Το μεγαλύτερο αμάρτημα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη

Το νέο ακροδεξιό και εμφυλιοπολεμικό σόου του υπουργού Δικαιοσύνης Γιώργου Φλωρίδη στη Βουλή, όταν και κατηγόρησε όσους στέκονται στο πλευρό των νεκρών παιδιών της Παλαιστίνης, ως φίλους των Τούρκων, δηλαδή ως προδότες της πατρίδας, απεικονίζει τον τρόπο που η σημερινή κυβέρνηση πολιτεύθηκε και πολιτεύεται. Ή μαζί μας ή εναντίον μας, χωρίς κανόνες.

Ο εκτελών χρέη “κηπουρού” του πρωθυπουργού στη Βουλή, Γιώργος Φλωρίδης είναι το πιο γνήσιο παράδειγμα του ανθρωπότυπου του ακροκεντρώου, που δημιουργήθηκε, καλλιεργήθηκε, γιγαντώθηκε και ανταμείφθηκε επί διακυβέρνησης Μητσοτάκη.

Είναι ο ακροκεντρώος με εξουσία, κάτι που άλλωστε είναι και το μόνο “πιστεύω” του ακροκεντρώου, (δεν θα πρέπει να συγχέεται με τον κεντρώο): να έχει εξουσία ή να έχει πρόσβαση σε χρήμα και εξουσία.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με κρατικούς πόρους φρόντισε να μεγαλώσει και να ενισχύσει με τεράστια επιτυχία, τον στρατό των ακροκεντρώων, απλώνοντάς τους παντού στη δημόσια σφαίρα και στη δημόσια διοίκηση και έχοντας και αρκετούς στο υπουργικό συμβούλιο.

Πότε με τη στολή του ακροδεξιού, πότε με τη στολή του προοδευτικού, πότε με γραβάτα, πότε με την ψεύτικη λάμψη του λάιφ στάιλ, πότε με τα γυμνά οπίσθια του Μακεδονομάχου, ο ακροκεντρώος είναι πάντα έτοιμος να υποστηρίξει οτιδήποτε μοιράζει η κυβέρνηση και το αντίθετό του αν η κυβέρνηση αλλάξει γνώμη.

Η καλλιέργεια αυτού του κοινού έγινε με χρήμα, θέσεις, δολοφονία χαρακτήρων και θηριώδη προπαγάνδα.

Προπαγάνδα υπήρχε πάντα στην ελληνική πολιτική της Μεταπολίτευσης (αν και ποτέ σε τέτοιο βαθμό). Δεν είναι ανακάλυψη της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αυτό που άλλαξε όμως, είναι η υπερηφάνεια και η απουσία ντροπής. Τώρα πια οι προπαγανδιστές εμφανίζονται ως φορείς αλήθειας και τα λεφτά που τρώνε από το μέλλον των παιδιών του ελληνικού λαού τα κουνάνε μπροστά στα μούτρα μας. Ενίοτε κάνουν και πάρτι.

Εμφανίζονται αρχικά θιγμένοι αν αποκαλυφθεί η σχέση τους με την εξουσία, αλλά μόνο για λίγο. Μόλις περάσει το πρώτο σοκ, ακολουθεί η αντεπίθεση. Δεν φταίει αυτός που έχει σχέση με την εξουσία, αλλά αυτός που τον ζηλεύει και τον αποκαλύπτει.

Σας θυμίζει κάτι αυτό;

Ο τρόπος διαχείρισης των σκανδάλων από την κυβέρνηση, χρειαζόταν ένα κοινό έτοιμο να δεχθεί ή να υποστηρίξει οποιονδήποτε ισχυρισμό.

Είναι βέβαιο ότι ακόμα και τα ίδια τα στελέχη της κυβέρνησης, βρέθηκαν προ (ευχάριστης για τους ίδιους) έκπληξης όταν κατάλαβαν ότι έχουν επιτυχώς δημιουργήσει ένα κοινό, που θα δεχόταν οποιαδήποτε αθλιότητα, αρκεί να συνεχιστεί η πρόσβαση τους στην εξουσία και τα καλά της.

Στις υποκλοπές, το σοβαρότερο των σκανδάλων, μετά το πρώτο σοκ, ακολούθησε η επικοινωνιακή διαχείριση, το χαμήλωμα του θέματος (εν μέσω θέρους) και τελικά από τις προφανείς ευθύνες της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού στο “φταίει ο Ανδρουλάκης που δεν πήγε να ενημερωθεί”.

Στα Τέμπη, ξεκινήσαμε από το σοκ και τα “τώρα σιωπή και βουβός θρήνος” και πήγαμε στο “μπάζωμα”, στην προστασία των πολιτικών πρωταγωνιστών και κυρίως στις χυδαίες ύβρεις κατά των γονέων των θυμάτων.

Στον ΟΠΕΚΕΠΕ από τα αίσχη του “Φραπέ” και του “Χασάπη”, φτάσαμε στο “μαζί τα φάγαμε” και στην επανάληψη της προστασίας των πολιτικών πρωταγωνιστών.

Στο μεταναστευτικό ο Πλεύρης εξευτελίζει την ελληνική ιστορία, εμφανιζόμενος ως κυνηγός των αδύναμων και εξαγγέλοντας αναποτελεσματικά μέτρα, με ρητορική χρυσαυγίτη.

Στο έγκλημα της γενοκτονίας στη Γάζα, όσοι αντιδρούν, είναι φίλοι των Τούρκων και προδότες και η κυβέρνηση με πρώτο βιολί τον όψιμο φίλο του Ισραήλ, Άδωνι Γεωργιάδη, ανησυχεί πιο πολύ για τον τουρισμό παρά για τα θύματα της πολιτικής Νετανιάχου.

Για όλες τις παραπάνω αθλιότητες υπάρχει ένας στρατός ακροκεντρώων, που στηρίζει με πάθος τα κυβερνητικά αφηγήματα.

Αν ξεκίνησαν ως τσιρλίντερ της κυβέρνησης, έχουν καταντήσει απολύτως έτοιμοι να πατήσουν πάνω σε σκελετωμένα σώματα παιδιών αν στην άλλη άκρη του δρόμου τους κουνήσει κάποιος ένα 50ευρω. Απολύτως αδιάφοροι για μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν, για την ακρίβεια που δεν αντιμετωπίστηκε, για το φιάσκο της Λιβύης και για το επιτελικό κράτος που μετατράπηκε σε σκετσάκι μεταξύ “Φραπέ” και “Χασάπη”.

Και αυτό είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα της παρούσας διακυβέρνησης.

Συστηματικά και με επιστημονικό τρόπο, έχει δημιουργήσει έναν αγεφύρωτο διχασμό στην ελληνική κοινωνία, που θα χρειαστεί χρόνια για να επουλωθεί.

Καλλιέργησε “το ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν” και αντιμετώπισε με χλεύη οτιδήποτε δεν έχει σχέση με την ισχύ και την αναπαραγωγή της εξουσίας της.

Αρκετοί είχαν επισημάνει ότι την τελευταία φορά που χρεοκόπησε η Ελλάδα, είχε προηγηθεί η ηθική χρεοκοπία σε όλους τους τομείς. Ακολούθησε η εμφάνιση των “δεν θέλω να μου κλέψει τη δόξα ο Τόμσεν” και αργότερα των “Γερούν γερά” και των “Βάστα Σόιμπλε”.

Στην επόμενη χρεοκοπία ένας στρατός ακροκεντρώων, που κάποτε εμφανίσθηκαν ως επιτελικοί σταυροφόροι, θα πάρουν ανάλογες και χειρότερες θέσεις, με μόνο κριτήριο το ποιος θα βρίσκεται στην εξουσία.