Θα γίνουμε όλοι Τραμπ;

Τον προβληματισμό τον διατύπωσα και προ ημερών σχολιάζοντας τους διθυράμβους για τη νίκη του Ζοχράν Μαμντάνι και αναφέρομαι βέβαια στο είδος της καμπάνιας που επέλεξε να κάνει, βγαλμένη, λες, από το εγχειρίδιο, το playbook, του Τραμπ. Η παρατήρηση δεν αφορά μόνο τον νέο Δήμαρχο της Νέας Υόρκης αλλά ολόκληρη την αριστερή πτέρυγα του Δημοκρατικού Κόμματος και δεν περιορίζεται στις ΗΠΑ.

Σε ένα κόσμο που χάρις στα σόσιαλ μήντια (ναι «χάρις» γιατί επιμένω στην άποψη ότι τα σόσιαλ μήντια είναι από τα αποτελεσματικότερα εργαλεία που έχουν στα χέρια τους οι λαοί για αδιαμεσολάβητη επικοινωνία) η πληροφορία είναι κι αυτή παγκοσμιοποιημένη, πολλοί, τόσο στη Δεξιά όσο και στην Αριστερά στην Ευρώπη, θεωρούν ότι αν αντιγράψουν την αμερικανική συνταγή θα πετύχουν.

Λες και η Επικοινωνία δεν είναι κουλτούρα και η κουλτούρα δεν διαμορφώνεται από κάθε κοινωνία ξεχωριστά, όχι απλώς σε εθνικό αλλά σε τοπικό επίπεδο. Άλλες καμπάνιες σχεδιάζουμε για τις μεγαλουπόλεις, άλλες για την περιφέρεια. Εντυπωσιακό που πρέπει να το εξηγούμε κι αυτό, όταν δημοσκοπήσεις και εκλογικά αποτελέσματα αποδεικνύουν «το ρήγμα» που έχει επέλθει μεταξύ αστικών κέντρων και περιφέρειας, για να χρησιμοποιήσουμε την ορολογία του αείμνηστου Ηλία Νικολακόπουλου.

Το νέο «κρούσμα» είναι πιο καθαρό παράδειγμα του στρατηγικού αυτού λάθους και αναφέρομαι, φυσικά, στους δημιουργούς του ντοκιμαντέρ του BBC για τα γεγονότα του Καπιτωλίου που συνειδητά παραποίησαν βίντεο ομιλίας του Τραμπ, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει άλλη μια κρίση στον οργανισμό και στελέχη του να οδηγηθούν στην παραίτηση.

«Μα, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, ειδικά όταν έχεις απέναντί σου ένα τέρας όπως ο Τραμπ» ακούμε ήδη τον αντίλογο και δη σε υψηλούς τόνους.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα μόνο όταν είσαι ακροδεξιός και θιασώτης κάθε αυταρχικής θεωρίας.

Δηλαδή, τι μας λένε ορισμένοι; Για να αντιμετωπίσουμε τον Τραμπ, να γίνουμε όλοι Τραμπ;

Στον πυρήνα της προοδευτικής ταυτότητας βρίσκεται η μετριοπάθεια, ο σεβασμός στους συμπολίτες- ψηφοφόρους και του πιο ειδεχθούς αντιπάλου και η διαρκής προσπάθεια να υπηρετείται η αλήθεια, αφού το ψέμα είναι το βασικό όχημα διασποράς των αυταρχικών ιδεολογιών.

Εδώ και χρόνια, από το Brexit και την πρώτη εκλογική επιτυχία του Τραμπ, έχει ξεκινήσει ένας έντονος διάλογος για το πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε τα τέρατα της Ακροδεξιάς και τα fake news που παράγουν για να επικρατούν και εκλογικά.

Όπου επικρατεί ή έχει επικρατήσει ο ριζοσπαστικός εθνολαϊκισμός, ακόμα και σε χώρες που έχουν πληρώσει το λογαριασμό γι αυτό (αχέμ…), επιβιώνουν κι αυτοί που επιμένουν να κραδαίνουν ως λάβαρο αυτά που έλεγε και η… γιαγιά μου τον προηγούμενο αιώνα: «Στον έρωτα, την πολιτική και τον πόλεμο, όλα επιτρέπονται».

Μονο που τον 21ο αιώνα ούτε στον έρωτα, ούτε στον πόλεμο και βέβαια ούτε και στην πολιτική επιτρέπονται όλα.

Πλέον και ευτυχώς, όποιος, για παράδειγμα, ρίχνει ξύλο στο όνομα της…αγάπης καταλήγει στη φυλακή, διεθνείς συνθήκες ορίζουν επακριβώς τους κανόνες του πολέμου κι ας εφαρμόζεται επιλεκτικά το Διεθνές Δίκαιο (εδώ έχουμε να δώσουμε αγώνες), ενώ στην πολιτική τα καφριλίκια, στο τέλος, πληρώνονται πάντα στην κάλπη. Ναι, πάντα.

Δεν είναι βέβαια σωστό να ιατρικοποιούμε την πολιτική συζήτηση τσαλαβουτώντας στην Ψυχιατρική αλλά αυτός ο ριζοσπαστικός βολονταρισμός θυμίζει πολύ τις εφηβικές καθηλώσεις. Ενήλικοι που σαν έφηβοι φωνάζουν χτυπώντας το πόδι γιατί πιστεύουν ότι έτσι θα περάσει το δικό τους. Έτσι έχουν καταντήσει στα Δεξιά και τα Αριστερά του Κέντρου.

Όμως, «για αλλαγή», ας αρχίσουμε να δοκιμάζουμε και την κεντρώα, προοδευτική συνταγή που συνοψίζεται σε μία μόνο προτροπή: Να ενηλικιωθούμε. Επιτέλους.