Δεν έχουμε στον ήλιο μπύρα

Δεν έχουμε στον ήλιο μπύρα

Ιστορίες παραλογισμού για άλλη μία φορά με την αύξηση της φορολογίας στις ελληνικές μικροζυθοποιίες. Η πίεση για την εξεύρεση εσόδων οδηγεί σε κινήσεις πανικού

Μετά από τόσους και τόσους φόρους και παραλογισμούς τα πέντε μνημονιακά χρόνια, το γεγονός ότι στο νομοσχέδιο με τις εκκρεμότητες του πρώτου πακέτου προαπαιτούμενων περιλαμβάνεται και διάταξη αύξησης της φορολογίας στις ελληνικές μικροζυθοποιίες, προκάλεσε κύμα αγανάκτησης και σχολίων. Δικαιολογημένα.

Διότι εδώ δεν πρόκειται για το κεφάλαιο και τον πλούτο που φορολογείται, αφού η διάταξη αφορά τις μικροζυθοποιίες ενώ οι πολυεθνικοί γίγαντες δεν επηρεάζονται, αντίθετα αποκτούν ένα ακόμη όπλο, πέραν της ισχύος που ούτως ή άλλως διαθέτουν ώστε να ρυθμίζουν τις τιμές και να επηρεάζουν τη διανομή.

Αντίθετα το σκεπτικό με το οποίο η κυβέρνηση επέλεξε να αναζητήσει έσοδα αυξάνοντας τη φορολογία στις εγχώριες μικροζυθοποιίες (διότι ασκείτο κριτική και από το ΣΥΡΙΖΑ -ορθώς- στις προηγούμενες κυβερνήσεις, πως εκείνες διάλεγαν τα μέτρα και όχι οι δανειστές, οι οποίοι θέτουν τους -παράλογους- στόχους), φανερώνει μία διαχρονική παθογένεια, όχι μόνο ελληνική βέβαια, η οποία διογκώνεται με αιτία, αφορμή ή δικαιολογία την πίεση του μνημονίου.

Από αναπτυξιακή σκοπιά, απλώς επαναλαμβάνεται ο παραλογισμός να μπαίνουν εμπόδια σε όποιον θέλει να επιχειρήσει και να μην ενισχύεται καθόλου η παραγωγή τοπικών, ποιοτικών προϊόντων, για τα οποια στην τελική υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ζήτηση στην εγχώρια και διεθνή αγορά. Αυτό όμως για να είμαστε δίκαιοι, δεν οφείλεται στην “αριστερή” κυβέρνηση, αφού και οι προηγούμενες δεν έκαναν και πολλά προς αυτή την κατεύθυνση.

Από σκοπιά φορολογικής δικαιοσύνης πάλι τα ίδια. Οι “μεγάλοι” πάντα στο απυρόβλητο. Είτε πρόκειται για επιχειρήσεις, είτε για φυσικά πρόσωπα. Οι “μικροί” και ειδικά βέβαια οι μισθωτοί και συνταξιούχοι, είναι οι σίγουρες πηγές φορολογικών εσόδων, γιατί αυτοί θα πληρώσουν το χαράτσι που θα τους επιβληθεί. Οι φόροι είναι όπως και οι νόμοι του Σόλωνα: Σαν ιστός αράχνης, τον οποίο σκίζουν και διαφεύγουν τα μεγάλα έντομα, ενώ τα μικρά παγιδεύονται.

Υπάρχει βέβαια και η απάντηση, ότι ένα τέτοιο μέτρο είναι προτιμότερο από νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις ή νέους φόρους στους εργαζόμενους. Γιατί, μήπως τα έσοδα από αυτό το μέτρο θα διασφαλίσουν ότι δε θα πέσει νέος πέλεκυς ή δε θα έρθουν νέα χαράτσια;

Υπάρχει και η απάντηση σε όσους, ενώ ζητούσαν από την κυβέρνηση να υπογράψει μία συμφωνία, όποια να ‘ναι, τώρα λένε “όχι” σε νέους φόρους- λες κι οι προηγούμενοι δεν έκαναν τα ίδια. Ναι αλλά η κυβέρνηση αυτή δεν υποσχέθηκε πως δε θα κάνει τα ίδια με τους προηγούμενους; Συνιστά μνημονιακή υποχρέωση η παράβαση ευρωπαϊκής νομοθεσίας;

Όχι πως είναι το μόνο στο οποίο η κυβέρνηση κάνει αυτά που κατήγγειλε ως αντιπολίτευση, με αποτέλεσμα να την καταγγέλλουν αυτοί που υπερασπιζόντουσαν την προηγούμενη κυβέρνηση όταν έκανε τα ίδια: Για παράδειγμα αυτοί που δε θα έφερναν κατεπείγοντα για να τα ψηφίσουν οι βουλευτές χωρίς καλά καλά να τα έχουν διαβάσει, έφεραν χθες το νομοσχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών για να μπει την ίδια ημέρα στην επιτροπή ενώ εν τω μεταξύ συνεδρίαζε άλλη επιτροπή για το νομοσχέδιο με τα λοιπά προαπαιτούμενα, για να ψηφιστεί μία ημέρα μετά.

Αν συνεχίσουμε όμως έτσι θα επιβεβαιωθεί απλώς το γραμμένο σε τοίχους σύνθημα: Δεν έχουμε στον ήλιο μπύρα.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα