Δεν υπάρχει ‘εθνική γραμμή’ χωρίς βέτο

Πριν από πέντε μήνες, τον Οκτώβριο του 2015, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πήρε α λα μπρατσέτα τον καρδινάλιο της Αυστρίας Βέρνερ Φάιμαν και επισκέφτηκαν τα κέντρα υποδοχής προσφύγων στη Λέσβο, όπου συναγωνίστηκαν ποιος θα μιλούσε ποιος θερμά για τον άλλον και ποιος θα έλεγε τα περισσότερα για τη “στενή συνεργασία των δύο χωρών στην διαχείριση του προσφυγικού” και την “ανάγκη για μια προοδευτική προσέγγιση του ζητήματος, που θα διασφαλίζει τόσο την αποτελεσματικότητα όσο και την αναγκαία ανθρωπιστική παράμετρο».

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Όλοι πλέον γνωρίζουμε ότι αυτά δεν ήταν παρά μια ακόμη παράσταση από αυτές που δίνουν εύκολα οι πολιτικοί μπροστά στις κάμερες και ουδέποτε υπήρξε “στενή συνεργασία των δύο χωρών”. Όσο για την “αναγκαία ανθρωπιστική παράμετρο”, ξεχάστηκε χωρίς πολλά πολλά όταν το συμφέρον της Αυστρίας (αλλά και της Γερμανίας που είχε ήδη περιορίσει την είσοδο προσφύγων στο έδαφός της) άλλα επέτασσε.

Τώρα, η χώρα μας καλείται, ακόμη μια φορά, να πληρώσει το μάρμαρο για τις σε βάρος της πολιτικές της υπαρκτής Ευρωπαϊκής Ένωσης και όχι της φαντασιακής για την οποία μιλούν τα κόμματα του ελληνικού “ευρωπαϊκού τόξου”, όντας ανίκανα να χαράξουν αυτόνομη πορεία. Και για να μας έρθει συστημένος ο λογαριασμός, ο χερ Φάιμαν μιλά για “Ελλάδα – πρακτορείο ταξιδίων” κατηγορώντας προφανώς την ελληνική κυβέρνηση του “φίλου” του Τσίπρα, ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός, εμφανώς σε μεγαλύτερο πρόβλημα, κρύβει λόγια, και κάνει λόγο για “απομόνωση του σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου” από τις δυνάμεις της ακροδεξιάς που κυβερνούν… μαζί του. Παιχνιδάκια μικροπολιτικής σε όλο τους το μεγαλείο!

Το κωμικοτραγικό στην ιστορία της επίσκεψης Τσίπρα – Φάιμαν στη Λέσβο είναι ότι τότε για τα μάτια του… καγκελάριου, το Κέντρο Υποδοχής στη Μόρια -κυριολεκτικά στο παραπέντε- χωρίστηκε στα… δυο, ώστε να διαχωριστούν οι πρόσφυγες από τους “παράνομους μετανάστες”. Και σε αυτόν τον χωρισμό, που τότε θάφτηκε στα ψιλά, πάτησε ο Αλέξης Τσίπρας ώστε να δηλώσει χτες, μιλώντας στην ΚΕ του Σύριζα, ότι “τα προαναχωρησιακά Κέντρα λειτουργούν εκ των πραγμάτων εδώ και πέντε μήνες”!

Πέρα από τις λαθροχειρίες όμως που βαφτίζουν “προαναχωρησιακά” τα Κέντρα κλειστού τύπου, το σημαντικό είναι ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός, με τη στήριξη του Μητσοτάκη, της Γεννηματά και του Θεοδωράκη, δεν ζητά πλέον να ανοίξει “η βαλκανική διαδρομή”, πράγμα που σημαίνει ότι η “Σύσκεψη των Δυτικών Βαλκανίων” που οργάνωσε η Αυστρία κατάφερε τον στόχο της και άλλαξε όσα συμφωνήθηκαν στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής.

Το κρίσιμο δηλαδή είναι ότι σήμερα η “εθνική γραμμή” που μεταφέρει στις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός ξεκινά από την αποδοχή ως τετελεσμένου του κλεισίματος των συνόρων, δεν λέει λέξη για την τραγωδία στην Ειδομένη, δεν θέτει ζητήματα αξιών, όπως την εφαρμογή της Σύμβασης της Γενεύης για τους πρόσφυγες, και απλώς ελπίζει σε φραστική “συμπαράσταση” και σε κάποια “οικονομική και υλικοτεχνική ενίσχυση”, από τους εταίρους που ήδη έκαναν αυτό που τους βόλευε.

Και μια τέτοια “εθνική γραμμή”, που συνοδεύεται από την απόσυρση ενός ενδεχόμενου βέτο, εκ των πραγμάτων αποδυναμώνει την ήδη σε πολύ δύσκολη θέση χώρα μας.

Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο όταν δηλώνει ότι “Σε σέβονται όταν έχεις δική σου φωνή κι όχι όταν μιλάς με τη φωνή των άλλων”. Αλλά δυστυχώς, εδώ και καιρό, ο πρωθυπουργός δεν μιλά με τη “δική του φωνή” αλλά με τη φωνή του διευθυντηρίου της ΕΕ και τη γλώσσα των “ευρωπαϊκών τετελεσμένων”.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.