Τα παιδιά που πεθαίνουν δεν μπορεί να γίνουν στατιστική

Είναι αμήχανη η στιγμή που κάποιος καλείται να σχολιάσει το τραγικό περιστατικό στο hotspot της Μόριας. Όχι γιατί άπαντες καταπιάνονται με το προσφυγικό-μεταναστευτικό κυρίως με αφορμή τραγικά γεγονότα. Η αμηχανία  προκύπτει από το γεγονός ότι κάθε φορά, το σοκ δίνει τη θέση του στη λήθη και με χαρακτηριστική ευκολία, περνάμε στο επόμενο θέμα. Όταν όμως πεθαίνουν αθώοι άνθρωποι και παιδιά, δεν υπάρχουν άλλα θέματα στην επικαιρότητα.

Ο τρόπος με τον οποίο φέρθηκε ο αναπτυγμένος δυτικός μας κόσμος στους ανθρώπους που έφυγαν κατατρεγμένοι απ’ τις πατρίδες τους, δεν περιποιεί τιμή για τον πολιτισμό μας. Η Ε.Ε. θεώρησε ότι κάνει το καθήκον της πληρώνοντας. Έβγαλε την “υποχρέωση” δίνοντας χρήματα στην Τουρκία, στην Ελλάδα και λιγότερα σε όποιες άλλες χώρες υπάρχει ανάγκη διαχείρισης των προσφυγικών ροών.

Στην Ελλάδα υπήρξαμε μπόλικοι στα λόγια και πολύ φειδωλοί στα έργα. Καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια αυταπάτη σχετικά με τον τρόπο που φερθήκαμε στους κατατρεγμένους. Έναν μύθο του φιλόξενου Έλληνα. Πράγματι ήταν φιλόξενοι κάποιοι Έλληνες. Στο σύνολό της η κοινωνία και η πολιτεία όμως αδιαφόρησε. Τους πέταξε όπου μπόρεσε, χωρίς σχέδιο, χωρίς κανείς να σκεφθεί ότι είναι άνθρωποι. Τους μετατρέψαμε σε στατιστική.

Αφήσαμε μάλιστα το μίσος να συνυπάρχει με τις πολιτισμένες ιδέες μας. Αρνηθήκαμε για παράδειγμα να τους φιλοξενήσουμε στα σχολεία μας. Κάποιοι θεωρούν δημοκρατικό τους δικαίωμα να εκφράζουν τις ρατσιστικές απόψεις τους. Ανεχθήκαμε επίσης διάφορα αποβράσματα να εκμεταλλεύονται ή να βιαιοπραγούν κατά των προσφύγων και μεταναστών. Συνάνθρωποί μας κατακλέβουν τους προσφυγές ακόμη και για ένα ποτήρι νερό η μια φόρτιση του κινητού. Με το να μην αντιδρούμε αποτελούμε μέρος του προβλήματος.

Η πολιτεία ως συνήθως κάνει ότι μπορεί για να επιδεινώσει το πρόβλημα. Ακούστηκαν πολλά για τον τρόπο με τον οποίο φαντάζεται ο καθένας τη διαχείριση του προσφυγικού. Έγιναν ελάχιστα. Οι συνθήκες διαβίωσης αυτών των ανθρώπων είναι άθλιες. Τα κόστη μεγάλα. Σχεδιασμός δεν υπάρχει. Ακόμη και στο Ελληνικό όπου μεταφέρθηκαν προσωρινά καθώς δεν μπορούσαν αν αποφασίσουν τι θα τους κάνουν, οι άνθρωποι ρίζωσαν. Το παλιό αεροδρόμιο έγινε η νέα πατρίδα τους. Κάθονται χαζεύοντας τους άδειους αεροδιαδρόμους. Χωρίς καμία προοπτική. Εγκλωβισμένοι σε ένα  hotspot.

Ο Γιάννης Μουζάλας κουβαλάει έναν σταυρό. Θα είναι εύκολη και ανέξοδη η κριτική προς το πρόσωπο του. Μια κριτική που γίνεται ακόμη και “εξ οικείων”.  Είναι ο αρμόδιος Υπουργός, χωρίς ωστόσο να ελέγχει κανένα εργαλείο άσκησης πολιτικής. Δεν ελέγχει την αστυνομία, η οποία είναι απούσα από τα hotspots. Ανομία, εμπόριο ναρκωτικών και σάρκας, φυλετικές και εθνικές μάχες ακόμη και βιασμοί παιδιών συμβαίνουν χωρίς κανείς να παίρνει την ευθύνη. Τα γεγονότα από μόνα τους, δημιουργούν φόβο και υποδαυλίζουν τα ρατσιστικά στερεότυπα.

Δεν ελέγχει επίσης τη δικαιοσύνη. Οι αιτήσεις για άσυλο καθυστερούν τόσο ώστε να αποθαρρύνουν ακόμη και αυτούς που έχουν δικαίωμα. Ο στρατός έχει αναλάβει ένα μεγάλο μέρος της υλοποίησης του όποιου σχεδιασμού. Υπάρχουν καταγγελίες και για το κόστος αλλά και για την ποιότητα των υπηρεσιών που παρέχονται.

Ο υπουργός λοιπόν, θα βρεθεί στο επίκεντρο ενός blame game. Ο ίδιος με τη σειρά του θα μεταφέρει το βάρος όπου μπορεί. Στην τοπική αυτοδιοίκηση ή στη Νέα Δημοκρατία όπως έκανε χθες. Στις ΜΚΟ και τις ιδιωτικές εταιρείες όπως συνέβη παλαιότερα. Δεν έχει όμως σημασία να παίζει κανείς την κολοκυθιά. Είναι μάλιστα ανήθικο να χρησιμοποιεί κανείς τις ζωές των ανθρώπων για μικροπολιτική αλλά και γενικώς για πολιτική.

Το κάνουν οι ακραίοι εξτρεμιστές χωρίς καμία ντροπή. Δεν διστάζουν να ασελγήσουν πάνω στις ζωές των κατατρεγμένων για να σπείρουν το μίσος. Ας μην το κάνουμε τουλάχιστον όλοι οι υπόλοιποι.

Η ιστορία δεν θα γράψει για τις καλές προθέσεις μας. Θα γράψει για την αθλιότητα των “πολιτισμένων” απέναντι στους κατατρεγμένους. Όσο αυτοί οι άνθρωποι είναι αφημένοι στις τύχες τους, κανείς μας δεν μπορεί να κοιμάται μακαρίως. Στο βαθμό που του αναλογεί ο καθένας μας έχει ένα μερίδιο ευθύνης και οφείλουμε να σηκώσουμε το βάρος. Δεν υπάρχει κανένα άλλο θέμα σοβαρό ή λιγότερο σοβαρό με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε. Ούτε η κρίση, ούτε οι φόροι ούτε τα μνημόνια ούτε οι ψεκασμοί.

Μα τι λέμε; Εδώ πεθαίνουν άνθρωποι επειδή δεν μπορούμε να διασφαλίσουμε ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Αγνοούμε με μεγάλη ευκολία ακόμη και θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου. Καμία ανάπτυξη και καμία ευημερία δεν έχουν σημασία για μια κοινωνία που βρίσκεται σε σήψη βλέποντας απαθής, παιδιά να πεθαίνουν από την αδιαφορία μας.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).