Ζητείται ελπίς

Μόνο στην Ελλάδα οι πολιτικοί βλέπουν να μαζεύονται στις Βερσαλίες τέσσερις “συνάδελφοί” τους και να αποφασίζουν ότι η Ευρώπη που ξέραμε γίνεται παρελθόν χωρίς να γίνει ποτέ ο διάλογος που όλοι μαζί συμφώνησαν ότι θα αρχίσει, και παρ’ όλα αυτά να μην ανοίγει ρουθούνι και κανείς να μην λέει οτιδήποτε, συμφωνώ, διαφωνώ, δεν έχει σημασία, ας αρχίσουν οι χοροί και καλά ξεμπερδέματα.

Βέβαια, μόνο στην Ελλάδα γίνεται διαπραγμάτευση και κανείς δεν γνωρίζει επί της ουσίας και όχι προσχηματικά, κουβέντα και πάνελ να γίνεται, τι ακριβώς είναι αυτό που εκκρεμεί, ποιες είναι οι κόκκινες και ποιες οι πράσινες γραμμές, πού είναι λογικό να συμφωνήσουμε και πού είναι επίσης λογικό να πούμε ένα άι σιχτίρ, ποια θέλουμε να είναι η επόμενη μέρα και ποιο σενάριο θεωρούμε ότι πρέπει να ρίξουμε στο πυρ το εξώτερον και ακόμη παραπέρα.

Μόνο στην Ελλάδα η κυβέρνηση θεωρεί ότι ο πρωθυπουργός μπορεί να λέει Α και οι υπουργοί του Β, και όχι γενικώς και αορίστως, όταν σαχλαμαρίζουν στα τοκ σόου, αλλά την ώρα της διαπραγμάτευσης για το μέλλον της χώρας, που δεν είναι δεδομένο ότι θα είναι αίσιο καθώς δεν είναι καν δεδομένο ότι θα υπάρξει, και μόνο εδώ οι περισσότεροι σιγοντάρουν πιστεύοντας ότι αυτό δεν μετράει και ότι σημασία έχει απλώς να το καταγράψουμε και να πιούμε καμιά μπίρα συζητώντας την διαφωνία τους.

Βέβαια, τα χρόνια περνάνε, οι νεότεροι μεταναστεύουν και οι μεγαλύτεροι απελπίζονται και λύση δεν φαίνεται. Γιατί για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όταν μάς φόρεσαν τα μνημόνια κανείς τους δεν είπε ότι θα κρατήσουν δυο και τρεις γενιές χωρίς να υπάρχει εγγύηση εξόδου. Αντίθετα, ο καθένας με τον τρόπο του, υπόσχονταν ότι εάν καβαντζάρουμε τους κάβους θα βρούμε λιμάνι και ξέφωτο, ή όπως το τραγούδησε ο Σαββόπουλος, τον χειμώνα τούτον άμα τον πηδήσαμε για άλλα δέκα χρόνια άιντε καθαρίσαμε.

Αλλά τελικά κανέναν χειμώνα δεν πηδήσαμε αλλά αντίθετα μαζευτήκανε όλοι οι χειμώνες, πρώτα εκείνοι του Γιώργου Παπανδρέου που νόμιζε ότι ήταν μαγκιά του να έρθει το ΔΝΤ στην Ευρώπη, μετά του Σαμαρά, που ήταν ο πρώτος που πετάχτηκε από το αντιμνημόνιο στο μνημόνιο σαν να πήγαινε στο περίπτερο για τσιγάρα και στο τέλος αυτοί του Τσίπρα, με τις μετωνυμίες να δίνουν τον τόνο, τις συμφωνίες που δεν είναι συμφωνίες και τις διαφωνίες που είναι συμφωνίες και όλοι αυτοί οι χειμώνες πέφτουν πάνω μας και πέφτουν βαριά και δεν μπορούμε να τους σηκώσουμε.

Αλλά όσο δεν τους σηκώνουμε χαΐρι δεν κάνουμε. Μετράμε μόνο, απανωτά γκολ και ήττες. Αλλά καμιά χώρα δεν πορεύεται στο μακρύ ταξίδι της μέσα στην ιστορία μετρώντας μόνο ήττες. Και κανένα ξέφωτο δεν φαίνεται μόνο επειδή το υποσχέθηκαν οι πολιτικοί.

Είναι οι άνθρωποι, οι σκέψεις, οι πράξεις και η συμμετοχή τους, που καθορίζουν την επόμενη μέρα. Και οι συλλογικότητες που, βήμα το βήμα, ορίζουν τον χάρτη του κοινού μέλλοντός μας. Και το αφήγημά τους που γίνεται αφήγημά μας και μάς δείχνει τον δρόμο.

Αλλά αυτό, δυστυχώς, ακόμα το ψάχνουμε.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος, είναι δημοσιογράφος.