Τώρα ο κ. Τσίπρας θα αναγκαστεί να κυβερνήσει

Για να ξέρουμε τι γράφουμε, ώστε να καταλαβαίνει και ο κόσμος τι διαβάζει, ο κ. Τσίπρας δεν είδε μια ωραία ημέρα την πόρτα στο Μαξίμου ανοιχτή και μπήκε. Ούτε βέβαια χρειάστηκε να προσπαθήσει ιδιαίτερα-στα χρόνια της αντιπολίτευσης του τέσσερα και κάτι επί τοις εκατό- για να ανηφορίσει από τη Κουμουνδούρου στην Ηρώδου του Αττικού.

Τα πράγματα είναι περισσότερο απλά απ’ όσο φαίνονται. Στα πέριξ του Μαξίμου τον έφερε το κύμα των αγανακτισμένων(μεταξύ των οποίων και πολλών νεοδημοκρατών και πασόκων) οπότε μετά ήταν εύκολο να βρει το δρόμο μέσα από τον Εθνικό Κήπο. Μετά κάποιοι του άνοιξαν διάπλατα την πόρτα του Μαξίμου και μπήκε. Τώρα, εσείς, θέλετε να μάθετε πως θα βγει.

Ε, λοιπόν ο κ. Τσίπρας δεν θα βγει εύκολα, όχι γιατί αισθάνεται ότι εκεί ανήκει, αλλά γιατί ο κόσμος τον έστειλε εκεί, εν γνώσει του κόστους που θα υποστεί λόγω των μέτρων που υπαγορεύει το τρίτο μνημόνιο, προτίμησε κάποιον που ενώ θα κάνει ό,τι ακριβώς και οι προηγούμενοι με τους φόρους και τις περικοπές, θα τους παρηγορεί για το κακό που έπαθαν και θα τους αφήνει να ελπίζουν ότι θα έρθουν καλύτερες ημέρες.

Το 35% όσων ψήφισαν για δεύτερη φορά αριστερά, ήθελαν να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στον κ. Τσίπρα, αλλά σε καμία περίπτωση στην αριστερά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν ήθελαν τα ίδια πρόσωπα να εκπροσωπούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Κι αυτός είναι ο λόγος, που ακόμα κι αν ο ίδιος θα ήθελε να βγει απ’ Μαξίμου, δεν θα τον άφηνε ο κόσμος. Ο λόγος είναι τα πρόσωπα που εκπροσωπούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και όχι τόσο τα κόμματα και οι θέσεις τους.

Διότι αυτό που κατάφερε ο κ. Τσίπρας ήταν να πείσει την πλειονότητα του κόσμου ότι αναγκάζεται να πάρει σκληρά μέτρα- με τα οποία δεν συμφωνεί- με τη διαφορά έναντι των προκατόχων του ότι το κύριο βάρος θα το επωμισθούν οι “πλούσιοι”.

Εν προκειμένω ο κ. Τσίπρας, πιο γήινος και περισσότερο πραγματιστής από τις προγραμματικές δηλώσεις της για… “πρώτη φορά αριστερά”, θέτει ως στόχο την απομείωση του δημόσιου χρέους και επαναφέρει στο τραπέζι το κοινωνικό κράτος, υπό μορφή “μπόνους”, στην περίπτωση που θα υπάρξουν επιζώντες μετά τη φοροκαταιγίδα.

Απ’ την άλλη πλευρά τα κόμματα της αντιπολίτευσης, έχοντας απολέσει το ηθικό πλεονέκτημα, ελπίζουν ότι η κυβέρνηση σύντομα θα βρεθεί σε αδιέξοδο και εκ των πραγμάτων θα βρεθούν σε θέση ισχύος ώστε να θέσουν τους δικούς τους όρους.

Όσον αφορά στη Νέα Δημοκρατία, η οποία δεν κατάφερε να ηγεμονεύσει στον αστικό χώρο, οφείλει γρήγορα να ανασυγκροτηθεί και να μη κάνει πάλι το λάθος να σκεπάσει τα προβλήματα κάτω απ’ το χαλί, θεωρώντας ότι σε μερικούς μήνες θα επανέλθει στην εξουσία.

Προφανώς ο κ. Τσίπρας μπορεί να “τρούπωσε”, αλλά δεν ήλθε για να μείνει. Δεν ήλθε όμως και για να φύγει, όπως πιστεύουν μερικοί αφελείς. Ούτε βέβαια ήλθε για να διαπραγματευθεί, όπως την πρώτη φορά. Τώρα αναγκαστικά θα κυβερνήσει.

Ας τον αφήσουν λοιπόν να κυβερνήσει με ανεργία 25,8%, με μείωση της ιδιωτικής κατανάλωσης -2,4% από -1,6% που είναι φέτος, με αύξηση φορολογικών συντελεστών, με φόρους 2,5 δισ. ευρώ και με περικοπές 1,2 δισ. ευρώ στις συντάξεις.

(Φωτογραφία sooc.gr)

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος