Το κόμμα που θα σάρωνε στις εκλογές

«Ερχόμαστε τον Νοέμβριο» είπε ο Πάνος Καμμένος στο συνομιλητή του από την Κρήτη. Δυστυχώς δεν διευκρίνισε ούτε που έρχεται, ούτε ποιον θα έχει συντροφιά. Και ακούστηκαν διάφορα ευφάνταστα και χαριτωμένα. Θα έρθει, ας πούμε, με την Κίμπερλι Γκίλφοϊλ. Ναι, να κατέβουν μαζί από το αεροπλάνο. Ωραία εικόνα. Αλλοι είπαν ότι εννοεί τον Αλέξη Τσίπρα. Μπα, δεν το πιστεύω. Δύσκολο. Δεν ταιριάζει στο προφίλ του Αλέξη. Ομως αν το καλοσκεφτείς, στο τέλος θα δεις ότι ένας σύγχρονος συνδυασμός Τσίπρα-Καμμένου, ίσως έχει και τη συνταγή της επιτυχίας.

Οφείλω δύο διευκρινίσεις. Πρώτον κάνω πλάκα. Δεύτερον, το σενάριο που θα σας αναπτύξω δεν εξυπηρετείται απαραιτήτως από τα συγκεκριμένα άτομα, αν και ως κυβερνητικό δίδυμο έχουν να επιδείξουν τεράστιες, αξέχαστες, εμβληματικές επιτυχίες. Προς διευκόλυνση της συζήτησης, θα χρησιμοποιήσω τα ονόματα και τα πρόσωπα τους απλώς και μόνο για να κάνω το παράδειγμα πιο ζωντανό.

Δεν ισχυρίζομαι (ούτε πιστεύω) ότι η χώρα χρειάζεται το κόμμα που θα σας περιγράψω. Ομως ένα κόμμα με συνιστώσες Τσίπρα-Καμμένου, θα έκανε τεράστιο σουξέ. Και θα σας εξηγήσω γιατί.

Αυτή τη στιγμή η πολιτική ζωή της χώρας προσδιορίζεται από δύο βασικά ρεύματα. Ενα μητσοτακικό και ένα ευρύ αντι-μητσοτακικό. Με δυο λόγια, είτε σας αρέσει είτε όχι, το πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο παίζεται το πολιτικό παιχνίδι. Αν αύριο έφευγε από την εικόνα, κάποιοι από τους πολιτικούς του αντιπάλους θα ήθελαν να πάρουν τον χρόνο τους ώστε να επαναπρογραμματίσουν το λόγο και τη διαλεκτική τους. Πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας υφίσταται οικονομική ασφυξία. Ακόμα και αν βγει το νοίκι, δεν βγαίνει το σούπερ μάρκετ. Και στη δουλειά κάτι λένε για 13 ώρες απασχόλησης. Και είναι αυτονόητο ότι υπάρχει δυσφορία για θέματα της καθημερινότητας. Από την Υγεία ως την Παιδεία και την Ασφάλεια.

Υπάρχει και ένα μεγάλο κομμάτι, όχι απαραιτήτως εντελώς διαφορετικό από το πρώτο, που ανησυχεί σφόδρα για τα εθνικά θέματα, αγαπά τη Ρωσία, εκκλησιάζεται, ενοχλείται από τις woke κουβέντες. Είναι το κομμάτι που, στον παλιό κόσμο, χαρακτηρίζαμε ως «συντηρητικό». Ετσι είναι και τώρα, απλώς πήρε μαζί του και πολλούς «ψεκασμένους» συμπατριώτες μας.

Και τώρα η ερώτηση των πολλών δισεκατομμυρίων. Αν βάζαμε τον Τσίπρα και τον Καμμένο σε ένα μπλέντερ, θα μπορούσαμε να πουλήσουμε το προϊόν στο εκλογικό σώμα; Νομίζω πώς ναι. Θα είναι ένα κόμμα απαλλαγμένο από ιδεολογικά στερεότυπα, θα εστιάζει στην καθημερινότητα, στους καημούς και στα σύνδρομα του ψηφοφόρου. Με απόλυτα φιλολαϊκό προφίλ, στο πλαίσιο της ρητορικής του, «καθαρά χέρια» που θα επιδεικνύονται με κάθε ευκαιρία και βούληση για να καθαρίσει την κόπρο του κατεστημένου. Ενα κόμμα εθνικής συναίνεσης. Μιλάμε για το τέλειο κόλπο, ναι;

Θα μου πείτε ότι, ούτως ή άλλως, ο Τσίπρας προς τα εκεί θα το πάει. Δεν θα μιλάει για Αριστερά, θα ευαγγελίζεται «κάθαρση», κοινωνική δικαιοσύνη και «δίκαιη» ανάπτυξη. Ε, αν προσθέσεις σε όλο αυτό λαϊκίστικη ακροδεξιά με άρωμα από ορθόδοξο λιβάνι και τραμπικό χνώτο, μπορείς να τινάξεις τη μπάνκα στον αέρα. Θα είναι το πρώτο κόμμα που θα λειτουργεί με διπλή κατεύθυνση. Με το ένα χέρι θα κρατάει σημαία της Αριστεράς και με το άλλο θα ραντίζει με αγιασμό. Και αν το θέλετε και διαφορετικά, με το αριστερό θα σηκώνει τη γροθιά και με το δεξί θα κάνει τον σταυρό του. Και θα μαζέψει όλο το χαρτί από το εκλογικό τραπέζι.