Το γαμώτο που δεν σβήνει με παροχές

Ο Πρωθυπουργός μάς θύμισε ότι πριν από δέκα χρόνια η χώρα χτυπιόταν στα βράχια της χρεοκοπίας. Συνεπώς είναι λογικό να ταλαιπωρείται ακόμα από τα απόνερα της κρίσης και η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων να υστερεί έναντι των ευρωπαϊκών δεδομένων.

Δεν αδικεί διόλου την αλήθεια. Όμως το ύφος της διακυβέρνησης, τα φαινόμενα αλαζονείας, οι εστίες διαφθοράς και το έλλειμμα ενσυναίσθησης που συχνά εκπέμπεται από τα ψηλά της εξουσίας, προκαλούν το θυμικό της κοινωνίας. Και, ξέρετε, η πολιτική δεν είναι μόνο αριθμοί, συσχετισμοί και σύγκρουση συμφερόντων. Κάπου υπάρχει και ένα «γαμώτο».

Για να το πω αλλιώς, πέρα από τα τεχνικά της εφαρμοσμένης πολιτικής, υπάρχει και αυτό που, αφηρημένα, περιγράφεται ως «κλίμα». Για παράδειγμα, όταν κάποιος ψάχνει να βρει το φθηνότερο λάδι στο σούπερ μάρκετ και μαθαίνει πόσα τσέπωσαν οι άλλοι από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, χρειάζεται υπογλώσσιο για να ρίξει την πίεση. Θα μπορούσα να μεγαλώσω και άλλο τη λίστα, να πάμε στην Υγεία, στην Ασφάλεια και πιο πέρα. Δεν χρειάζεται, τα ξέρετε.

Αφήνοντας, λοιπόν, στην άκρη τις διάφορες πτυχές της διακυβέρνησης, κοιτάζουμε πιο προσεκτικά το ήθος της. Εκεί, που λέτε, υπάρχουν θέματα που δεν τακτοποιούνται με τη μείωση των φορολογικών συντελεστών και την κατάργηση της προσωπικής διαφοράς για τους συνταξιούχους. Διότι πρόκειται για καταστάσεις που, απλώς, σου ανάβουν τα λαμπάκια. Και όταν ξεκινάει η μέρα σου βλέποντας, στην πρωινή τηλεόραση, κυβερνητικά στελέχη με προτεταμένο το δάχτυλο, τότε θυμώνεις. Είναι μία παράμετρος που, μέρα με τη μέρα, λες ότι η κυβέρνηση τη γράφει στα παλιά της τα παπούτσια. Υπάρχουν δε και τομείς, όπως το Μεταναστευτικό και η Ασφάλεια, που αισθάνεσαι ότι σε δουλεύουν, με οικτρά ψέματα, μπροστά στα μάτια σου.

Και κάπως έτσι, η εικόνα που φτιάχνεται δεν είναι αυτή μιας κυβέρνησης που, απλώς, πιέζεται από δύσκολες συνθήκες. Είναι η εικόνα μιας εξουσίας που μοιάζει κουρασμένη και αυτάρεσκη. Το αποτέλεσμα; Η δυσαρέσκεια δεν εκφράζεται μόνο με στατιστικές και ποσοστά, αλλά και με εκείνη την υπόγεια, διάχυτη καχυποψία που τρώει την εμπιστοσύνη εκ των έσω. Κι όταν χαθεί η εμπιστοσύνη, τότε δεν αρκεί καμία φοροελάφρυνση ή παροχή για να ξανακερδίσεις το βλέμμα του πολίτη. Γιατί στο τέλος της ημέρας, η πολιτική δεν κρίνεται μόνο στο ταμείο, αλλά και στον καθρέφτη.