Στη χώρα του αυτόματου κόφτη

Ας ξεκινήσουμε από τα απλά: Είναι δυνατό το κείμενο του Eurogroup να αναφέρει ρητώς ότι στα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης περιλαμβάνονται και «μέτρα για το μισθολογικό κόστος στο δημόσιο» και αυτοί που δηλώνουν «αρμόδιοι» ή «υπεύθυνοι» ή και τα δύο, να ισχυρίζονται ότι δεν θα περικοπούν μισθοί ή δεν θα αλλάξουν σχέσεις εργασίας;

Ή, είναι δυνατόν το επίσημο κείμενο να αναφέρει ότι ο «πρόσθετος μηχανισμός έκτακτης ανάγκης» θα διασφαλίζει πως όταν υπάρχει απόκλιση από τους «ετήσιους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος» θα υλοποιείται «μια δέσμη μέτρων, συμπεριλαμβανομένων προκαθορισμένων μέτρων», και αυτοί οι ίδιοι «υπεύθυνοι» να ισχυρίζονται ότι δεν συμφωνήθηκαν μέτρα… κάβα;

Ας συνεχίσουμε και με τα πιο σύνθετα: Είναι δυνατόν κάθε απόκλιση να επιφέρει περικοπή στις δημόσιες δαπάνες και αυτό να μην έχει επιπτώσεις στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια; Πόσο τυχαίο είναι ότι οι «αρμόδιοι» δεν λένε ούτε λέξη για αυτό το πρόβλημα ενώ είναι ήδη γνωστό ότι ετοιμάζεται ένα ψευδο-ολοήμερο σχολείο ακριβώς για να περιοριστούν οι διδακτικές  ώρες και να περιοριστεί το «μισθολογικό κόστος»,  ενώ τα νοσοκομεία πάνε από το κακό στο χειρότερο καθώς δεν έχουν ούτε προσωπικό, ούτε αναλώσιμα, ούτε προοπτική να αποκτήσουν;

Εκ παραλλήλου, πώς γίνεται η απόφαση του Eurogroup να αναφέρει ρητώς ότι απαιτείται «συμπληρωματικό μνημόνιο» και όλοι αυτοί οι «υπεύθυνοι»,  ακόμα κι όταν ερωτώνται ευθέως, να κάνουν ότι δεν άκουσαν και να πετάνε την μπάλα έξω από το… γήπεδο, εγκαλώντας την αντιπολίτευση που «δεν έχει επιχειρήματα»;

Είναι γεγονός βέβαια, ότι η ΝΔ αντιγράφοντας τον… προπέρσινο  Σύριζα απλώς καταψηφίζει, χωρίς να παρουσιάζει οτιδήποτε που να αποτελεί εναλλακτική πολιτική πρόταση. Αλλά είναι δυνατόν ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μιλώντας στο υπουργικό συμβούλιο, να δηλώνει ότι «η νέα φάση χρειάζεται σχέδιο» και να μην καταθέτει ψήγματα έστω αυτού του σχεδίου, ώστε να πειστούμε ότι «η οικονομία θα μπει σε τροχιά απογείωσης»;

Γιατί αν πάμε στα… συνθετότερα, θα έχουμε ανώμαλη προσγείωση : Είναι δυνατόν να είναι καλή μια συμφωνία που οδηγεί στην αυτόματη λήψη μέτρων όποτε δεν καλυφτούν οι «στόχοι»,  όταν ακόμη και οι ίδιοι οι δανειστές διαφωνούν μεταξύ τους για το ποιος πρέπει να είναι ο… στόχος; Και είναι κωμικό για τους τεχνοκράτες μας και τραγικό για την χώρα ότι καλείται να καλύψει στόχους που είναι το τελικό αποτέλεσμα ενός ιδιότυπου μπρα ντε φερ ΔΝΤ και ΕΕ, δηλαδή κυρίως της Γερμανίας, με παρασκηνιακά δούναι και λαβείν των δύο πλευρών.

Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε ότι σε όλα αυτά που αυτόματα θα τρώμε κατακέφαλα δεν προβλέπονται εξαιρέσεις, εκτός εάν οι «Θεσμοί» συμφωνήσουν ότι πρόκειται για εξαιρετικές περιπτώσεις «με σημαντικές οικονομικές επιπτώσεις που δεν εμπίπτουν στον έλεγχο της κυβέρνησης».

Το Προσφυγικό βέβαια θα μπορούσε να είναι μια τέτοια «εξαιρετική περίπτωση».  Αλλά όπως αποδείχτηκε από την στάση των «εταίρων» μας, ακόμα κι αυτό το πρόβλημα, που υπερβαίνει τους πάντες, είναι «εξαιρετική περίπτωση» μόνο σε ό,τι αφορά τις χώρες τους. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα –και αυτό- είναι πρόβλημα «που εμπίπτει στον έλεγχο της κυβέρνησης». Και επειδή το παρελθόν διδάσκει, δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες για το τι θα συμβεί όταν έρθει η στιγμή να βάλουν μπροστά τον αυτόματο «κόφτη».

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.