“Βαρεμένη” και “αφασική” αντιπολίτευση σώζουν τον Μητσοτάκη…

Όταν μια κυβέρνηση διανύει τη δεύτερη θητεία της και οι ψηφοφόροι τής έχουν δείξει «κόκκινη κάρτα», η αποχώρησή της είναι μόνο θέμα χρόνου. Αρκεί να υπάρχει αντικαταστάτης της.

Αυτές είναι οι δύο προϋποθέσεις για να επέλθει κυβερνητική αλλαγή: φθορά αυτών που κυβερνούν και ορατή εναλλακτική λύση. Τι συμβαίνει σήμερα;

Η πρώτη προϋπόθεση υπάρχει. Η κυβερνητική φθορά είναι δεδομένη. Όχι επειδή το λένε οι αντίπαλοί της ή οι δημοσκοπήσεις. Αλλά διότι το πιστοποίησαν οι ευρωεκλογές πριν από ένα χρόνο: το 28% της ΝΔ αφαίρεσε την εκλογική παντοδυναμία της και έθεσε υπό αμφισβήτηση την ανανέωση της θητείας της, κάτι που θεωρούνταν αυτονόητο. Είναι η αγωνία του Κυριάκου Μητσοτάκη και των συν αυτώ.

Ταυτόχρονα, όμως, οι ψηφοφόροι είπαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση έτσι όπως είναι η αντιπολίτευση. Δεν υπάρχει ούτε κόμμα ούτε ηγέτης που μπορεί να εκμεταλλευθεί την κυβερνητική φθορά και να αμφισβητήσει την πρωτιά της ΝΔ του στις προσεχείς εκλογές. Αυτό είναι ένα μεγάλο εκλογικό και πολιτικό παράδοξο, που δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ ξανά στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης.

Η εικόνα της αντιπολίτευσης έχει πολλές όψεις και συνολικά είναι απογοητευτική. Κατά βάση μπορεί να διακριθεί σε δύο κομμάτια:

Πρώτον, στην τυχοδιωκτική ή απλώς «βαρεμένη» αντιπολίτευση. Την αποτελούν τρία-τέσσερα κόμματα που δεν  έχουν κανένα πρόβλημα να πουν και να κάνουν τα πάντα, για να εκμεταλλευθούν το λεγόμενο «αντισυστημισμό» μερίδας τού εκλογικού σώματος, όπως φάνηκε από την πρόσφατη σύμπλευσή τους στην πρόταση που κατέθεσαν με στόχο να παραπεμφθεί ο πρωθυπουργός για «εσχάτη προδοσία» στην υπόθεση των Τεμπών. Τα κόμματα και οι αρχηγοί που συμπράττουν στην ετερόκλητη αυτή συμμαχία (Βελόπουλος, Κωνσταντοπούλου, Νατσιός, Κασσελάκης κ.α) «κυνηγούν» τις «ψήφους των Τεμπών» και δεν τους νοιάζει τίποτα άλλο. Φυσικά, ο κ. Μητσοτάκης όχι μόνο δεν ανησυχεί, αλλά τον διευκολύνουν κιόλας. Αυτού του είδους η «βαρεμένη» αντιπολίτευση ενδέχεται να οδηγήσει στην απόρριψη όλων των προτάσεων και στην οριστική απαλλαγή ακόμα και του Κώστα Αχ. Καραμανλή (αν βρεθούν μερικοί βουλευτές της ΝΔ να μην υπερψηφίσουν την πρότασή της, ο πρώην υπουργός δεν θα δικαστεί ούτε για πλημμέλημα).

Δεύτερον, έχουμε την αντιπολίτευση των πρώην κομμάτων εξουσίας ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Η οποία θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί «κανονική», αλλά το αποτέλεσμα αυτής της αντιπολιτευτικής «κανονικότητας» είναι ανύπαρκτο και πολύ απέχει από το να ανησυχεί τον κ. Μητσοτάκη. Τα κόμματα αυτά έχουν δοκιμάσει αντιπολιτευτικές τακτικές όλων των ειδών: τη «σκληρή», τη «μετωπική», τη διαρκώς «καταγγελτική», την  «προγραμματική», τη «συναινετική» (από το ΠΑΣΟΚ), ακόμα και την κοινή κατάθεση πρόταση μομφής. Όλες, φευ, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Διότι ναι μεν το εκλογικό σώμα αποδυνάμωσε αισθητά τη ΝΔ (28%), αλλά ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσαν κάν να την πλησιάσουν απειλητικά. Με 17% και 13% σε εκλογές, που δεν αλλάζουν σε όλες τις δημοσκοπήσεις, ουσιαστικά δεν υπάρχει αντιπολίτευση και ο κ. Μητσοτάκης έχει το κεφάλι του σχετικά ήσυχο. Η λέξη «σχετικά» παραπέμπει μόνο την απειλή που νιώθει από το εκλογικό σώμα, το οποίο μπορεί να τον τιμωρήσει χωρίς να συνυπολογίσει την απουσία ικανής αντιπολίτευσης.

Η χώρα βιώνει μια κατάσταση πολιτικής ανωμαλίας: αποδυναμωμένη κυβέρνηση, απουσία εναλλακτικής λύσης και δεν διαφαίνεται διέξοδος.

Η «βαρεμένη» αντιπολίτευση αποκομίζει κέρδη, αλλά δεν αποτελεί κίνδυνο για τον κ. Μητσοτάκη, το αντίθετο συμβαίνει.

Η άλλη αντιπολίτευση, η «κανονική», θα μπορούσε να αλλάξει τα δεδομένα, αν δεν έδειχνε σημάδια πολιτικής αφασίας. Το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη λέει (ξανά) ότι θα πάει μόνο του «να νικήσει τον Μητσοτάκη». Ο ΣΥΡΙΖΑ, κομματιασμένος, βρίσκεται σε διαρκές βέρτιγκο και ο Αλέξης Τσίπρας αρκείται σε διαλέξεις.

Όμως, τα κόμματα της αντιπολίτευσης  που κάποτε ήταν στην κυβέρνηση ξέρουν ότι, για να αλλάξει το σημερινό «στάτους κβο», απαιτούνται πράξεις. Και αυτό σημαίνει συνένωση δυνάμεων. Τα μικρομάγαζα δεν μπορούν να τα βάλουν με το μεγάλο, έστω και αποδυναμωμένο, μαγαζί  της ΝΔ.

Όσο υπάρχει αυτό το αντιπολιτευτικό σκορποχώρι, τίποτα δεν  θα αλλάξει. Η αποτυχία θα είναι δεδομένη και διαρκής. Το έχει πει πολύ καλά ο Αμερικανός προπονητής του μπάσκετ Τζον Γούντεν: «Η αποτυχία δεν είναι θανάσιμη, αλλά η αποτυχία να αλλάξεις μπορεί να είναι»…