Τρία βήματα μέχρι τη θάλασσα: χτίζοντας τη ζωή μετά την απεξάρτηση

“Από τότε που βγήκα, πάνε τώρα πέντε μήνες, βλέπω μερικούς γνωστούς που με κοιτάνε παράξενα. Μερικοί δε μου μιλάνε. Τους μιλάω εγώ. Τους χαιρετάω και παραξενεύονται ακόμα περισσότερο. Άμα δεν απαντήσουν, γυρνάω την πλάτη και προχωράω. Ξέρεις γιατί; Γιατί πια δε με νοιάζει. “Ξεκόλλα” λέω στον εαυτό μου, “άμα δεν ξεκολλήσεις εσύ, μην περιμένεις να ξεκολλήσουν οι άλλοι…”

Εκεί μέσα, αν είχαμε όλοι μεταξύ μας κάτι κοινό, ήταν αυτό: Όλοι είχαμε ένα κόλλημα με το παρελθόν, με αυτά που σέρναμε πίσω μας. Αυτά που μας συνέβησαν. Όσα μας στέρησαν. Αυτά που οι γονείς μας δε μας έδωσαν. Την αγάπη που ίσως δεν πήραμε όπως θα θέλαμε. Κι εγώ το ίδιο. Ξέρεις τί πιστεύω τώρα; Ότι οι γονείς, οι περισσότεροι τουλάχιστον, κάνουν ότι μπορούν, μέχρι όπου τους παίρνει, όσο καταλαβαίνουν. Δε μπορείς πάντα να τους κατηγορείς, δεν αλλάζει τίποτα μ´αυτό, ούτε κερδίζεις κάτι. Αυτοί τόσο ήξεραν, τόσο έκαναν.  Το θέμα είναι τί κανείς εσύ ο ίδιος. Κάθεσαι πάνω του και κλαις τη μοίρα σου, ή προχωράς; Δε μπορεί να σου φταίνε πάντα οι άλλοι. Και τί μ´αυτό; Έτσι δεν πας και πολύ μακριά.

Αυτό που έμαθα είναι να μη ζω με το παρελθόν. Γιατί το παρελθόν δε σ´αφήνει να ζήσεις το παρόν. Έρχεται και ρίχνει τη σκιά του παντού, και εσύ αντί να βλέπεις το σήμερα, είτε έχει λιακάδα είτε βρέχει,  βλέπεις τη σκιά.

Ούτε και με το μέλλον μόνο. Μερικές φορές ούτε κι αυτό σ´αφήνει να ζήσεις καλά σήμερα. Είναι σαν να σκέφτεσαι ότι θα ήθελες να έχεις σε δέκα χρόνια από τώρα μια πολυκατοικία δκή σου, κι αυτό να μη σ´αφήνει να φτιάξεις το σπίτι σου τώρα.

Εγώ το δικό μου το φτιάχνω. Κάθε μέρα προσθέτω και κάτι. Κάτι μαστορεύω, κάτι μπογιατίζω, κάτι αλλάζω. Λίγο-λίγο, όλα μαζί δε γίνεται. Έχω φυτέψει και ντομάτες, μελιτζάνες, κολοκύθια, όλο το καλοκαίρι τρώω από τα δικά μου.

Το πρωί κατεβαίνω τρία βήματα μέχρι τη θάλασσα. Το ίδιο και το απόγευμα, πριν νυχτώσει. Αυτό είναι η δική μου ευτυχία. Ότι μπορώ μετά από τόσον καιρό και την ξαναβλέπω μπροστά μου. Χαίρομαι αυτό που έχω σήμερα. Ίσως επειδή ξέρω πως είναι όταν δεν το έχεις. Και κάθε μέρα χτίζεις την επόμενη”.

*Η Ναντίνα Χριστοπούλου είναι ανθρωπολόγος