Γιατί χαίρεται ο Τόμσεν;

Η μείωση των συντάξεων έστω και… μόνο όσο συνταξιούχων λαμβάνουν περισσότερα από 700 ευρώ, και η πτώση του αφορολόγητου στα 5.681 ευρώ, δηλαδή η διατήρησή του μόνο για όσους έχουν εισόδημα έως 474 ευρώ μηνιαίως, δεν είναι βεβαίως αναπτυξιακά μέτρα.

Συνοδευόμενα από την αύξηση των έμμεσων φόρων σημαίνουν διατήρηση και επέκταση της λιτότητας, αύξηση της αδυναμίας ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις και βάθεμα της φτώχειας. Και τα αντίμετρα, που πιστοποιούν με τον τρόπο τους ότι τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα, δεν είναι παρά παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.

Γιατί όταν με την “μεταρρύθμιση” του αφορολόγητου προκαλείται μια μέση επιβάρυνση 600 ευρώ στα νοικοκυριά και δια των αντιμέτρων επιστρέφονται περίπου τόσα, μέσω της επιδότησης λχ του ενοικίου, αλλά μόνο όμως σε ορισμένα από αυτά, ο λογαριασμός έχει αρνητικό κοινωνικό πρόσημο.

Όπως αρνητικό κοινωνικά πρόσημο έχει τελικά, παρά τις όποιες επικοινωνιακές φιοριτούρες, το να εκτιμάς ότι η παιδική φτώχεια θα διευρυνθεί τα προσεχή χρόνια, ότι όλο και περισσότερα παιδιά σε περιοχές υψηλής ανεργίας και μεγάλης φτώχειας, θα πηγαίνουν κυριολεκτικά νηστικά στο σχολείο και το μόνο που “προβλέπεις”, εάν γίνει δυνατόν να επιτευχθεί πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% το 2018, είναι να επεκταθούν, μετά το 2018, τα σχολικά γεύματα, ώστε “να καλύπτουν το 50% των παιδιών του Δημοτικού και του Γυμνασίου”.

Ας το κάνουμε λιανά λοιπόν, όπως αρέσει στους τεχνοκράτες, είτε της τρόικας, είτε τους ‘δικούς’ μας. Φέτος και του χρόνου και του αντίχρονου, θα πολλαπλασιαστούν οι μαθητές που ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας, σε οικογένειες που στερούνται και τα βασικά, και αυτό είναι επίσημη εκτίμηση. Η πολιτεία υποχρεωμένη να τροφοδοτεί την λιτότητα και προσανατολισμένη να συλλέγει έμμεσους και άμεσους φόρους από τους όσους αδυνατούν να φοροδιαφύγουν, δεν θα βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής τους αλλά θα τις κάνει χειρότερες, με την διατήρηση της λιτότητας και της αύξησης της φορολογίας, κάτι στο οποίο επίσης συμφωνούν οι πάντες.

Εάν αυτή η αφαίμαξη -που θα καίει ζωές στο βωμό των “συμφωνιών” και θα καταστρέφει τον κοινωνικό ιστό- οδηγήσει στο σισύφειο 3,5%, τα… μισά από τα παιδιά των κατεστραμμένων θα έχουν ένα σχολικό γεύμα για να επιβιώσουν. Και αυτό αποκαλείται “αντίμετρο”. Εάν, παρά τις προσπάθειες, το 3,5% μείνει μόνο στα χαρτιά των μνημονίων, τα γεύματα δεν θα καλύψουν ούτε όσους καλύπτονται σήμερα και δεδομένου ότι τα εναλλακτικά σχέδια έχουν εξοστρακιστεί, το μόνο ρεαλιστικό που θα μπορούμε να κάνουμε τότε, είναι να περιμένουμε να βάλει ο θεός το χέρι του. Αλλά αυτό δεν είναι ούτε αντίμετρο, ούτε πολιτική και μάλιστα ριζοσπαστική..

Μέτρα χωρίς αναπτυξιακή διάσταση, κι ας τα βαφτίζει “εκσυγχρονιστικά” ο υπουργός (της ανύπαρκτης) Ανάπτυξης Δημ. Παπαδημητρίου, για να τα καταπιεί αμάσητα. Μέτρα, και αυτή τη φορά, δίχως στρατηγικό σχέδιο και χωρίς προοπτική. Από αυτά που επιβάλλουν οι Τόμσεν φέτος για να πουν του χρόνου ότι (ξανα)έκαναν λάθος. Και, επίσης, μέτρα που δεν δικαιολογούν την παρατεταμένη και… υπερήφανη όπως πάντα διαπραγμάτευση.

Γιατί, επί της ουσίας, είναι αυτά ακριβώς που είχε περιγράψει -στα τέλη Μαρτίου- ως συμφωνηθέντα το Reuter’s και έσπευσαν όλοι τότε, εδώ και έξω, να τα… διαψεύσουν. Απλώς (;) μετά από 40 ημέρες που τα πηγαινοέφερναν, άλλαξαν (άλλη μια φορά) επί τα χείρω.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος