Τουλούζη: Οι Γάλλοι πολιτικοί προεκλογικά διχάζουν

Αν είχε κάποιος στα χέρια του τον τηλεφωνικό κατάλογο της ευρύτερης περιοχής της Τουλούζης και τον ξεφύλλιζε, αναζητώντας τα ονόματα που κυριαρχούν στις ειδήσεις των τελευταίων ημερών, το πρώτο ίσως που θα πρόσεχε, εκτός από την μακάβρια σύμπτωση των κοινών αρχικών, είναι ότι διαφέρουν από την πλειονότητα. Μοχάμεντ Μεράχ και Μύριαμ Μονσονέγκο δεν είναι δύο κοινά γαλλικά ονόματα.

Της  Ναντίνας Χριστοπούλου

Ο εικοσιτετράχρονος εκτελεστής και το επτάχρονο θύμα του – ένα από αυτά – προέρχονται από δυο ομάδες με διακριτό ρόλο στην ιστορία της Γαλλίας. Ο μεν Αλγερινής καταγωγής, απόγονος των Pieds-Noirs, η δε Εβραϊκής. Κληρονόμοι μιας σκληρής ιστορίας, αποικιοκρατίας ο ένας, διώξεων η άλλη. Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, τί είναι αυτό που κάνει εκείνον που διαφέρει να στρέφεται εναντίον κάποιου που επίσης διαφέρει, αυτόν που υποφέρει εναντίον κάποιου που επίσης υποφέρει, ή που έχει στο παρελθόν του υποφέρει. Τί ωθεί κάποιον που ζει στο περιθώριο να στοχοποιήσει κάποιον που έχει επίσης βιώσει τον αποκλεισμό;

Η πράξη είναι συμβολική. Στο πρόσωπο της Μύριαμ, ο Μοχάμεντ επικαλείται την θεία δίκη, εκδικείται για τα παιδιά της Παλαιστίνης. Αν και η Μύριαμ στην Δευτέρα Δημοτικού μπορεί να μην ξέρει καν για αυτά τα παιδιά, και σίγουρα να μην της αντιστοιχεί μερίδιο της ευθύνης για όσα συντελούνται εκεί.  Παράνοια, θα πει κανείς, υπάρχει παντού. Η παράνοια όμως και το μίσος που φωλιάζουν στην ψυχή ενός τόσο νέου ανθρώπου, οπλίζουν τα χέρια του, τον οδηγούν να σκοτώσει, να αφανίσει, να καταστρέψει, και όλα αυτά με μια κάμερα κρεμασμένη στον λαιμό για να αποτυπώσει την πράξη του και να κοινοποιήσει τον συμβολισμό της, από που ξεκινούν;

Που φύονται, και που αυγατίζουν; Μήπως όχι μόνο μέσα στο παρανοϊκό μυαλό του Μοχάμεντ Μεράχ; Μήπως μέσα σε μια ολόκληρη κοινωνία που καλλιεργεί την άγνοια, τον εξοστρακισμό και την απόρριψη, αντί να ανοίγει γέφυρες ανάμεσα στις διαφορετικές της ψηφίδες; Που ενοχοποιεί τις διαφορές τους αντί να φωτίζει αυτά που έχουν μεταξύ τους κοινά; Γιατί όταν ακούει κανείς τους Γάλλους πολιτικούς να θλίβονται προεκλογικά, έρχεται στο μυαλό η πρόσφατη καμπάνια εναντίον της μαντίλας στη Γαλλία, από την εθνικιστική Δεξιά μέχρι την προοδευτική Αριστερά, στο όνομα των αρχών της σύγχρονης δημοκρατίας, που δίχασε ακόμη περισσότερο μια ήδη διχασμένη κοινωνία; Και γιατί η επακόλουθη δαιμονοποίηση του Ισλάμ θυμίζει τόσο παλαιότερες σκοτεινές στιγμές της ευρωπαϊκής ιστορίας όπου στόχος δεν ήταν η μαντίλα αλλά το αστέρι του Δαϋίδ; Και γιατί όλα αυτά ηχούν επικίνδυνα κοντινά και γνώριμα;

Αυτός ο υποθετικός συλλογισμός βέβαια δεν ισχύει απολύτως. Αναιρείται ίσως και επειδή η Μύριαμ Μονσονέγκο στην Δευτέρα Δημοτικού, δεν έχει προλάβει να αποκτήσει την δική της θέση στον τηλεφωνικό κατάλογο της Τουλούζης, ούτε καμίας άλλης πόλης.

*H Ναντίνα Χριστοπούλου είναι ανθρωπολόγος. Σπούδασε Ανθρωπολογία και Πολιτικές Επιστήμες στο πανεπιστήμιο McGill, και έκανε μεταπτυχιακά στο Cambridge. Το διδακτορικό της είχε θέμα τα παραμύθια και την την κοινωνική μνήμη των Ρομά. Η ερευνητική της δουλειά είναι σχετική με μετανάστες και πρόσφυγες, κυρίως παιδιά  και γυναικεία δίκτυα. Είναι γενική γραμματέας του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες.