Τόση αναίδεια δεν καταπίνεται

Δεν είναι πως δεν το ξέραμε ότι ζούμε ανάμεσα σε «φραπέδες» – τόσο πολύ στον κόσμο του δεν είναι πια κανείς – δεν είναι πως η αυθάδεια απέναντι στην ζωή – συγγνώμη για την φιλοσιφικούρα – παρουσιάζεται σαν ένας κανόνας, σαν ένα μέτρο που θα έπρεπε ως κράτος να το καταθέσουμε στο Διεθνές Γραφείο Μέτρων και Σταθμών των Σεβρών, είναι δύο ακόμη πραγματάκια που σε χαλάνε.

Το πρώτο – αρκετά προσωπικό – είναι που δεν σε αφήνουν να κρατηθείς μέσα σε μία γραμμή που έχεις παλέψει χρόνια να την ακολουθήσεις με συνέπεια και είναι η γραμμή του κοινού τόπου. Υπάρχει φανατίλα εκεί έξω, υπάρχει ένας διχαστικός λόγος που δεν είναι πάντα αποτέλεσμα οργής και απόγνωσης αλλά κάποιες φορές εξυπηρετεί προσωπικές ατζέντες «επαναστατικότητας», υπάρχουν οπλισμένες πένες που κηρύττουν μίσος και ευαγγελίζονται αλλαγή αλλά μόνο μέσα από το αίμα των εχθρών.

Κάπου ανάμεσα υπάρχει ένας κοινός τόπος, έστω λίγα τετραγωνικά, δρόμοι που πρέπει να παραμείνουν ανοιχτοί. Κάποιοι πρέπει να ποτίζουν αυτά τα χωραφάκια, έστω παρτεράκια, να φυλάνε τους αρμούς που μας ενώνουν. Με κόστος βέβαια, γιατί με το που σκάει μία τέτοια φωνή αμέσως βαφτίζεται «συνθηκολογημένη» και «κρυφοδεξιά» σε ένα κρεσέντο μανιχαϊσμού.

Οι «φραπέδες» όμως και οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι δεν σε αφήνουν να υπερασπιστείς ούτε τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι πως όταν προσπαθείς να μιλήσεις στοιχειωδώς ενωτικά, γίνεται μία τσίχλα η στάση σου, ένας άχρηστος πασιφισμός και τελικά καταλήγει σε έναν κούφιο ιδεαλισμό. Ακριβώς όπως πρέπει να επιλέγεις τις μάχες σου έτσι πρέπει να επιλέγεις και το πού θα ασκήσεις την ενσυναίσθησή σου. Δεν θα αγιάσουμε κιόλας.

Το δεύτερο – που δεν συμφέρει κανέναν μας η παραδοχή του – είναι πως αυτοί οι άνθρωποι πληρώθηκαν για τις υπηρεσίες τους, πληρώθηκαν για να κάνουν μία δουλειά, και αν κρίνουμε από το ποσό της αμοιβής τους, την έκαναν πολύ καλά. Αυτοί οι τύποι που δυσκολεύονται αρκετά με την ελληνική γλώσσα, που το ρήμα, το αντικείμενο και το υποκείμενο στο στόμα τους μοιάζουν με συγκρουόμενα σε λούνα παρκ, κατάφεραν να στρέψουν ένα μεγάλο εκλογικό σώμα προς ένα συγκεκριμένο κόμμα. Αυτό δεν καταπίνεται εύκολα. Δεν τους έπιασαν να πουλάνε ατελώνιστα ρολόγια στου Ψυρρή, αλλά να κάνουν ένα νησί – μεγαλούτσικο -γαλάζιο.

Όχι τίποτ΄ άλλο, για να μην θεωρούμε τον εαυτό μας έξυπνο.

Είναι ένα ζωντανό και πειστικό παράδειγμα πως οι ικανότητες, οι δεξιότητες και τα ταλέντα έχουν μετατοπιστεί και το μέτρο είναι η αναίδεια απέναντι στην σκέψη, τις αξίες, την ζωή την ίδια. Θέλεις να πηδήξεις μέσα στην οθόνη, να τους πιάσεις από τον λαιμό και να τους φωνάξεις: «Τι λες άνθρωπέ μου; Ακούς τι λες;»

Παίζουν επικίνδυνα με τις θερμοκρασίες της κοινωνίας όσο κι αν θεωρούμε πως την αφασία μας δεν την ξυπνάει τίποτα. Όπως παίζουν και όσοι υπερασπίζονται την πατέντα της ασυλίας των πολιτικών, που ούτε ελληνική είναι, ούτε καινούργια αλλά η ερμηνεία και η εφαρμογή της στην Ελλάδα την έχουν μετατρέψει σε ωμό χλευασμό των πολιτών.

Λένε πως οι εχθροί σου σε νικάνε δύο φορές αν καταφέρουν να σε κάνουν ίδιον με εκείνους, να χρησιμοποιήσεις τα δικά τους μέσα, να κλονίσουν την πίστη σου στην καλή εκδοχή του ανθρώπου και την ελπίδα σου πως τελικά αυτή η εκδοχή θα νικήσει.

Τους αναγνωρίζω πως είναι σε καλό δρόμο.