Οι όμορφες φράσεις όμορφα καίγονται

Το περσινό καλοκαίρι, λίγο πριν από το δημοψήφισμα, ο Πρόεδρος ήταν βέβαιος, τουλάχιστον μπροστά στις κάμερες, ότι “η παρουσία της χώρας στο ευρώ και την ευρωζώνη είναι εθνικός μονόδρομος και όχι μόνο για οικονομικούς λόγους αλλά και για εθνικούς”.

Φέτος, όμως, δεν φαίνεται να έχει την ίδια σιγουριά. Γιατί, όπως και να το δούμε το πράγμα, αυτό που είπε στο Άργος, ότι «η οικονομία και το νόμισμα αποκτούν νόημα μόνον όταν υπηρετούν τον άνθρωπο”, είναι προφανώς διαφορετικό, και αποκαλυπτικό των αδιεξόδων στα οποία έχει οδηγηθεί το πολιτικό προσωπικό, εξοστρακίζοντας κάθε συζήτηση για εναλλακτικές λύσεις και θεωρώντας ως μόνη “εθνική γραμμή” το “ναι σε όλα”.

Άλλωστε ο κ. Παυλόπουλος, και με τις υπόλοιπες αναφορές του, λέγοντας λόγου χάριν ότι τον “κοινό ευρωπαϊκό δείκτη πορείας” συνιστά η ρήση του Πρωταγόρα «Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», ουσιαστικά για αυτά τα αδιέξοδα έκανε λόγο.

Γιατί, ακριβώς αυτό, η έγνοια για τον άνθρωπο, απουσιάζει από τις νεοφιλελεύθερες λογικές που κυριαρχούν σήμερα στην Ευρώπη, καθώς οι πολλοί, οι απλοί άνθρωποι της καθημερινότητας, καλούνται να ξεχάσουν ό,τι κέρδισαν τους προηγούμενους αιώνες και να στερηθούν κάθε προστασία και προοπτική μέλλοντος, ενώ την ίδια ώρα πληρώνουν και ξαναπληρώνουν, με άμεσους και έμμεσους φόρους και με περικοπές μισθών και συντάξεων, ένα “σχέδιο” που αποικοδομεί ό,τι ονομάστηκε ευρωπαϊκό κεκτημένο τις προηγούμενες δεκαετίες.

Γιατί, όσο κι αν δεν ομολογείται, από τις πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην οποία ζούμε, και όχι μιας φαντασιακής ένωσης στην οποία αναφέρονται κάποιοι “ειδικοί” που σκοτώνουν την ώρα τους (και τη λογική μας) στα τηλεοπτικά πάνελ, έχουν εξοβελιστεί οι απλοί άνθρωποι και οι αλήθειες τους. Ενώ αντίθετα υπάρχουν -και καθορίζουν τους κανόνες- οι τράπεζες και οι “αλήθειες” τους, οι offshore και οι “αλήθειες” τους, η “νόμιμη” φοροαποφυγή, η “επιστημονική” φοροδιαφυγή και οι “συμφωνίες” τύπου ΤΤΙP, που κυριολεκτικά επιβάλλονται χωρίς καν να συζητηθούν.

Για να επιστρέψουμε λοιπόν και στα καθ’ ημάς, αυτό το γενικότερο αδιέξοδο αντιλαμβάνεται και ο αποδεδειγμένα ευρωπαϊστής Πρόεδρος της Δημοκρατίας, προφανώς με τον δικό του τρόπο, με μεγάλη καθυστέρηση και όχι σε όλες του τις διαστάσεις. Είναι σαφές όμως, ότι αδυνατεί να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση να φέρνει “ασφαλιστικό”, “φορολογικό” και ρυθμίσεις κόκκινων δανείων, όλα κομμένα και ραμμένα στις απαιτήσεις των δανειστών και αυτοί να ζητούν και άλλα “μέτρα”, από αυτά που διαιωνίζουν την ύφεση και εξοντώνουν τους ανθρώπους, μηδενίζοντας κάθε πιθανότητα ορατής ανάκαμψης.

Βέβαια, και αυτός, δέσμιος του “παραδοσιακού” ευρωπαϊσμού του, αδυνατεί να σκιαγραφήσει μια εναλλακτική διέξοδο, οπότε αναγκαστικά περιορίζεται σε διατυπώσεις του είδους “Οφείλουμε να συμβάλλουμε ώστε η μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια να συνειδητοποιήσει ότι το μέλλον της εξαρτάται από την υπεράσπιση του βασικού της μεγέθους που είναι ο άνθρωπος”.

Δυστυχώς, βέβαια, τίποτε από αυτά δεν πρόκειται να συνειδητοποιήσουν οι… Σόιμπλε που κανονίζουν σήμερα τον βηματισμό της Ευρώπης αφού… εκπέμπουν σε άλλο μήκος κύματος. Οπότε, ακόμα μια φορά, οι όμορφες φράσεις όμορφα καίγονται, καθώς δεν συγκροτούν σχέδιο εξόδου από την κρίση.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.