Το χρέος στο λαό

Το ημερολόγιο του Αλέξη Τσίπρα είναι γεμάτο μετά το Δεκαπενταύγουστο, με πρώτες σημαντικές συναντήσεις την πιθανή επίσκεψη στις 21 Αυγουστου του προέδρου του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ στην Αθήνα (με την ελληνική πλευρά να επιθυμεί να αποσπάσει από τον “αντ’ αυτού” του Σόιμπλε το πράσινο φως για μείωση των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα στο μεσοπρόθεσμο που θα καταταθεί στη Βουλή) και την προγραμματισμένη ήδη μετάβαση του πρωθυπουργού στο Παρίσι στις 25 Αυγούστου για τη σύνοδο των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, όπου θα τεθεί και πάλι στο τραπέζι το ζήτημα του χρέους.

Το θέμα αυτό βέβαια για την ελληνική πλευρά δεν έφυγε ποτέ από το τραπέζι. Αλλά για τη Γερμανία, δεν είναι ποτέ στο τραπέζι και σίγουρα όχι πριν τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2017.

Τι να την κάνει όμως ο λαός μία συμφωνία για το χρέος, εάν αυτή έρθει με αντάλλαγμα την οριστική ισοπέδωση όσων ελαχίστων εργασιακών δικαιωμάτων του έχουν απομείνει, “επενδύσεις” αποικιοκρατικού τύπου, φορολογία που ρημάζει πρωτίστως τους μη έχοντες, αμφισβήτηση του θεμελιώδους δικαιώματος να έχει στέγη, νερό, θέρμανση και ηλεκτρισμό;

Ευτυχώς, στην κυβέρνηση υπάρχει και η άποψη πως δεν μπορούν να ξεπουληθούν όλα για μία ρύθμιση του χρέους, που στο κάτω κάτω δε θα είναι διαγραφή του- αν και το κούρεμα στο τέλος του δρόμου θα είναι αναπόφευκτο και ο μόνος λόγος που δε συνέβη είναι, όπως ομολογούν και Γερμανοί αναλυτές, πως η σημερινή πολιτική ηγεσία της Γερμανίας δεν μπορεί να το περάσει χωρίς να πυροβολήσει τα ίδια της τα πόδια.

Το ότι η Ελλάδα πριν από 63 χρόνια έβαλε την υπογραφή της στη μέγιστη κίνηση “αλληλεγγύης” για διαγραφή του 60% του χρέους της κατεστραμμένης από τον πόλεμο Γερμανίας, δε σημαίνει δυστυχώς και πολλά για αυτούς που σήμερα διαπραγματεύονται το ελληνικό χρέος. Οι νικητές τότε του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου αποφάσισαν να μην ξανακάνουν το ίδιο λάθος που είχε γίνει μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και να μην σφίξουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό του γερμανικού λαού ώστε να μη δώσουν την ευκαιρία σε έναν ακόμη Χίτλερ να εμφανιστεί. Η Ευρώπη τόσα χρόνια μετά όμως μοιάζει να μην έχει διδαχθεί από τα λάθη της.

Μέχρι να φανεί όμως η κατάληξη της ατέρμονης διαπραγμάτευσης για το χρέος, προέχει πράγματι να δούμε ποια περιθώρια χαλάρωσης των ασφυκτικών στόχων της σημερινής πολιτικής υπάρχουν.