Θλιβεροί υπηρέτες του (εξ)ευτελισμού: Από τον Τασούλα στον Κακλαμάνη…

Όταν οι πρωθυπουργοί αρχίζουν να φοβούνται και, κυρίως, όταν δεν εμπιστεύονται ούτε τους βουλευτές της πλειοψηφία τους, τότε είναι ικανοί για τα πάντα. Για τον ευτελισμό θεσμών και διαδικασιών (αυτή τη φάση περνάμε τώρα) και, σε ακραίες περιπτώσεις, για κάποιου είδους εκτροπή.

Τι σημαίνει ότι “φοβάται ο πρωθυπουργός;”. Μήπως είναι μια αντιπολιτευτική υπερβολή, δεδομένου ότι η κυβέρνηση στηρίζεται σε ευρεία και σταθερή πλειοψηφία; Την απάντηση δίνουν τα γεγονότα του τελευταίου χρόνου.

Η κυριαρχία του 41% ανατράπηκε από το 28% των ευρωεκλογών του Ιουνίου 2024. Και από τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και το επιτελείο του τελούν υπό συνεχή πίεση. Τα γεγονότα (πρώτα η τραγωδία των Τεμπών και μετά το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ) τούς έχουν πάρει αποκάτω. Έχει δημιουργηθεί βαρύ κλίμα στο εσωτερικό της ΝΔ (λόγω και της σύγκρουσης με τους πρώην πρωθυπουργούς Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά), με αποτέλεσμα το Μέγαρο Μαξίμου να φοβάται ακόμα και τον ίσκιο του στις ψηφοφορίες της Βουλής.

Ακριβώς αυτό είναι που προκάλεσε τα ευτελιστικά φαινόμενα στη Βουλή το βράδυ της Τετάρτης. Ο φόβος ότι κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές θα μπορούσαν να ψηφίσουν υπέρ της συγκρότησης Προανακριτικής Επιτροπής για τους Βορίδη και Αυγενάκη, κάτι που θα αποτελούσε βαρύτατο πλήγμα, οδήγησαν τον πρωθυπουργό και τους συνεργάτες του σε απεχθείς μεθοδεύσεις για να το αποτρέψουν. Είναι αυτό που ο Ευάγγελος Βενιζέλος αποκάλεσε “πολλαπλό ευτελισμό των θεσμών“. Ευτυχώς, τον…κατατρόπωσε ο γίγαντας της πολιτικής και νομικής σκέψης Παύλος Μαρινάκης (λέω αύριο να περάσω από την οδό Σόλωνος, για να δω αν τα ντουβάρια της Νομικής έχουν μείνει στη θέση τους…).

Φυσικά, οι πρωθυπουργοί και τα επιτελεία τους δεν τα κάνουν μόνοι τους. Δεν θα μπορούσαν να καταφύγουν σε τόσο προκλητικές αυθαιρεσίες χωρίς την ανοχή και τη σύμπραξη αυτών που έχουν εκλεγεί για να διαφυλάσσουν στοιχειωδώς τις διαδικασίες και το κύρος του Κοινοβουλίου. Αυτοί είναι οι πρόεδροί του.

Αλλά τι να περιμένει κανείς από πρόσωπα σαν τον πρώην και το νυν πρόεδρο, οι οποίοι συμπεριφέρθηκαν και συμπεριφέρονται σαν “κηπουροί” του πρωθυπουργού, στον οποίο οφείλουν την ανέλιξή τους;

Θυμίζουμε ότι ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Κ. Τασούλας, σε κρίσιμες περιπτώσεις, φρόντισε να εξυπηρετήσει πολλαπλώς την κυβέρνηση. Πρώτον, αρνούμενος να καλέσει τον πρόεδρο της Ανεξάρτητης Αρχής προκειμένου να ενημερώσει το Σώμα για το σκάνδαλο των υποκλοπών. Δεύτερον, με τα περίεργα μαθηματικά του “βρήκε” την πλειοψηφία (με τη βοήθεια του κ. Βελόπουλου), ώστε να αλλάξει τη σύνθεση της Αρχής και να κουκουλώσει το σκάνδαλο. Τρίτον, βοήθησε στο (τουλάχιστον κοινοβουλευτικό) “μπάζωμα” της υπόθεσης των Τεμπών, όπως τον κατάγγειλαν συγγενείς των θυμάτων και η αντιπολίτευση. Ε, λοιπόν, αυτός ο πρόεδρος της Βουλής προήχθη σε (μονοκομματικό, έπειτα από πολλές δεκαετίες) Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αλίμονο, δεν θα τον επιβράβευε ο κ, Μητσοτάκης;

Ο Τασούλας έφυγε, ο Νικήτας Κακλαμάνης ήρθε. Με ψήφους και της αντιπολίτευσης και, την ημέρα της εκλογής του, με παχιά λόγια υπέρ του “κύρους τους Κοινοβουλίου”. Το βράδυ της Τετάρτης αποδείχτηκε πώς το εννοούσε. Η Βουλή εξευτελίστηκε από τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και ο πρόεδρός της ήταν εξαφανισμένος. Οι αρχηγοί όλων των κομμάτων τα κατάγγειλαν, αλλά ο “συμπαθής Νικήτας” δεν έβλεπε ούτε άκουγε. Είχε αναθέσει τη βρώμικη δουλειά σε έναν αντιπρόεδρο. Δεν τόλμησε να ανεβεί στην έδρα, για να ακούσουμε τι λέει για όλα αυτά. Είναι πρόεδρος της Βουλής ή αφανής προεδρεύων ενός κονκλάβιου, που μοναδικό μέλημα έχει να απαλλάξει προκαταβολικά τον πολύτιμο ακροδεξιό κ. Βορίδη;

Κάπως έτσι, με τέτοιους κοινοβουλευτικούς υπηρέτες, ο κ. Μητσοτάκης και οι συν αυτώ κουκουλώνουν εγκλήματα και σκάνδαλα και προστατεύουν τον, προκαταβολικά “αθώο”, κ. Βορίδη.

Άλλωστε, όλοι τους ασπάζονται αυτό που έχει πει ο Γάλλος ποιητής Πολ Βαλερί: “Εξουσία χωρίς την κατάχρησή της δεν έχει γούστο“…