Μία πρόταση δυσπιστίας, που έγινε για να πολώσει

152 “ναι” για τον ΟΟΣΑ, “151” ναι για τις τράπεζες! Επί των παρόντων! Έλειπαν δύο! Οι Γκερέκου και Ψυχάρης! Οι οποίοι είπαν πως θα έλεγαν «ναι»! Κι ενώ υποτίθεται πως το θέμα ήταν ο ΟΟΣΑ και οι τράπεζες φτάνουμε σήμερα να μιλάμε για τι;

Για τους Παπανδρέου – Κακλαμάνη και για την κόντρα τους μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Αντί να μιλάμε για το νέο μνημόνιο, διότι περί αυτού πρόκειται, τα νέα μέτρα και το τι θα γίνει εφεξής ασχολούνται σχεδόν οι πάντες με την κρίση στο ΠΑΣΟΚ! Η οποία μπορεί να ναι εν μέρει και κυβερνητική κρίση αλλά δεν ρίχνει την κυβέρνηση!

Γιατί δεν την ρίχνει; Να το εξηγήσουμε.

Αυτή τη στιγμή η κυβερνητική πλειοψηφία αριθμεί 152 βουλευτές. Τυπικά χρειάζεται να φύγουν δύο για να πέσει. Όμως. Την ίδια στιγμή έχουν φύγει από τους ΑΝΕΛ δύο βουλευτές, ο ένας είναι η κ. Γιαταγάνα, η οποία πήγε και έκατσε προχτές στα έδρανα των βουλευτών της ΝΔ! Είναι επίσης γνωστό πως έχει ανοίξει δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα στους δύο ανεξάρτητους και την ΝΔ, χωρίς προς το παρόν να υπάρχει σημαντική προσέγγιση.

Την ίδια στιγμή ο Σαμαράς για άλλη μία φορά ήταν ο… γνωστός Σαμαράς! Σκληρός, ανυποχώρητος, ταγμένος στις επιλογές του. Και όλο αυτό το «πρόσωπο» φωτίστηκε παραπάνω από όλα όσα έγιναν χτες. Με του που βγαίνει ο Ν. Κακλαμάνης και δεν ακολουθεί την εντολή για ναι, την κοινή γραμμή δηλαδή, αμέσως έρχεται η διαγραφή με υπογραφή Σαμαρά! Ανέβηκε μάλιστα ο ίδιος ο πρωθυπουργός και έδωσε το σημείωμα στον κ. Τραγάκη. Χωρίς να νιαστεί για το εάν θα κινδυνεύσει η συγκυβέρνηση.

Α να σημειώσουμε πως η πρόταση δυσπιστίας κατά Στουρνάρα έγινε εις βάρος ενός υπουργού ο οποίος είναι ήδη “υπό αποχώρηση”.

Και πάμε στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίες απορρίφθηκαν με… συνοπτικές διαδικασίες. Την Κυριακή λοιπόν έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ ως άμεσα εμπλεκόμενος να κάνει τι; Να το δούμε πολύ ρεαλιστικά έως κυνικά.
Καταρχάς δεν έκανε καμία κινητοποίηση για να μαζέψει τους οπαδούς του. Έξω από τη Βουλή ήταν φαρμακοποιοί, κάποιοι από το ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΜΕ, με μεγαλύτερο όγκο αυτόν του συνδικάτου που πρόσκειται στο ΚΚΕ. Άρα εξ αρχής είχε αποκόψει το «εντός Βουλής» με το απέξω. Ας βγήκε μετά η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ και πήγε στους πολίτες. Καμία σημασία δεν έχει ως προς την απαραίτητη προετοιμασία. Όταν προχωράς σε πρόταση δυσπιστίας και με στόχο – υποτίθεται – την κυβερνητική συνοχή, οφείλεις να έχεις πολίτες απέξω οι οποίοι θα διαμαρτύρονται ώστε και επικοινωνιακά να πιέσεις και να προβληθείς αλλά και ταυτόχρονα να περνάς το μήνυμα. Το «γιατί» εγώ κάνω την πρόταση δυσπιστίας. Αυτό δεν έγινε. 

Κατά δεύτερον, ενώ καταγγέλλει «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», πολύ βαριά μομφή, και κάνει λόγο για καταπάτηση του Συντάγματος αντί να «σκληρύνει» τη στάση του, όπως θα το απαιτούσαν οι συνθήκες, κάνει ένα βήμα στο…κενό! Παραμένει στην απλή καταγγελία! Εν ολίγοις, δεν προχωρά σε μία άλλη κίνηση η οποία θα άλλαζε την κατάσταση. Δεν μιλά μέσω συνέντευξης στα ΜΜΕ, δεν κάνει διάγγελμα, το οποίο είχε κάνει μία μέρα πριν, δεν αφουγκράζεται τη βαρύτητα των όσων λέει, άρα δεν την οδηγεί εκεί που πρέπει.

Μου θυμίζει, πρέπει να το αναφέρω, μία ιστορία που μου είπε παλιός συνεργάτης του Γεωργίου Παπανδρέου. Ήταν κάτω από το μπαλκόνι όταν έλεγε τότε ο Παπανδρέου τα “ζήτω η Δημοκρατία”, κατήγγειλε το παλάτι, κ.λπ.

“Περιμέναμε όλοι τη συνέχεια. Να ακούσουμε τι θα πει στον λαό. Δεν είπε κάτι ποτέ”, μου είπε. Το ίδιο και ο κ. Τσίπρας. Μείναμε όλοι με ένα “ναι…τι;”

Στον αντίποδα, μέσα στην αίθουσα, οι βουλευτές της συγκυβέρνησης «αλλώνιζαν». Μόνοι τους με γέλια, ειρωνείες, σαρκασμούς και λόγους τους οποίους ουδείς αντέκρουε.   

Θα μου πείτε έτσι όπως τα λες, δεν είχε λόγο να το κάνει όλο αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ, άρα γιατί το έκανε;

Δυστυχώς είχε λόγο. Και λέω δυστυχώς διότι ο λόγος είναι ένας και πρόκειται για…παλαιάς κοπής. 
Είχε λόγο! Έναν και μόνο! Και λέγεται πόλωση! Μάλιστα, πόλωση μαζί με συσπείρωση αλλά και βολές στο εσωτερικό μέτωπο. Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα μπορεί να “έκοψε” τη φόρα όποιων πολιτών ήθελαν να βρεθούν στο Σύνταγμα, μπορεί να “μπέρδεψε” και να δημιούργησε απορίες, του στιλ, τι κάνουμε τώρα, τι γίνεται, πώς λειτουργούμε. Συγχρόνως όμως, βλέποντας το με αμιγώς κομματική ματιά πέτυχε, στο δικό του κομματικό παιχνίδι, τα εξής:

Να επανασυσπειρώσει οπαδούς και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι εμφανίζονταν το τελευταίο διάστημα ξεκάθαρα στενοχωρημένοι για την “πτώση” της μαχητικότητας του χώρου αλλά και για το ότι περνούσε ο καιρός και τίποτα δεν γινόταν. Συσπειρώνει και εκείνους οι οποίοι είναι με το ένα πόδι έτοιμοι να ψηφίσουν το συγκεκριμένο κόμμα και ήθελαν ένα…κλικ. μία κίνηση που να τους είναι αρεστή.

Την ίδια στιγμή στέλνει μήνυμα μέσα στο κόμμα, σταματήστε τις γκρίνιες, σταματήστε τις μεμψιμοιρίες, χτυπάμε την πόρτα της εξουσίας. Είμαστε στο κατώφλι της.

Κυρίως όμως πολώνει το κλίμα! Επειδή τα δύο προηγούμενα δεν επαρκούν καταφεύγει στο παλιό, γνωστό και εξαιρετικά βαρετό παιχνίδι της πόλωσης. Ουσιαστικά βγάζει στο προσκήνιο το “εμείς ή αυτοί”! Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι! Γι’ αυτό έγινε η όλη ιστορία!

Πολιτικά ή πολιτικάντικα, αν θέλετε, παιχνίδια. Ίσως. Αλλά αυτή είναι η πολιτική. Το ερώτημα που πρέπει να τεθεί όμως είναι το εξής:

Ο ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζει και κάνει γνωστά, είναι ένας “νέος” φορέας. Το κόμμα της αλλαγής της χώρας. Και δη ένα κόμμα της Αριστεράς. Γιατί πρέπει να καταφύγει σε τέτοια τερτίπια τα οποία τραυμάτισαν βαρύτατα τη χώρα μας για δεκαετίες; Γιατί πρέπει να ζήσουμε ξανά μία πόλωση τέτοιου επιπέδου;

Και μία σημείωση. Αν κάποιοι υποθέτουν πως τα παραπάνω δεν ισχύουν, ας ψάξουν να δούνε τι έλεγαν πάρα πολλοί φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ έξω από τη Βουλή την Κυριακή. Ας ψάξουν τα σκυμμένα κεφάλια και τα βλέμματα που αναζητούσαν μία εξήγηση στα όσα συνέβαιναν. Εκεί ήμασταν και είδαμε.

*Ο Στέλιος Μπαμιατζής είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί στην εφημερίδα Αδέσμευτος Τύπος, σε περιοδικά του κλαδικού χώρου (εμπορικά έντυπα), ενώ για χρόνια ήταν αστυνομικός και ελεύθερος συντάκτης στην ΝΕΤ. Επίσης εργάστηκε ως αστυνομικός συντάκτης σε εκπομπή στο STAR και από το 2010 γράφει και κάνει ελεύθερο ρεπορτάζ στο News247.gr