Θέλουμε τους παλιούς καλούς πολιτικάντηδες

Μόλις 4,09 στους εκατό ψηφοφόρους θα στεναχωρηθούν αν το Ποτάμι βάλει λουκέτο. Τόσοι το ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές και δεδομένης της σημερινής εικόνας, είναι πιθανό  ακόμη λιγότεροι να το ψηφίσουν σε ενδεχόμενες νέες κάλπες. Μπορεί να μη νοιάζονται και πολλοί για το μέλλον του κόμματος αλλά η εξαφάνισή του σημαίνει περισσότερα για την εγχώρια πολιτική από όσα αντιστοιχούν στη δυναμική του κόμματος. 

Είναι αυταπόδεικτο ότι το Ποτάμι δεν κατόρθωσε να εκφράσει τον κεντρώο χώρο. Ένας αυστηρός κριτής θα μπορούσε να πει ότι δεν είχε ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα. Πιθανόν. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα κόμματα που επίσης πάσχουν από το ίδιο σύμπτωμα, έχουν το ίδιο πρόβλημα.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης όμως παρά τα λάθη που έκανε, κατόρθωσε να προσελκύσει γύρω του μια πλειάδα σοβαρών ανθρώπων και αναφέρομαι κατά κανόνα σε όσους δεν είχαν προηγούμενη σχέση με την άσκηση πολιτικής. Τουλάχιστον όχι σε κεντρικό επίπεδο. Ακαδημαϊκοί αλλά και τεχνοκράτες. Άνθρωποι της τέχνης αλλά και επιτυχημένοι επαγγελματίες. Οι περισσότεροι από τους οποίους έμοιαζαν να συμμετέχουν με ανιδιοτελή κίνητρα.

Αν το σκεφθεί κανείς, ήταν η απόλυτη συνταγή της επιτυχίας. Τον Φεβρουάριο του 2014, η Ελληνική κοινωνία είχε ήδη πιεστεί από τα 5 χρόνια κρίσης και κακοδιαχείρισης. Η άποψη περί ανανέωσης της πολιτικής σκηνής ήταν εξαιρετικά δημοφιλής. Το μένος για τους πολιτικούς (κυρίως για τους κατ’ επάγγελμα), τεράστιο. Το Ποτάμι τα προσέφερε απλόχερα όλ’ αυτά αλλά η αποδοχή ήταν χλιαρή. Μοιάζει οξύμωρο.

Η δημόσια εικόνα του ιδρυτή του, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό. Ο ίδιος ήταν δημοσιογράφος σε μια περίοδο που οι δημοσιογράφοι -ήδη- δεν έχαιραν ιδιαίτερης εκτίμησης από την κοινή γνώμη. Επιπλέον ήταν δημοσιογράφος που έγινε διάσημος μέσα από τη συχνότητα του Mega. Το κανάλι που στη συνείδηση των πολιτών βρισκόταν (και βρίσκεται) στο επίκεντρο αυτού που ονομάζουμε διαπλοκή. Επίσης, ο Θεοδωράκης ήταν από τους λίγους super star σε ένα κόμμα που αποτελούνταν κυρίως από αγνώστους στο ευρύ κοινό. Φάνηκε να το απολαμβάνει αλλά τελικά το κόμμα έμοιαζε καθαρά αρχηγοκεντρικό και αρα κουβαλούσε τις όποιες “αμαρτίες” του Θεοδωράκη. Η “ενίσχυση” του κόμματος με παλιές καραβάνες της πολιτικής, ανεξαρτήτως ικανότητας και ηθικής, είναι αμφίβολο κατά πόσο βοήθησε.

Πολλοί από αυτούς που αποφάσισαν να συμμετάσχουν ενεργά στα κοινά για πρώτη φορά με το Ποτάμι, έχουν προφανώς πολλά να προσφέρουν στον τόπο. Είτε όμως δεν μπήκαν στον κόπο να αφιερωθούν σ’ αυτό είτε ενώ προσπάθησαν, δεν έτυχαν της αποδοχής του κόσμου. Και στις δύο περιπτώσεις, οι άνθρωποι αυτοί δεν πρέπει να εξαφανιστούν από την πολιτική, δεν πρέπει να τα παρατήσουν απογοητευμένοι.

Κυρίως δεν πρέπει να δημιουργηθεί ένα κύμα απογοήτευσης και σε άλλους συμπολίτες μας που θα μπορούσαν να προσφέρουν είτε στο κέντρο είτε σε άλλα κόμματα όσο αυτό είναι δυνατόν. Είναι σίγουρο ότι υπάρχουν ικανοί άνθρωποι που μπορούν να βοηθήσουν τη χώρα αλλά θεωρούν ότι δεν έχουν τύχη στην πολιτική αρένα των διασημοτήτων και των μηχανισμών. Δυστυχώς άλλωστε στα “παραδοσιακά” κόμματα επικρατεί η λογική της επετηρίδας. Ποτέ δεν κατάλαβα πώς ο ίδιος άνθρωπος θεωρείται ως ο ικανότερος να αναλάβει διαδοχικά τρία εντελώς άσχετα μεταξύ τους υπουργεία.

Οι πολίτες ζητούν εδώ και χρόνια αλλαγή του πολιτικού προσωπικού αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, παρά τη μερική ανανέωση, δεκάδες πολιτικοί με μακρά θητεία στο “παλαιό” σύστημα, έχουν επιβιώσει. Ο Σταύρος Θεοδωράκης αν θέλει να είναι συνεπής, πρέπει να διευκολύνει την επιβίωση του ιδεολογικού στίγματος που επιχείρησε να αναδειξει, ακόμη και αν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθεί ή ακόμη και να “κλείσει” το κόμμα. Ο κεντρώος χώρος και κυρίως οι κανονικοί άνθρωποι που κάνουν κανονικές δουλειές και τις κάνουν καλά πρέπει να έχουν  λόγο στα κοινά. Δεν πρέπει να αφήσουμε την πολιτική μόνο στους επαγγελματίες της πολιτικής.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)