Το δίκιο, η ματαιότητα της οργής και το αδιέξοδο

Παρά τα σαλπίσματα του Τράμπ για την Ουκρανία και τις τρομπέτες του Τσίπρα για το βιβλίο του, μέσα μου κάτι ήχησε πιο δυνατά. Ηταν μια φράση ενός Ελληνο-Ιταλού μουσικού που γεννήθηκε στο Μπρούκλιν: «Υπάρχει ένα είδος ματαιότητας στην οργή» (Jim Sclavounos- Εξαιρετική συνέντευξη στον δικό μας Παναγιώτη Μένεγο, εδώ στο NEWS24/7).

Στα καθ΄ημάς υπάρχει ένα μεγάλο κόμμα της οργής, άτυπο, χωρίς αρχηγό και κομματικά μέλη, δίχως στελέχη και οργανώσεις. Πρόκειται για κόσμο κατεσπαρμένο σε υπαρκτά πολιτικά κόμματα δεξιού και αριστερού προσήμου ή για πολίτες που έχουν αποσύρει την εμπιστοσύνη τους στους υφιστάμενους κομματικούς σχηματισμούς, αλλά δεν παραμένουν στο περιθώριο ή αδιάφοροι στον καναπέ τους.

Τους διακατέχει θυμός και οργή. Βράζουν μέσα τους. Για τα Τέμπη, τον ΟΠΕΚΕΠΕ, την διαφθορά. Για την λειτουργία της Δικαιοσύνης. Για το ανίκανο κράτος. Και προπάντων για το πολιτικό σύστημα και τα βάθρα του.

Έχουν απόλυτο δίκιο. Και ζητούν-έστω κι όταν γενικεύουν ή απλουστεύουν- κάθαρση και δικαίωση. Ωστόσο καιροφυλακτεί αυτό που λέει ο Sclavounos. Ένα είδος ματαιότητας στην οργή που μπορεί να ρίξει στα βράχια το πλοίο των οργισμένων. Και την χώρα σε πτώχευση.

Θα πούμε παρακάτω για τον κίνδυνο αυτόν. Ας δούμε όμως πως αντιμετωπίζεται η δυναμική της οργισμένης κοινωνίας από ορισμένους μαστοράτζες της διανόησης καθώς και από κάποιους μιντιακούς ψιττακούς.

Όλοι αυτοί σήμερα μιλούν απαξιωτικά για τον θυμωμένο κόσμο, όπως κάποτε για τους Αγανακτισμένους του Συνάγματος. Τους εντάσσουν στον διάχυτο αντισυστημισμό, αλλά οι προσεγγίσεις τους για την υπαρκτή αυτή δυναμική δεν σημαίνονται  από την «ανεκτίμητη σοφία της εμβάθυνσης».

Μένουν στα ρηχά, αποφεύγοντας να εισδύσουν στον πυρήνα του δίκιου που φέρει η οργή του κόσμου. Μιλούν περιφρονητικά για αντισυστημικό λαϊκισμό και  για ανεξέλεγκτη μάζα που άγεται και φέρεται από οχλαγωγούς ηγέτες πασών των αποχρώσεων.

Τέτοιοι υπάρχουν. Αλλά δεν λειτουργούν εν κενώ. Σε κάτι υπαρκτό «πατάνε». Το επισημαίνουν και το εκμεταλλεύονται

Οι διδάχοι του καθωσπρεπισμού και ορισμένοι εστέτ-οι μαστοράτζες που λέγαμε- αντιμετωπίζουν καλλωπιστικά τα παθογενή που εξοργίζουν τον κόσμο. Συστήνουν μετριοπάθεια και χαμηλούς τόνους όταν «το σύστημα»- οι κυβερνήσεις και ειδικά οι σημερινοί κυβερνώντες- αλωνίζουν ασύδοτοι γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια τον σεβασμό στους θεσμούς, ενώ ταυτόχρονα υποδύονται τους θεσμικούς!

Εξήγηση υπάρχει: Εχθρεύονται παν το λαϊκόν. Το φοβούνται. Τους απωθεί. Το υψωμένο φρύδι τους δυσανασχετεί ακόμη κι όταν ακούει τη λέξη λαός. Επόμενο είναι να μην χαραμίζουν ούτε μια λέξη συμπάθειας ή κατανόησης για τον λαϊκό κόσμο που πένεται, διαμαρτύρεται, καταγγέλλει και κραυγάζει.

Υπάρχει όμως κάτι χειρότερο στη στάση τους: Αποφεύγουν να εντοπίσουν τον πραγματικό κίνδυνο που εγκυμονεί η δυναμική της οργής και να μιλήσουν γι’ αυτόν «πατρικά» στον κόσμο.

Ο κίνδυνος είναι να χάσει το δίκιο της η δυναμική αυτή, όταν οι εύλογες αξιώσεις της εγκιβωτίζονται αποκλειστικά σε θέματα διαφθοράς(ΟΠΕΚΕΠΕ), Δικαιοσύνης(Τέμπη), θεσμικής εκτροπής(Παρακολουθήσεις) και λοιπά συναφή, τη στιγμή που η χώρα πάσχει δομικά σ΄ έναν τομέα κρίσιμο για την επιβίωση και την ύπαρξή της: Στον τομέα της Οικονομίας.

Ας πούμε, λοιπόν, ότι κάποια μελλοντική κυβέρνηση θα κατορθώσει να αντιμετωπίσει την διαφθορά, να αποκαταστήσει θεσμικά το κύρος της Δικαιοσύνης και να υπάρχει διαφανής και έντιμη, χωρίς ημετέρους και αρίστους της κακιάς ώρας.

Όμως αν δεν διαθέτει συγκεκριμένο, μελετημένο εις βάθος Σχέδιο για την Οικονομία, πολύ σύντομα θα καταρρεύσει. Και μαζί της η χώρα, απελπίζοντας και απογοητεύοντας τους οργισμένους που την είχαν οδηγήσει στην εξουσία.

Κακά τα ψέματα: Η διαφθορά και τα λοιπά προαναφερθέντα παθογενή ταλανίζουν την κοινωνία και δικαίως την εξοργίζουν, αλλά ΔΕΝ οδηγούν αυτά τη χώρα στην πτώχευση.

Στον γκρεμό και στην πτώχευση οδηγεί η κακή κατάσταση της Οικονομίας και η αδυναμία των (εκάστοτε) κυβερνώντων για στοιχειώδη παραγωγική Ανάπτυξη. Το είδαμε. Το ζήσαμε. Κι ας δούμε τώρα ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, σημερινό:

Οι αθλιότητες στον ΟΠΕΚΕΠΕ ευνόησαν ημετέρους και αδίκησαν την πλειονότητα των αγροτών. Όμως ακόμη κι αν δεν υπήρχαν οι αθλιότητες αυτές, η κατάσταση στον αγρο-κτηνοτροφικό τομέα θα παρέμενε προβληματική, αν όχι οικτρή, διατηρώντας τους περισσότερους αγρότες και κτηνοτρόφους στο όριο της επιβίωσης.

Ο λόγος προφανής: Ελάχιστη-και για τα μάτια-  ουσιαστική κρατική μέριμνα, κανένα σοβαρό Σχέδιο για την πρωτογενή παραγωγή. Μονάχα λόγια και προεκλογικές παράτες, άντε και καμμιά παροχή προς άγραν ψήφων.

Ιδού ένα αναπόφευκτο παρεπόμενο της προβληματικής αυτής κατάστασης: Η χώρα παράγει βόειο κρέας αναντίστοιχο προς τις ανάγκες της. Κι έτσι αναγκάζεται να εισάγει το συγκεκριμένο προϊόν, το οποίο φτάνει στον καταναλωτή πολύ ακριβότερο…

Γιατί όμως φθίνει η παραγωγή; Διότι ουδέποτε  ενδιαφέρθηκε πραγματικά η πολιτεία, ώστε οι νέοι να παραμείνουν στην αγροτική παραγωγή και στην κτηνοτροφία. Να τους ακούσει και να τους στηρίξει εμπράκτως.

Να τους αγκαλιάσει. Όχι να τους κάνει χάρη. Να νοιαστεί για την ποιότητα ζωής των νέων αυτών, γεγονός που θα τους έδινε  κίνητρο να μείνουν στον τόπο τους και να μην αυτοεξοριστούν.

Μονάχα έτσι, με νέους ανθρώπους θα ανανεωθεί το γηρασμένο δυναμικό και θα πάρει τα πάνω του ο ζωτικός για τη χώρα αγροτο-κτηνοτροφικός τομέας.

Κάτι- επαναληπτικά- ως επιμύθιο: Αυτά που ζητάει σήμερα ο θυμωμένος κόσμος μπορούν να διορθωθούν από μια αποφασισμένη μελλοντική κυβέρνηση.

Όμως αν αυτή δεν δώσει προτεραιότητα στην Οικονομία με συγκεκριμένο, καλά μελετημένο Σχέδιο, η χώρα θα οδηγηθεί στην πτώχευση. Και σε κατάσταση χειρότερη από την σημερινή.