί πλήρως. Να μην έχει τον νόμιμο πολιτικό μανδύα που θα της επιτρέπει να ακούγεται η φωνή της, ώστε σιγά σιγά να απαξιωθεί πλήρως, ότι και να λένε από την οργάνωση και ότι να προσπαθούν να “περάσουν” δημόσια.

Κυρίως όμως κινδυνεύουν και με πλήρη απαξίωση και σε πολλούς πολίτες, διότι ως γνωστόν ένα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων τους ψήφισε για να υπάρχει ένα “φόβητρο” στη Βουλή. Θα δημιουργηθεί λοιπόν τεράστιο θέμα, καθώς θα αποδεικνύεται αδύναμη να αντιδράσει στο σύστημα το οποίο υποτίθεται πως μάχεται. Αντίθετα, για να επιβιώσει, θα αναγκάζεται να κάνει όλο και πιο αιματηρές υποχωρήσεις.

* Ο Στέλιος Μπαμιατζής είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στην εφημερίδα Αδέσμευτος Τύπος, σε περιοδικά του κλαδικού χώρου (εμπορικά έντυπα), ενώ για χρόνια ήταν αστυνομικός και ελεύθερος συντάκτης στην ΝΕΤ. Επίσης εργάστηκε ως αστυνομικός συντάκτης σε εκπομπή στο STAR και από το 2010 γράφει και κάνει ελεύθερο ρεπορτάζ στο News247.gr

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα