Το κυβερνητικό σόου είναι προτιμότερο από του Γιαννακόπουλου

Την Κυριακή το βράδυ έγιναν όσα έγιναν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Είναι γνωστά. Δεν έγιναν έκτροπα, δεν έπεσαν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο, δεν χτυπήθηκαν ούτε παίκτες ούτε διαιτητές. Δεν είχαμε κανένα θύμα, ευτυχώς. Άρα, δεν υπήρχε κανένας λόγος να τεθεί θέμα διακοπής του πρωταθλήματος. Το θέμα έθεσε η κυβέρνηση.

Τι έγινε στο στάδιο; Δύο πράγματα.

Το ένα προήλθε από τους οπαδούς του Ολυμπιακού: υβριστικά συνθήματα εναντίον του ιδιοκτήτη της αντίπαλης ομάδας και (ακόμα χειρότερα) της κόρης του.

Και το άλλο προήλθε από τον ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού, ο οποίος έβριζε και χειρονομούσε προς τους θεατές μέσα από τον αγωνιστικό χώρο.

Τα δύο αυτά γεγονότα είναι καταδικαστέα, αλλά δεν έχουν την ίδια βαρύτητα. Δεν είναι το ίδιο ο οπαδός με τον ιδιοκτήτη. Ο οπαδός «επιτρέπεται» (θα φανεί παρακάτω τι σημαίνει αυτό…), ο ιδιοκτήτης όχι. Ο όχλος μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτος, ο ιδιοκτήτης όχι. Πολύ περισσότερο ο ιδιοκτήτης δεν επιτρέπεται να προκαλεί τον όχλο.

Ας κάνουμε μια προβολή και μια υπόθεση ταυτόχρονα. Ας πούμε ότι ο Μητσοτάκης περνάει από μια σύναξη οπαδών ενός κόμματος της αντιπολίτευσης και τον υποδέχονται με υβριστικά συνθήματα. Ας πούμε ότι ένας αρχηγός της αντιπολίτευσης, ο Τσίπρας παλιότερα ή ο Ανδρουλάκης σήμερα, περνούν από μια σύναξη οπαδών της ΝΔ και γινόταν το ίδιο, τους έβριζαν σκαιότατα.

Οι πολιτικοί αυτοί (Μητσοτάκης, Τσίπρας, Ανδρουλάκης)  θα είχαν δύο επιλογές. Ή να στρίψουν και να φύγουν και να κάνουν μια δήλωση  πέντε λέξεων: «Τους ευχαριστώ για την καφρίλα τους». Ή να αρχίσουν να βρίζουν και αυτοί και να  τους δείχνουν το δάχτυλο με το γνωστό τρόπο. Στην πρώτη περίπτωση οι πολιτικοί θα είχαν το πάνω χέρι και η καφρίλα θα είχε ηττηθεί. Στη δεύτερη όλοι θα ήταν εναντίον τους, η καφρίλα των οπαδών θα είχε περάσει σε δεύτερη μοίρα.

Αν, λοιπόν, το βράδυ της Κυριακής, την ώρα που τον έβριζαν από τις εξέδρες, ο Γιαννακόπουλος αποχωρούσε από το γήπεδο και έκανε μια ανάλογη δήλωση («αφήνω στην κρίση όλων αυτά που έγιναν»), θα είχε «μαζέψει όλο το χαρτί». Όλο το ανάθεμα θα είχε πέσει στους οπαδούς-χούλιγκαν και στους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού, που τους επέτρεψαν να ασχημονούν.

Όμως, ο ιδιοκτήτης του Παναθηναϊκού, με την ανοίκεια συμπεριφορά του, έγινε ίδιος με τους οπαδούς-χούλιγκαν. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση η λέξη «ίδιος» πρέπει να  διαβάζεται «χειρότερος». Διότι η ευθύνη των ηγετών δεν είναι ίδια με την ευθύνη των αποκάτω. Αλλιώς δεν θα υπήρχαν ηγέτες.

Τι έπρεπε να γίνει το ίδιο βράδυ; Ο αρμόδιος υπουργός να αποδοκιμάσει και τα υβριστικά συνθήματα των οπαδών του Ολυμπιακού και, πολύ περισσότερο, την προκλητική συμπεριφορά του ιδιοκτήτη του Παναθηναϊκού. Και τη Δευτέρα το πρωί να πιάσει δουλειά ο αθλητικός δικαστής. Ο μόνος, άλλωστε, που έχει δουλειά να κάνει.

Αντ’ αυτού είδαμε, για άλλη μια φορά, τον κυβερνητικό «μπιζιμποντισμό» σε έξαρση. Ένα διαρκές σόου εξελίσσεται, με απειλές(«θα σταματήσουμε το πρωτάθλημα»), προειδοποιήσεις, προσκλήσεις, εκκλήσεις και εντέλει κωλοτούμπες.

Δεν χρειαζόταν τίποτα από αυτά. Μια μόνο πράξη. Ο Ολυμπιακός να τιμωρηθεί για τα υβριστικά συνθήματα και ο Γιαννακόπουλος για την προκλητική συμπεριφορά του. Μπορεί να ξαναπατήσει σε αγωνιστικό χώρο ο μεγαλοπαράγοντας αυτός, τουλάχιστον τα επόμενα χρόνια; Αν του επιτραπεί, ποιο μήνυμα θα σταλεί σε φιλάθλους, οπαδούς και χούλιγκαν;

Τι μένει από όλα αυτά; Τα σόου. Τουλάχιστον το κυβερνητικό είναι προτιμότερο, σεμνό και ταπεινό. Δεν μας έδειξαν κανένα δάχτυλο. Ούτε κάν το σήμα της νίκης.

Όμως, αφού «νίκησαν», ας πάρουν και άλλη μια απόφαση: να ορίσουν από τώρα («με αντολή Μητσοτάκη») τον «τελικό» του πρωταθλήματος στο Καλλιμάρμαρο και να τον παρακολουθήσει σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο. Οι «γαύροι» στη μια πλευρά, οι «βάζελοι» στην άλλη. Θα ήταν θρίαμβος…