Το Δεσποτάτο του Λυκείου

Ο επικεφαλής του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) Γεράσιμος  Κουζέλης είναι αξιόλογος επιστήμονας και μια χαρά άνθρωπος. Αυτό σημαίνει ότι όταν, μόλις  πριν από πέντε μήνες, τον ακούμε να λέει ότι «η πρόταση του ΙΕΠ για την Γ΄Λυκείου είναι να υπάρχει ένα υποχρεωτικό μάθημα, η Γλώσσα», είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχτούμε ότι ξέρει τι λέει.

Όπως φαίνεται όμως , αυτός δεν μιλούσε μετά λόγου γνώσεως και τα πράγματα στην εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και κατά συνέπεια στην εκπαίδευση δεν είναι ορθολογικά. Διότι, ως γνωστόν, η Εκκλησία, δια της Ιεραρχίας της, είναι μεγαλοκτηματίας, μεγαλοεπενδυτής, πιθανόν μεγαλοεφοπλιστής αλλά οπωσδήποτε… μεγαλοξενοδόχος.

Ο κ. Κουζέλης λοιπόν, και όποιοι άλλοι στο υπουργείο Παιδείας νόμιζαν ότι μπορούν απλώς να κάνουν την δουλειά τους,  μελετώντας τι πρέπει να αλλάξει ώστε να έχουμε μια σύγχρονη και ουσιαστική εκπαίδευση, λογάριαζαν κυριολεκτικά χωρίς τον ξενοδόχο.

Γιατί ο «ξενοδόχος», και εν προκειμένω η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδας, είχε άποψη. Και η άποψή της ήταν απλή: Η γνώμη του οποιουδήποτε δεσπότη μετρά περισσότερο από αυτήν του κάθε ειδικού επιστήμονα. Και όταν οι δεσποτάδες διαφωνούν με τους ειδικούς, τόσο το χειρότερο και για τους ειδικούς και για την Παιδαγωγική και για την επιστήμη γενικότερα.

Κάπως έτσι λοιπόν οι απόψεις του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής, αλλά και της κυβέρνησης που ουσιαστικά τις είχε ενστερνιστεί, μπήκαν στο συρτάρι (αν δεν πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων) και τα Θρησκευτικά ξαναβρέθηκαν και με το παραπάνω στο βάθρο που τα θέλουν οι δεσποτάδες: Υποχρεωτικό μάθημα, ακόμα και στην Γ’ Λυκείου, μαζί με τη Γλώσσα, την Φυσική Αγωγή και τις Δημιουργικές Δραστηριότητες.

Και μπορεί να μην εξετάζονται, αλλά όντας εκεί, υποχρεωτικά, διότι έτσι θέλησε η Ιερά Σύνοδος, ενώ δεν είναι υποχρεωτική η Φιλοσοφία ή η Ιστορία, «εξετάζουν» συνολικά το «νέο πρόγραμμα» της Γ’ Λυκείου και την εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και –αναπόφευκτα- τις βρίσκουν μετεξεταστέες.

Γιατί ακόμα κι αν η διδασκαλία των Θρησκευτικών στους τελειόφοιτους του Λυκείου μετατραπεί σε «παιδική χαρά» και έρθει να κουμπώσει ως… μη δημιουργική πλευρά στις «δημιουργικές δραστηριότητες», ο συμβολισμός θα παραμείνει, πανταχού παρών, δηλώνοντας ταυτοχρόνως  την δύναμη της δεσποτικής ιεραρχίας και τα πολύ περιορισμένα όρια της διακυβέρνησης.

Γιατί είναι ομολογημένη αποτυχία της διακυβέρνησης και νίκη της συντηρητικής ιεραρχίας να μπορούν οι μαθητές να επιλέγουν μαθήματα «ώστε να μην είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν ένα μπετόν πρόγραμμα» και να στερούνται αυτό το δικαίωμα όσον αφορά τα θρησκευτικά, επειδή κάποιοι, σαν τον Σεραφείμ  του Πειραιά ή τους Αμβρόσιους Θεσσαλονίκης και Καλαβρύτων, πάτησαν πόδι και κάποιοι άλλοι, μικροπολιτικά κινούμενοι, το αποδέχτηκαν.

Και αυτά τα μικροπολιτικά όρια καταδεικνύονται όταν «κύκλοι της Ιεράς Συνόδου» δηλώνουν περιχαρείς στην φιλοκυβερνητική «Αυγή» ότι «τα Νέα Προγράμματα Θρησκευτικών περιλαμβάνουν κατά μέσο όρο 65-70% ομολογιακό περιεχόμενο, 10-15% αναφορές σε άλλα χριστιανικά δόγματα και 15-20% αναφορές σε άλλες θρησκείες, ανάλογα με την σχολική τάξη και την ηλικία των μαθητών».

Δηλαδή, οι μαθητές θα ολοκληρώνουν την δευτεροβάθμια εκπαίδευσή τους διδασκόμενοι υποχρεωτικά ένα μάθημα που  θα έχει τουλάχιστον κατά 65%… ομολογιακό χαρακτήρα. Με άλλα λόγια, το Λύκειο θα «ολοκληρώνεται» με υποχρεωτικό… κατηχητικό!

Ε, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα (τρομάρα μας!) αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος του News 24/7.