Θα κλάψει κανείς γι’ αυτούς;

Την Τρίτη η εφημερίδα Αυγή κυκλοφόρησε με τίτλο «Χρέος, Επενδύσεις, Ανάπτυξη». Προφανώς για να στηρίξει το sui generis Roadshow του Πρωθυπουργού στις ΗΠΑ. Πέρα απ’ τη ρύθμιση του χρέους, που ήταν πάγιο αίτημα, οι άλλες δύο έννοιες του τριπτύχου είναι όπως και να το κάνουμε μια σαφής στροφή της Κυβέρνησης προς τον ρεαλισμό που αρνούνταν επίμονα τους προηγούμενους μήνες.

Ιδιαίτερα οι επενδύσεις, είναι μια έννοια που έμοιαζε να πολεμά ο ΣΥΡΙΖΑ. Βουλευτές και υπουργοί διατυμπάνιζαν για παράδειγμα ότι θα αυξήσουν τους φόρους ή ότι δεν θα αποκρατικοποιήσουν τίποτε (διότι όλα είναι δημόσια αγαθά).

Φαίνεται ότι δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πλέον ότι αγαπά τις επενδύσεις. Με έναν δικό του τρόπο βέβαια, ιδιαίτερο. Πρόκειται για μια σχέση αγάπης-μίσους. Θέλουν τα λεφτά, όχι τους επενδυτές και τις καπιταλιστικές πρακτικές τους.

Η πρόβλεψη που έκανε ο Πρωθυπουργός στις ΗΠΑ ότι ακόμη και στη σημερινή κατάσταση η χώρα μπορεί να προσελκύσει επενδυτές γιατί: «δεν έχουν τίποτε να χάσουν», μοιάζει αφελής. Τον χρόνο τους και την ηρεμία τους είναι δυο πρόχειρες απαντήσεις. Αυτό που τους νοιάζει περισσότερο όμως είναι να μην χάσουν τα λεφτά τους. Και ακριβώς αυτό είναι που δεν έχει διασφαλίσει ούτε ο πρωθυπουργός ούτε η Κυβέρνηση. Ίσως γιατί δεν γνωρίζουν πώς να το κάνουν. Οι γνώσεις τους για τις αγορές άλλωστε είναι -όπως και να το κάνουμε- περιορισμένες. Απεδείχθη περίτρανα στην πρόβλεψη για τα «νταούλια».

Δεν γίνεται προκοπή με δηλώσεις προθέσεων. Ούτε αρκεί το «καλό οικόπεδο». Οι επενδυτές είναι εκπαιδευμένοι να δέχονται τις συνέπειες των πολιτικών αναταράξεων, είναι επίσης οπλισμένοι με υπομονή. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως το παρακάναμε με την ασυνέπεια και η υπομονή εξαντλήθηκε. Οι επενδυτές έγιναν δύσπιστοι. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει επενδύσεις, πρέπει να αποδείξει τη διάθεσή του για συνεργασία. Έμπρακτά. Χωρίς εμπρηστικές δηλώσεις. Πρέπει να προσπαθήσει γι’ αυτό, όχι απλώς να το ανεχτεί.

Οι λίγοι μεγάλοι επενδυτές που παραμένουν στη χώρα αντιμετωπίζουν προβλήματα και αυτό από μόνο του δημιουργεί κακή εικόνα και στους υπόλοιπους. Τρείς παγκόσμιοι κολοσσοί «σφάζονται» για τον ΟΛΠ και μόλις πρόσφατα ο Υπουργός Ναυτιλίας, έκανε στροφή υπέρ της ιδιωτικοποίησης αλλά πάντα με μπλαζέ ύφος αριστερού που υποχώρησε αλλά δεν εγκαταλείπει και φυσικά με βαριά καρδιά. «Είμαι αναγκασμένος να λάβω υπόψη μου τα νέα δεδομένα» δήλωνε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές ο Θ. Δρίτσας (14 ΣΕΠ Alpha 989). Η Eldorado Gold παρά τις διάφορες γνωμοδοτικές αποφάσεις του ΣΤΕ υπέρ της επένδυσης, δεν καταφέρνει να βρει μια συμβιβαστική λύση με τον Π. Σκουρλέτη που θεωρεί ότι μπορεί να κάνει και ένα καλαμπούρι λέγοντας ότι «έχει αρχίσει και “σκουριάζει” αυτό το θέμα» (29 ΣΕΠ Αθήνα 984). Όσο για την Fraport που διεκδικεί τα περιφερειακά αεροδρόμια; Μέχρι ότι είναι χαμηλό το τίμημα του 1,23 δις ευρώ ακούστηκε, κάνοντας τους brokers στις μεγαλύτερες αγορές του πλανήτη να ψάχνουν να βρουν τι κάνουν λάθος. 

Όσο οι Υπουργοί της Κυβέρνησης συνεχίζουν να επιδίδονται στο αγαπημένο σπόρ των παλαιών αριστερών, την κωλυσιεργία δια της ανάλυσης, η αγορά στενάζει. Πώς να αλλάξει το κλίμα όταν και οι τελευταίοι των επενδυτών πακετάρουν; Ο τζίρος της βιομηχανίας τον Ιούλιο υποχώρησε 15,4% και ο αντίστοιχος του λιανικού εμπορίου κατά 8,7%.

Οι συνέπειες των Capital Controls γίνονται εμφανείς. Δεν είναι μόνον οι υπάλληλοι στις επιχειρήσεις που κλείνουν, οι οποίοι χάνουν τις δουλειές τους. Είναι μαζί και άνθρωποι που χάνουν ότι έχτισαν μια ζωή. Εκτός και αν πιστεύετε ότι οι επιχειρήσεις που κλείνουν ανήκουν αποκλειστικά σε κροίσους. Οι εγγραφές νέων επιχειρήσεων στο Γενικό Εμπορικό Μητρώο (ΓΕΜΗ) ήταν σχεδόν οι μισές σε σχέση με τον Ιούλιο του 2014, ενώ η έντονα πτωτική τάση συνεχίστηκε τόσο τον Αύγουστο όσο και τον Σεπτέμβριο (Καθημερινή 30 ΣΕΠ).

Για όλους αυτούς δεν βρέθηκε κανείς να διαμαρτυρηθεί. Δεν ανέβηκε σε ένα κάγκελο. Δεν οργάνωσε μια συναυλία. Από όσα παράγουν όμως ζούνε όλοι οι υπόλοιποι. Ίσως αξίζουν μια ευκαιρία.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA