Ο Κατρούγκαλος μεταξύ Μαρίας Αντουανέτας και Θεοπεφτάτου
Ο εξυπνακισμός είναι το τελευταίο στάδιο του ενστερνισμού των μνημονίων, όπως φαίνεται από το μπαράζ δηλώσεων του... κομμουνιστή κατά δήλωσή του υπουργού Εργασίας
- 31 Μαΐου 2016 06:27
Οφείλω να ομολογήσω, ευθύς εξαρχής, ότι ο Κατρούγκαλος έχει δίκιο. Όντως “μπορούμε να ζήσουμε λίγο χωρίς τσιγάρο και καφέ”. Και μάλιστα κακώς ο υπουργός είναι τόσο… μετριοπαθής, μπορούμε να ζήσουμε λίγο και χωρίς πολλά άλλα.
Χωρίς πιτόγυρα, χωρίς πίτσες, χωρίς κρέας, χωρίς μακαρόνια, χωρίς ρύζι, χωρίς τυποποιημένα τρόφιμα γενικώς, ίσως ακόμα και χωρίς να τρώμε, όπως ο γάιδαρος του Χότζα. Μπορούμε ακόμη να ζήσουμε λίγο -για να είναι ευχαριστημένος και ο υπουργός που καμαρώνει για τις εξυπνάδες που πετάει- χωρίς αναψυκτικά και αλκοολούχα, χωρίς λεωφορεία, χωρίς μετρό και χωρίς εξόδους γενικώς.
Μπορούμε ακόμα να ζήσουμε λίγο (καθώς εκεί οδηγεί η άποψη Κατρούγκαλου) και χωρίς αεροπλάνα και χωρίς βαπόρια, και χωρίς ανάπαυση και χωρίς διακοπές και χωρίς κινηματογράφο και χωρίς θέατρο και χωρίς βιβλία, χωρίς δηλαδή οτιδήποτε από όλα αυτά που φορολογούνται. Αλλά το θέμα είναι τι ζωή είναι αυτή που θέλει ο υπουργός να ζήσουμε, και γιατί μας θεωρεί τόσο κορόιδα που μόλις ακούσουμε την σαχλαμάρα για τον καφέ και το τσιγάρο θα σπεύσουμε να συμφωνήσουμε μαζί του.
Βέβαια, ο συγκεκριμένος υπουργός θεωρεί πριν απ’ όλα κορόιδα τους ψηφοφόρους του και ιδίως τα μέλη του Σύριζα της Μεσσηνίας όπου εκλέγεται. Γιατί αυτούς ακριβώς, τους συριζαίους της περιοχής που τον εξέλεξε βουλευτή, θεώρησε “κατάλληλο κοινό” για να δηλώσει ότι “τα μνημόνια είναι συμπυκνωμένος αποσταγμένος νεοφιλελευθερισμός που στο παρελθόν εφαρμόστηκε στη Χιλή του Πινοσέτ και τώρα εφαρμόζεται σε όλες τις χώρες της Ευρώπης”, δηλαδή και στην Ελλάδα, δηλαδή και από την κυβέρνηση Τσίπρα, δηλαδή και από τον Κατρούγκαλο, που επειδή, κατά πώς θεωρεί, μιλούσε σε κορόιδα “ξέχασε” να μιλήσει σαν υπουργός κι αποφάσισε να παραστήσει τον σχολιαστή.
Γιατί σαν υπουργός θα έπρεπε να πει και τι βιολί βαράει αυτός και η κυβέρνηση χορεύοντας στους νεοφιλελεύθερους ρυθμούς, τι μέλλει γενέσθαι με τα εργασιακά, τι σκέπτεται να κάνει όταν το ΔΝΤ ρίξει στο τραπέζι τα υπόλοιπα προαπαιτούμενα: την αύξηση των ωρών εργασίας, την διευκόλυνση των απολύσεων, τη μείωση των αποζημιώσεων, τον περιορισμό ή την εξαφάνιση όσων δικαιωμάτων υπάρχουν ακόμα για τους εργαζόμενους.
Προφανώς όμως δεν τον παίρνει να μιλήσει για αυτά, οπότε ελπίζει να γίνει ανασχηματισμός και να αναλάβει άλλος το δεύτερο πακέτο “αποσταγμένου νεοφιλευθερισμού”. Και μέχρι τότε παριστάνει τον σχολιαστή που τόσο του κόβει, τόσα λέει, κι αν δεν μας αρέσει ας… γυρίσουμε σε άλλο κανάλι, όπως όντως κάνουμε οι περισσότεροι.
Κι αυτό δεν μπορείς να το πεις πολιτική συγκρότηση, όσο κι αν του αρέσει να παρουσιάζεται σαν συγκροτημένος, ούτε εξυπνάδα. Μοιάζει μάλλον εξυπνακισμός, από αυτούς που είχαν πέραση -όχι γενικώς αλλά σε ένα ορισμένο κοινό- στα φοιτητικά αμφιθέατρα της δεκαετίας του ’80.
Αλλά δεν ζούμε στην δεκαετία του ’80 και ο κ. Κατρούγκαλος έχει προ πολλού αφήσει πίσω του τα φοιτητικά αμφιθέατρα. Όπως άφησε πίσω του και όλη την αντιμνημονιακή αρθρογραφία του, που ήταν προγραμματισμένη να… αυτοκαταστραφεί αμέσως μετά από την εκλογή του.
Οπότε όλη αυτή η “νέα” ρητορική για τα τσιγάρα και τους καφέδες, τα ποτά και τα ξενύχτια, κάτι μεταξύ Μαρίας Αντουανέτας και Θεοπεφτάτου, δεν τον ξελασπώνει: θα συνεχίσει δικαίως να “λούζεται” και το “άσφαλιστικό” και την υπεράσπιση του “υποχρεωτικού” μνημονίου, όπως ακριβώς έλουζε αυτός τους προηγούμενους “κατρούγκαλους”.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.
