Και ο Ερντογάν τον χαβά του

Το Ρίζε είναι στην Τουρκία, στις ακτές του Εύξεινου Πόντου. Το Μπατούμι είναι στη Γεωργία. Αλλά ο Ερντογάν όταν αναφέρεται σε αυτές τις δύο πόλεις, που βρίσκονται σε δύο διαφορετικές χώρες, θεωρεί ότι “δεν είναι δυνατόν να διαχωριστούν”.

Η Θεσσαλονίκη είναι η… Θεσσαλονίκη! Η Ανδριανούπολη είναι στην Ανατολική Θράκη, στην Τουρκία δηλαδή. Και το Κίρτζαλι είναι στην Βουλγαρία, στην ανατολική πλευρά της οροσειράς της Ροδόπης. Ο πρόεδρος της Τουρκίας όμως θεωρεί ότι ‘δεν είναι δυνατόν” οι Τούρκοι να σκεφτούν “την Ανδριανούπολη χωρίς τη Θεσσαλονίκη ή το Κίρτζαλι”.

Αυτό το ανακάτεμα βέβαια δεν είναι τυχαίο, ούτε οι επισημάνσεις του πρώτου πολίτη της Τουρκίας ασήμαντες. Και προφανώς εντάσσονται στην απόφασή του να “αποτελέσει η Τουρκία μέρος της επιχείρησης ανακατάληψης της Μοσούλης” ώστε να “μην μείνει εκτός η Τουρκία” αλλά “να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων” για την Συρία.

Απόλυτα συνεπής στην άποψη του ότι η Συμφωνία της Λωζάνης “ζημίωσε” την Τουρκία γιατί της… στέρησε τα νησιά του Αιγαίου, που όπως είχε πει χαρακτηριστικά “μπορούμε να τα πατήσουμε με ένα σάλτο” όλο και την επαναφέρει, πότε μιλώντας στους εκπροσώπους της Αυτοδιοίκησης, και για την ακρίβεια σε όσους δημάρχους δεν αντικατέστησε μετά από το πραξικόπημα, και πότε στο πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά του.

Είναι αλήθεια ότι αυτό που καίει σήμερα τον Ερντογάν είναι η πιθανότητα δημιουργίας κουρδικής οντότητας στη Συρία και αυτό προσπαθεί να αποφύγει ανοίγοντας συνολικότερα το ζήτημα. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι δεν μπορούμε να προσπερνάμε συνεχώς αυτές τις δηλώσεις επειδή τάχα “γίνονται για εσωτερική κατανάλωση στην Τουρκία”.

Γιατί είναι σαφές ότι δηλώσεις όπως “η Τουρκία δεν μπορεί να παραμελήσει τους ομογενείς της στην Δυτική Θράκη, την Κύπρο, την Κριμαία και αλλού. Ούτε μπορούμε να αφήσουμε τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τη Βοσνία και το Αφγανιστάν”, ξεπερνούν τις εσωτερικές πολιτικές αντιθέσεις στη γειτονική μας χώρα και αποτυπώνουν μια επεκτατική πολιτική που δεν πρέπει να υποτιμάται.

Και μπορεί το ΑΠΕ να έκανε γκάφα καθώς ο Ερντογάν δεν μίλησε για “δημοψήφισμα στη Δυτική Θράκη” αλλά είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας έβγαλε από το “ντουλάπι” το (προ Λωζάνης) τουρκικό “εθνικό συμβόλαιο”, λέγοντας απερίφραστα ότι οι Τούρκοι πρέπει να αντιληφτούν ότι έχουν “καθήκοντα” που απορρέουν από αυτό.

Και το “εθνικό συμβόλαιο”, η έσχατη πράξη του τελευταίου οθωμανικού κοινοβουλίου του 1920, ανέφερε ότι η γραμμή Μοσούλης-Χαλεπίου ήταν “το ελάχιστο όριο των τουρκικών εθνικών δικαίων” και ότι το μέλλον της Δυτικής Θράκης θα έπρεπε να αποφασιστεί με δημοψήφισμα!

Κάπως έτσι όσα συμβαίνουν μακριά (;) από εμάς, στη Συρία και το Ιράκ, και όσα μπορεί να συμβούν εδώ, σε εμάς, έρχονται και δένουν, πολλαπλασιάζοντας τα ήδη πολλά προβλήματα που έχουν σωρευτεί από την οικονομική κρίση και τις πολιτικές “αντιμετώπισής” της. Και λύση βέβαια δεν πρόκειται να βρεθεί όσο -κατά την προσφική μας συνήθεια- κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο κάνοντας ότι δεν ακούμε και δεν βλέπουμε.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.