Το μετέωρο βήμα του πρωθυπουργού

Τι συνέβη ξαφνικά και ο πρωθυπουργός χάνει κάθε τόσο τη ψυχραιμία του, εμφανίζεται συχνά εκνευρισμένος και η στάση του σώματος του προδίδει αμηχανία; Να είναι η φυσιολογική φθορά μετά από την παρέλευση δύο χρόνων στην εξουσία, ή μήπως την ούτως ή άλλως θολή εικόνα του, αποτέλεσμα των σκληρών μέτρων που αναγκάστηκε να πάρει, έρχεται να επιβαρύνει η απογοητευτική εικόνα της πλειονότητας των κυβερνητικών στελεχών;

Είναι γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεώθηκε να εφαρμόσει πολιτικές με τις οποίες δεν συμφωνούσε. Όπως είναι δεδομένο ότι, προκειμένου να παραμείνει ζωντανός δρομολόγησε μεταρρυθμίσεις τις οποίες στο παρελθόν είχε καταδικάσει κατηγορώντας τους πολιτικούς του αντιπάλους περίπου ως “μειοδότες”. Ενδεχομένως να είχαν απορροφηθεί οι κραδασμοί που προκάλεσε η στροφή του πρωθυπουργού στο ρεαλισμό, εφόσον οι επιδόσεις των περισσοτέρων υπουργών της κυβέρνησης έπιαναν τη βάση, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ συγχρονιζόταν με τη στρατηγική στόχευση μετεξέλιξης του σ’ ένα ευρωπαϊκό κόμμα της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας.

Οι προτεραιότητες του Αλέξη Τσίπρα εξηγούν σε μεγάλο βαθμό την ανάδειξη των αδυναμιών σε πολλούς κυβερνητικούς τομείς. Το γεγονός δηλαδή ότι ο πρωθυπουργός σπαταλά το πολιτικό κεφάλαιο που είχε αποταμιεύσει τα προηγούμενα χρόνια, στηρίζοντας κατ’ ανάγκη κραυγαλέες περιπτώσεις ακατάλληλων υπουργών, οφείλεται στο ότι επέλεξε να εμπιστευθεί το συντονισμό της κυβέρνησης σε πρόσωπα που δεν μπόρεσαν να επωμισθούν το βάρος της ευθύνης. Ωστόσο και οι ευθύνες του ίδιου δεν είναι αμελητέες. Διότι αν και έχει το άλλοθι της κοπιώδους προσπάθειας να τηρήσει τα συμπεφωνημένα με τους θεσμούς- κάτι που εν μέρει δικαιολογεί την απουσία του από διεργασίες που συντελούνται στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του κόμματος- εν τούτοις η πλειονότητα των ψηφοφόρων εκτός ΣΥΡΙΖΑ που δεν τον επέλεξαν ως αριστερό, αλλά ως “νέο” και “άφθαρτο”, αναθεωρούν την επιλογή τους.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Αλέξης Τσίπρας έχει επιδείξει-όσες φορές χρειάστηκε- αξιοθαύμαστη αντοχή. Σ’ αυτή τη βάση είναι παρακινδυνευμένο να θεωρηθεί η φθορά του ως μη αναστρέψιμη. Έστω κι αν το επικοινωνιακό πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων του δεν φαίνεται αρκετό ώστε να αλλάξει την εικόνα που έχει σχηματίσει η κοινή γνώμη για τη κυβέρνηση. Και όσο ο πρωθυπουργός μετεωρίζεται μεταξύ γραφικών υπουργών και πραγματικών καταστάσεων, όσο θα ξοδεύει πολιτικό κεφάλαιο για να καλύπτει την ανικανότητα και την εμπάθειά τους, τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες να βρεθεί υπόλογος της πιο κακόγουστης φάρσας που υπό μορφή κυβερνητικού σχήματος ανέλαβε να ψυχαγωγήσει τους μελλοντικούς αναγνώστες της ιστορίας του τόπου.

Σε κάθε περίπτωση ο πρωθυπουργός-με δική του υπαιτιότητα- έχει περιέλθει σε δύσκολη θέση. Ίσως σε δυσκολότερη από εκείνη που τον είχε οδηγήσει η εμπιστοσύνη που είχε δείξει στον κ. Βαρουφάκη. Αυτή τη φορά όμως συμβαίνουν και πράγματα που τον εκθέτουν σε ψηφοφόρους που συμπορεύθηκαν μαζί του για μια σειρά από λόγους, οι οποίοι σε καμία περίπτωση δεν ήταν ιδεολογικοί. Η δραματική κατάσταση στο χώρο της Υγείας, το αλαλούμ στην εκπαίδευση, οι εξόφθαλμες παρεμβάσεις στη Δικαιοσύνη, η κατάχρηση των κρατικών μηχανισμών, ο τραγέλαφος του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, ακόμη και οι εισαγγελικές έρευνες ως μέσο εκφοβισμού, είναι μερικά από τα ιδιαιτέρως ανησυχητικά σημάδια που δείχνουν ότι έχει χαθεί ο έλεγχος εκ μέρους του πρωθυπουργού. Το αν θα τον ανακτήσει θα εξαρτηθεί από τις αποφάσεις που θα πάρει(θα τολμήσει για παράδειγμα έναν δομικό ανασχηματισμό;) και όχι από τις τύψεις έναντι των κομματικών του συντρόφων που τον κρατούν δέσμιο αναχρονιστικών αντιλήψεων και αλαζονικών συμπεριφορών.              

*Ο Χάρης Παυλίδης, είναι δημοσιογράφος.