Τα μυστήρια του Μπαλτά

Ο υπουργός Πολιτισμού χρειαζόταν, όπως φαίνεται από τη χτεσινή του ανακοίνωση, έναν ειδικό σύμβουλο που “θα αναλάβει να προτείνει στρατηγικούς και επιχειρησιακούς άξονες για την εθνική και διεθνή πολιτιστική πολιτική”. Και ευτυχώς πριν από 5 ημέρες λύθηκε “κοινή συναινέσει” η συνεργασία του Μουσείου Μπενάκη με τον επί 6 μήνες διευθυντή του Ολιβιέ Ντεκότ. Δεν είναι περίεργο λοιπόν που ο γαλλοτραφής κ. Μπαλτάς είδε την ευκαιρία και την άρπαξε.

Είναι βέβαια λίγο περίεργο που η θέση καλύφτηκε λίγο πριν από τον ανασχηματισμό και όχι πριν από 10-12 μήνες όταν ο κ. Μπαλτάς μετακόμισε από το υπουργείο Παιδείας στο υπουργείο Πολιτισμού και διαπίστωσε την ανάγκη πρόσληψης ειδικού συμβούλου με αυτό το αντικείμενο. Αλλά έχουμε δει τόσα και τόσα περίεργα και γενικότερα στην κυβέρνηση και ειδικότερα στο υπουργείο Πολιτισμού, που αυτό μπορούμε να το προσπεράσουμε.

Το περίεργο που δεν προσπερνιέται εύκολα είναι η ανακοίνωση για την πρόσληψη του κ. Ντεκότ. Γιατί όπως γράφει ο κ. Μπαλτάς “Η απόφαση για τη συνεργασία του διακεκριμένου φιλέλληνα με το γραφείο του Υπουργού Πολιτισμού, αποτελεί επιθυμία τόσο του κ. Μπαλτά όσο και της Υπουργού Πολιτισμού και Επικοινωνίας της Γαλλίας κ. Audrey Azoulay”.

Περίτεχνη η διατύπωση αλλά απλή η ουσία: Την πρόσληψη δεν την αποφάσισε μόνο ο κ. Μπαλτάς, όπως θα ήταν λογικό να νομίζουμε, αλλά από… κοινού ο Έλληνας υπουργός Πολιτισμού και η Γαλλίδα ομόλογός του. Άξιος και φιλέλληνας ο κ. Ντεκότ, πανάξια πιθανώς η κ. Azoulay, φίλη η Γαλλία και οι Γάλλοι, αλλά εδώ υπάρχει πρόβλημα.

Μέχρι χτες, που δημοσιοποιήθηκε η ανακοίνωση Μπαλτά, γνωρίζαμε ότι οι δανειστές -και όχι η κυβέρνηση- είχαν τον καθοριστικό λόγο στις διοικήσεις των τραπεζών, του ΤΧΣ, του ΤΑΙΠΕΔ, στην “Ανεξάρτητη Αρχή Εσόδων” και δεν συμμαζεύεται. Τώρα, όπως προκύπτει από τα γραφόμενα του ίδιου του κ. Μπαλτά, διαπιστώνουμε ότι κάτι τρέχει και στον πολιτισμό, όπου μάλλον ο αρμόδιος υπουργός αποφασίζει (;) αφού πρώτα συσκεφτεί με την επικεφαλής του αντίστοιχου γαλλικού υπουργείου και λάβει υπόψη του τις… επιθυμίες της.

Και βέβαια, για να εξετάζουμε όλες τις πλευρές, η κ. Azoulay μπορεί να είναι φίλη του κ. Μπαλτά και η γνώμη της να έχει μεγάλη σημασία για τον ίδιον, αλλά όποια σχέση και να έχουν οι δυο τους, ό,τι και να λένε μεταξύ τους, μια τέτοια διατύπωση δεν μπαίνει σε υπουργική ανακοίνωση. Εκτός εάν ο υπουργός ήθελε να διατρανώσει την συνεργασιμότητά του και να δείξει στους πάντες με τι συνέπεια υλοποιεί τις συμφωνίες. Αλλά αυτό ακριβώς δημιουργεί το πρόβλημα: κανείς δεν μας έχει ενημερώσει για τέτοιου είδους “συμφωνία”, ούτε στον Πολιτισμό ούτε σε οποιονδήποτε άλλο τομέα.

Εύλογη λοιπόν η απορία: Υπάρχουν και άλλοι ειδικοί σύμβουλοι που αναμένονται σε άλλα υπουργεία, σύμφωνα με την… επιθυμία υπουργών της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Ολλανδίας, ή άλλων εταίρων μας στην ΕΕ; Με άλλα λόγια, μήπως υπάρχουν και άλλες “διακρατικές συμφωνίες” που αγνοούμε;

Τώρα που ο Μπαλτάς έκανε την αρχή, ας τα πάρει όλα το ποτάμι.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.