Τι θα έκανες αν ήσουν ο Αλέξης Τσίπρας;

Είσαι ο Αλέξης Τσίπρας. Δεν είναι δα και τόσο δύσκολο να μπεις στα παπούτσια του και αυτός ένας από μας λέει ότι είναι. Σε λίγες μέρες θα κλείσεις τα 51, ηλικία που στις μέρες μας μεταφράζεται σε δεύτερη νιότη. Και έχεις ταξιδέψει πολύ πιο πέρα από εκεί που έφταναν τα όνειρα σου όταν, ως πιτσιρικάς, οργάνωνες μαθητικές καταλήψεις.

Έγινες πρωθυπουργός. Ο νεότερος στην ιστορία της χώρας. Γνώρισες τον κόσμο και σε γνώρισε και αυτός. Το φωτογραφικό σου άλμπουμ έχει ιστορική αξία. Μπήκες στον Λευκό Οίκο και στο Κρεμλίνο με τιμές. Πέρασε ο Ομπάμα από το γραφείο σου, σε συμπάθησε ο Πάπας. Ελυσες το Μακεδονικό, αφαιρώντας ένα αγκάθι από τα πλευρά της εθνικής διπλωματίας.

Και, όπως συμβαίνει με όλους όσους ηγήθηκαν σε κρίσιμες στιγμές, έχεις πιστούς φίλους και ορκισμένους εχθρούς. Εντάξει, έφαγες ξύλο στις κάλπες και μάλιστα από κάποιον που πίστευες ότι είναι του χεριού σου. Αλλά και αυτό κομμάτι της δουλειάς είναι. Οσα κέρδισες είναι περισσότερα από αυτά που έχασες, του έρπητα συμπεριλαμβανομένου. Και πέρα από τα του δήμου, διατηρείς μια χαρά οικογένεια. Ασε που η γενναιοδωρία του φορολογούμενου προς τους πρώην πρωθυπουργούς μπορεί να συντηρήσει ίδρυμα και ένα αξιοπρεπές γραφείο στο κέντρο της πρωτεύουσας, σε παράλληλη λειτουργία με εκείνο που σου διέθεσε η Βουλή.

Είσαι, λοιπόν, ο Αλέξης Τσίπρας. Και έτσι όπως αράζεις στο εξοχικό, στο Σούνιο, βλέπεις να αναδύονται από τη θάλασσα δύο επιλογές.

Η πρώτη επιλογή είναι και η προφανής για τους κανονικούς ανθρώπους που δεν μπορούν ούτε να μυρίσουν τον κόσμο στον οποίο ζεις. Απολαμβάνεις αυτά που έχεις. Ταξιδεύεις ανά τον κόσμο, δίνεις διαλέξεις επ’ αμοιβή, κάνεις το κομμάτι σου στο Χάρβαρντ, περνάς και καμιά βόλτα από το Συμβούλιο της Ευρώπης. Κάθε δύο μήνες πετάς κανένα χρησμό, βάζεις τους κύκλους σου να διοχετεύουν αμφίσημες δηλώσεις και μόλις γκριζάρει το μαλλί βάζεις στο σακάκι τα διακριτικά του ιστορικού ηγέτη της Αριστεράς. Και περνάς τέλεια, ρε φίλε. Ασε που λίγο μετά τα 60, όταν θα έχουν μεγαλώσει και τα παιδιά, μπορεί να σου προκύψει καμιά Προεδρία της Δημοκρατίας. Σκέψου το, δεν είναι υπέροχο όλο αυτό;

Η δεύτερη επιλογή είναι η αρρώστια που δεν γίνεται καλά. Η πολιτική. Μεταξύ μας, σε τρώει και η ανησυχία, που μεγαλώνει μέρα με τη μέρα, μήπως και μείνεις εκτός Βουλής. Αλλωστε δεν μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου εκτός παιχνιδιού. Και τι θα κάνεις; Θα εμπιστευτείς τη μοίρα σου σε αυτούς που θεωρείς φριχτές μετριότητες; Πρέπει να πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου. Ομως εδώ είναι που ο κόσμος αρχίζει να σφίγγει. Αντε και αποφασίζεις να φτιάξεις κόμμα. Με ποιους; Με την Ολγα και τη Νοτοπούλου; Και τον Νίκο τον Παππά, αν μιλιέστε ακόμα; Θα γελάει ο κόσμος. Θα σου πουν ότι είπες να φτιάξεις κόμμα, όχι μελαγχολικό reunion. Και πες ότι βρίσκεις καινούργιο κόσμο και το φτιάχνεις. Μπορείς να πείσεις τους μετριοπαθείς κεντρώους, που κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τις εκλογές, ότι δεν είσαι εσύ, αλλά κάποιος άλλος; Δεν έχουν περάσει ρε γαμώτο και πολλά χρόνια από το δημοψήφισμα. Και, για φαντάσου, οι μεγάλες ηλικίες μπορεί να τρομάζουν με σένα και οι μικρές δεν σε γνωρίζουν. Το λένε και οι δημοσκοπήσεις.

Τι θα διαλέξεις, λοιπόν; Με την πρώτη επιλογή αράζεις και παίζεις γκολφ. Με τη δεύτερη κυνηγάς τα μπαλάκια. Ναι, είναι πολύ πιθανό να επιθυμείς τη ρεβάνς, τη θεαματική επιστροφή, την υστεροφημία του ανθρώπου που γύρισε από την ήττα. Δες καλύτερα ένα Ρόκι. Αυτά πέθαναν εδώ και τριάντα χρόνια, μαζί με τον Ανδρέα.