Το κακό… Μάτι της Δικαιοσύνης

Η δίκη για την τραγωδία στο Μάτι ολοκληρώθηκε. Η Δικαιοσύνη απεφάνθη ότι οι αιρετοί άρχοντες πρέπει να απαλλαχθούν των κατηγοριών, ενώ καταδίκασε, για πλημμεληματικές πράξεις, επιχειρησιακούς παράγοντες. Η απόφαση προκάλεσε αντιδράσεις και έντονη δυσφορία από την πλευρά των θυμάτων. Και την υποδέχθηκαν φωνάζοντας «αίσχος».

Αντίστοιχα η απόφαση σχολιάζεται, από διάφορες οπτικές γωνίες, στην κοινωνική δικτύωση. Κάποιοι πανηγυρίζουν για την αθώωση της Ρένας Δούρου, υπενθυμίζοντας ότι δεν κατηγορήθηκε ούτε ένας υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι πάλι αναθεματίζουν το δικαστήριο θεωρώντας ότι η απόφαση μεθοδεύτηκε προκειμένου να πέσουν στα μαλακά οι υπεύθυνοι για τα Τέμπη -πρόκειται για άποψη που υιοθετήθηκε και από δικηγόρους των θυμάτων. Η δε Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως νομικός και πολιτικός αρχηγός, χαρακτήρισε τη δίκη «στημένη». Δεν θα έπρεπε, αλήθεια, να την καλέσει ένας εισαγγελέας και να του εξηγήσει τι εννοεί; Να μας πει ποιοι «έστησαν» τους δικαστές, αλλά και πώς η έδρα δέχθηκε τη χειραγώγηση της.

Προσωπικά δεν έχω ιδέα επί του θέματος. Και εκπλήσσομαι με πολλούς από σας που εκδίδετε ετυμηγορία χωρίς γνώση της δικογραφίας και του νομικού πλαισίου. Ακόμα και αν ενοχλεί η μη απόδοση κακουργηματικών κατηγοριών για μία εκατόμβη νεκρών, καλό θα ήταν πρώτα να ρωτήσουμε αν είναι οι νόμοι στραβοί ή στραβά αρμενίζει η Δικαιοσύνη. Η αλήθεια είναι ότι πιο εύκολα θα φορτωθεί την ευθύνη αυτός που επιχειρεί στο πεδίο, παρά εκείνος που βρίσκεται με το τηλέφωνο στο χέρι στο κλιματιζόμενο γραφείο του. Βέβαια αν οι πολιτικοί δεν ευθύνονται ποτέ, όπως ισχυρίζονται και κάποιοι στην υπόθεση των Τεμπών, είναι απορίας άξιο για ποιο λόγο υπάρχουν οι καρέκλες τους. Θα μου πείτε ότι και οι νόμοι από τους πολιτικούς φτιάχνονται. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα.

Με μοναδική εξαίρεση τη δίκη της Χρυσής Αυγής, σχεδόν όλες οι μεγάλες δικαστικές αποφάσεις, με πολιτικό ενδιαφέρον, έχουν αμφισβητηθεί από κόμματα και κομμάτια της κοινωνίας. Καμιά φορά δε, με εντελώς γελοίο τρόπο. Αν η απόφαση τους συμφέρει, επιβεβαιώνουν την εμπιστοσύνη τους στην ελληνική Δικαιοσύνη. Αν η απόφαση δεν είναι στα μέτρα τους, υπαινίσσονται ότι οι δικαστές τα παίρνουν.

Αυτή η συνθήκη δημιουργεί μία μόνιμη πληγή στο σώμα της κοινωνίας. Όταν ακόμα και πολιτικοί αρχηγοί μιλούν για «στημένη δίκη», τότε πώς περιμένουμε από τον απλό πολίτη να περιβάλλει με εμπιστοσύνη τους θεσμούς δικαίου; Όταν οι δικηγόροι, ως παράγοντες του νομικού συστήματος, διακρίνουν μεθοδεύσεις με στόχευση σε μία δίκη που δεν έχει αρχίσει ακόμα («τους αθωώνουν στο Μάτι για να τους αθωώσουν και στα Τέμπη), τότε και ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα της «αναίρεσης» στα social media.

Δυστυχώς στην Ελλάδα συμβαίνει κάτι μοναδικό. Η δίκη θα έπρεπε να λειτουργεί ως μέσο κάθαρσης, λύτρωσης δια του δικαίου. Συχνά, όμως, γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Η αντιμετώπιση της ετυμηγορίας από θεσμικούς παράγοντες και την, παραδοσιακά, δύσπιστη κοινωνία μετατρέπει τη δίκη σε αποδεικτικό στοιχείο των τριτοκοσμικών χαρακτηριστικών μας.

Ποιος φταίει για αυτό; Άσκοπη ερώτηση. Ποιος δεν ξέρει από πού βρωμάει το ψάρι;