Ο περιορισμός της απεργίας και της λογικής

Το ζήτημα με την αλλαγή του νόμου για τις απεργίες δεν είναι τόσο δευτερεύον όσο προσπαθούν να το παρουσιάσουν αρκετά κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί κυβερνητικοί παράγοντες. Διότι τα κυβερνητικά αφηγήματα είναι ενιαία και δεν μπορούν να τροποποιούνται δυο και τρεις φορές την εβδομάδα.

Όταν δηλώνεις, λοιπόν, όπως η υπουργός Εργασίας, ότι “το ζητούσαν από το 2010 οι δανειστές” είσαι υποχρεωμένος να συνεχίσεις τον συλλογισμό σου και να εξηγήσεις αναλυτικά γιατί εσύ δέχτηκες ό,τι αρνούνταν οι προηγούμενοι, οι οποίοι, από τον Παπανδρέου μέχρι τον Σαμαρά, συμπεριλαμβανομένου και του Βενιζέλου, δεν φημίζονται για τη… σθεναρή τους αντίσταση στα κελεύσματα των θεσμών.

Πολύ περισσότερο είσαι υποχρεωμένος να εξηγήσεις πώς και γιατί η Νέα Δημοκρατία, που δεν αποδεχόταν τα προηγούμενα χρόνια το σχετικό αίτημα της τρόικας, έσπευσε τώρα, που εμφανίστηκε η τροπολογία “ιδιοκτησίας” του ΣΥΡΙΖΑ, να ανακοινώσει ότι θα την υπερψηφίσει.

Και βέβαια, όσο κι αν υπονομεύονται οι επικοινωνιακοί χειρισμοί της κυβέρνησης, η Νέα Δημοκρατία. που τώρα δίνει χείραν βοηθείας, είναι το ίδιο κόμμα για το οποίο πριν από λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός είχε πει ότι υπερασπίζεται τις “καλομαθημένες και καλοθρεμμένες ελίτ” της φοροαποφυγής και της φοροδιαφυγής.

Δεν είναι επίσης λογικό υπουργοί και παρατρεχάμενοι να δηλώνουν ότι “δεν συρρικνώνεται το δικαίωμα της απεργίας” όταν αυτό που αλλάζει είναι το πώς αποφασίζεται απεργία στα πρωτοβάθμια σωματεία, εκεί δηλαδή που εκ των πραγμάτων είναι συρρικνωμένες ακόμα και οι δυνατότητες διαβούλευσης των εργαζομένων.

Και είναι κωμικοτραγικό ο τέως υπουργός Εργασίας να ισχυρίζεται, δίχως ντροπή, χωρίς αιδώ, ότι “η ρύθμιση για την αυξημένη απαρτία στην λήψη απόφασης για την απεργία, θα συσπειρώσει τους εργαζόμενους”. Με άλλα λόγια, θα ήταν προτιμότερο να ισχυριστεί ότι το ΔΝΤ και οι άλλοι “θεσμοί” του κουαρτέτου κοιμούνται και ξυπνούν με μόνη έγνοια πώς θα οργανωθούν καλύτερα οι εργαζόμενοι και πώς θα ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.

Ας σοβαρευτούμε: το μεγάλο πρόβλημα που δεν μπορούν να κρύψουν οι υπουργικές αστειότητες, οι λεκτικοί ακροβατισμοί και οι λογικές ακροβασίες, είναι ότι τέτοιες νομοθετικές ρυθμίσεις δεν συνάδουν με την εικόνα μιας χώρας που “βγαίνει από το τούνελ” και “βρίσκεται στην τελική ευθεία για την έξοδο από τα μνημόνια και την επιτροπεία”.

Αντίθετα, τέτοιες νομοθετικές πρωτοβουλίες εγγυώνται ότι η επιτροπεία θα συνεχιστεί όσο το δυνατόν πιο ανεμπόδιστα και η δια της εξόδου στις αγορές (επικοινωνιακή) “επιστροφή στην κανονικότητα”, θα ισοδυναμεί με την παραμονή επί δεκαετίες στην “κανονικότητα” που δημιούργησαν τα μνημόνια.

Αυτό άλλωστε εγγυώνται οι δηλώσεις των κυβερνητικών και κομματικών στελεχών που γίνονται σε αυτό το “μεταρρυθμιστικό” μήκος κύματος: καταδεικνύουν προς τους δανειστές και κάθε ενδιαφερόμενο… fund ότι έχει γίνει αποδεκτό το βασικότερο προαπαιτούμενο, ο ενστερνισμός των νεοφιλελεύθερων απαιτήσεων στο σύνολό τους.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι Διευθυντής Σύνταξης στο Έθνος