H εθνική ενότητα της Αγίας Ελένης

Ήθελε η εκκλησία να φέρει το λείψανο της Αγίας Ελένης από την Ιταλία και τον Άγιο Μάρκο της Βενετίας στην Ελλάδα και την Αγία Βαρβάρα του Λεκανοπεδίου Αττικής. Ας πούμε ότι αυτό είναι δικαίωμά της. Για να προσκυνήσουν οι πιστοί και να διασκεδαστούν οι στενοχώριες, όπως κατά κάποιο τρόπο το έθεσε ο αρχιεπίσκοπος, σε μια αποστροφή του λόγου του.

Όλο αυτό το σκηνικό που στήθηκε όμως, και δεν αφορά -εάν δεν κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας- παρά μόνο ένα τμήμα όσων διατηρούν σχέση με την εκκλησία, γιατί αλλιώς, παρά την προσέλευση του κόσμου, το ταμείον θα ήταν μείον για την Ιερά Σύνοδο σε μια Αθήνα που ο πληθυσμός της ξεπερνά τα 4 εκατομμύρια ανθρώπους, από πού κι ως πού πρέπει να συνδέται με το κράτος;

Γιατί δηλαδή η υποδοχή του λειψάνου – έστω και της “ισαποστόλου”- να πρέπει να γίνεται “με τιμές αρχηγού κράτους”; Και ποιο είναι το κράτος που αντιπροσωπεύεται σε τέτοιες παράτες; Και ποιον ακριβώς αντιπροσωπεύει αυτή η ιστορία και όλο αυτό το αλισβερίσι στο οποίο διαπλέκονται ιερείς πολλών και ποικίλων δογμάτων, τάγματα, ιεραποστολές, σύνοδοι, το Βατικανό και το Πατριαρχείο;

Και τι ρόλο παίζουν όλοι αυτοί οι πολιτικάντες που συνωστίζονται γύρω από το λείψανο, από τον Καμμένο, τον Αμανατίδη και τον Κουρουμπλή, μέχρι τον Χατζιδάκη, τον Γιακουμάτο και την Αυλωνίτου, που κάνουν από τη μια τον σταυρό τους προς χάριν της ιερής διαπλοκής, για να τους βλέπουν οι ψηφοφόροι και οι παπάδες, και μετά αλλάζουν τροπάρι και τα χώνουν αγρίως ο ένας στον άλλον, από τα τηλεπαράθυρα ή το βήμα της Βουλής, προς χάριν άλλων πλευρών της διαπλοκής, αλλά πάντα για τους ψηφοφόρους και τους (κομματικούς τους) “παπάδες”;

Ποιον Θεό πιστεύουν όλοι αυτοί εντέλει; Αυτόν που τους ενώνει πάνω από μερικά τμήματα ενός λειψάνου που η αγιοσύνη του αναγνωρίστηκε μόλις το 1929 μετά από πυρετώδεις διαβουλεύσεις μιας δράκας “ειδικών” της εκκλησίας που μόνο ένας Θεός γνωρίζει γιατί μέχρι τότε δεν τα έβρισκαν; Ή αυτόν που υποτίθεται ότι τους χωρίζει στους τηλεοπτικούς διαξιφισμούς και στις κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις και για χάρη του οποίου κυριολεκτικά μαλλιοτραβιούνται;

Και κάτι ακόμα σημαντικότερο: όλοι αυτοί που ενώνονται στις υποδοχές “αρχηγών κράτους” σαν το… Άγιο Φως και το λείψανο της Αγίας Ελένης, αλλά κατά τα άλλα χωρίζονται λέει, σε εκσυγχρονιστές και λαϊκιστές, σε προοδευτικούς και συντηρητικούς, σε ριζοσπάστες και συντηρητικούς, και σε ό,τι άλλο επιτάσσει κάθε φορά ο συρμός της εκλογικής περιφέρειας, είναι δυνατόν να διαμορφώσουν ένα “νέο αναπτυξιακό μοντέλο”, ο καθένας μόνος του ή όλοι μαζί;

Και αφού -για να το πάρουμε αλλιώς- δεν είναι δυνατόν να συμφωνήσουν ούτε στα στοιχειώδη, πώς συμφωνούν στις υποδοχές και τις γονυκλισίες και πώς σταυροκοπιούνται όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος;

Απλές απορίες που θα μείνουν άλυτες. Γιατί αφού δεν μπόρεσε να μας φωτίσει το προαιώνιο Άγιο Φως είναι κομμάτι δύσκολο να μας δώσει την λύση ένα λείψανο του 1929, όσο άγιο και να είναι!

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος του NEWS 247