Πρώτη φορά… χωρίς Άι Βασίλη

Πέρυσι τέτοιο καιρό, ο μέσος Έλληνας, ακόμα κι αν δεν το ομολογούσε δημοσίως, πίστευε στον Άι Βασίλη! Ότι θα πάει στην κάλπη, θα ρίξει την ψήφο του και τα πράγματα θα γίνουν λίγο καλύτερα. Όχι πολύ. Λίγο. Όσο πατάει η γάτα.

Δεν έγιναν! Αλλά εξακολουθήσαμε, βαθιά μέσα μας, να πιστεύουμε ότι παρά τις τρικλοποδιές που του έβαζαν ο Σόιμπλε και η Λαγκάρντ, ο Άγιος θα μας κάνει τη χάρη και θα φέρει έστω και με μια κάποια καθυστέρηση, το δώρο μας.

Δεν το έφερε! Αλλά η πίστη μας, πίστη. Παρά τη συμφωνία του Φεβρουαρίου και παρά τις συνεπέστατες πληρωμές στο ΔΝΤ που μας στράγγιζαν, συνεχίσαμε να χώνουμε το κεφάλι μας στη δημιουργική ασάφεια και να ελπίζουμε ότι θα υπάρχει χάπι εντ, όπως στις παλιές ελληνικές ταινίες.

Μια ολόκληρη χώρα πάσχιζε να είναι συνεργάσιμος οφειλέτης, για να ξορκίσει τις αγορές και τα hedge funds που είχαν οσμιστεί το αίμα και μαζεύονταν πάνω μας, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το καραβάνι προχωρούσε αλλά έκανε… κύκλους και η όαση δεν ήταν παρά αντικατοπτρισμός.

Ακόμα και τον Ιούλιο που ήμασταν έτοιμοι να πούμε τον δεσπότη… Παναγιώτη, δεν είχαμε χάσει εντελώς την πίστη μας. Πιστεύαμε, ακόμη, ότι αρκεί να πάμε μαζικά στις κάλπες, να ρίξουμε την ψήφο μας σωστά και αυτή η μικρούλα ελπίδα που τρεμόσβηνε θα ξανανάψει και θα κάψει μερικά έστω από αυτά που μας τρώνε.

Ότι όλα αυτά που κακώς είχαν γίνει θα ξεγίνονταν και όλα αυτά που κακώς δεν είχαν κάνει θα τα έκαναν, και θα γύρναγε ο τροχός, και θα παίρναμε επιτέλους μιαν ανάσα.

Δεν πήραμε! Κι ούτε φως στο τούνελ, ούτε λυχνάρι, μόνο απλήρωτη δουλειά, και μαύρη εργασία, και κατάμαυρη ανεργία, και λογαριασμοί επί λογαριασμών, και φόροι επί φόρων. Κι αντί να πούμε μια φορά έστω μετά από τόσα χρόνια δόξα τω θεώ, αρχίσαμε πάλι τα παναγιά βοήθα και τα κύριε ελέησον και το διαχρονικό που ΄σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόταν άλλος.

Δεν έγινε! Και να ‘μαστε πάλι εδώ χρονιάρες μέρες να μετράμε προβλήματα και να λογαριάζουμε το δούναι και το λαβείν και να μας βγαίνει πάλι, τ’ είχες Γιάννη τ΄είχα πάντα, μικρό, ελάχιστο, το λαβείν και τεράστιο το… δούναι.

Και πού να ελπίσουμε τώρα, που κανένας μας πια δεν πιστεύει ότι υπάρχει… Άι Βασίλης;

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας