Δεν υπάρχει λιγότερο κακός βιασμός σύντροφοι

Μέσα στην τούρλα του προεκλογικού Σαββάτου η κυβέρνηση αποφάσισε να φέρει στη Βουλή τον Ποινικό Κώδικα, ο οποίος περιλαμβάνει και αλλαγές στο ποινικό αδίκημα του βιασμού, οι οποίες όμως προκαλούν απορία και οργή.

Για την ακρίβεια… διαβαθμίζει τρόπω τινά το έγκλημα του βιασμού, λες και κάποιοι βιασμοί είναι λιγότεροι κακοί από κάποιους άλλους.

Ειδικότερα ο νέος Ποινικός Κώδικας τροποποιεί την πρώτη παράγραφο του άρθρου 336 ως εξής: “ Όποιος με σωματική βία ή με απειλή σοβαρού και άμεσου κίνδυνου ζωής ή σωματικής ακεραιότητας εξαναγκάζει άλλον σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης τιμωρείται με κάθειρξη.” Εν προκειμενω αναφέρεται ρητά στη σωματική βία και την απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας του θύματος, διαχωρίζοντας πχ από την ψυχολογική βία.

Προσθέτει δεύτερη παράγραφο που ορίζει ότι “γενετήσια πράξη είναι η συνουσία και οι ίσης βαρύτητας με αυτήν πράξεις” και στην τρίτη παράγραφο αναφέρει: “Αν η γενετήσια πράξη έγινε από δύο ή περισσότερους δράστες που ενεργούσαν από κοινού, επιβάλλεται κάθειρξη τουλάχιστον δέκα ετών.

Προσθέτει επίσης τέταρτη παράγραφο που αναφέρει ότι: “ Αν κάποια από τις πράξεις των προηγούμενων παραγράφων είχε ως συνέπεια τον θάνατο του παθόντος επιβάλλεται κάθειρξη ισόβια ή πρόσκαιρη τουλάχιστον δέκα ετών” και πέμπτη παράγραφο που αναφέρει ότι:

“Όποιος, εκτός από την παράγραφο του άρθρου 1, εξαναγκάζει άλλον σε επιχείρηση ή ανοχή γενετήσιας πράξης απειλώντας αυτόν με παράνομη πράξη ή παράλειψη, τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον τριών ετών.”

Τι σημαίνουν όλα αυτά τα… νομικίστικα; Ότι κάποιοι βιασμοί θα πέφτουν στα πιο μαλακά. Διότι διαχωρίζεται ο βιασμός που τελείται με την απειλή κατά της ζωής ή της σωματικής ακεραιότητας του θύματος από το βιασμό που τελείται με ψυχολογική βία και δεν περιλαμβάνει απειλή ζωής και εμφανή σημάδια σωματικής βίας. Ο νόμος μετατρέπει σε πλημμέλημα με υποχρεωτική κάθειρξη μόλις τριών ετών, για παράδειγμα το συζυγικό ή εντός σχέσης βιασμό, την περίπτωση ο εργοδότης να απειλεί εργαζόμενη πως εάν δεν “του κάτσει” θα απολυθεί ή ο βιαστής να απειλεί το θύμα ότι θα δημοσιεύσει βίντεο του στο διαδίκτυο.

Όμως η γυναίκα (ή ο άντρας) που θα βιαστεί θα υποφέρει το ίδιο ανεξάρτητα ποια μέθοδο χρησιμοποίησε ο βιαστής για να την/τον αναγκάσει. Είναι απορίας άξιο λοιπόν για ποιο λόγο το αγαθό της γενετήσιας αξιοπρέπειας και της αυτοδιάθεσης του ατόμου κρίνεται ότι έχει διαφορετική αξία στη μία και στην άλλη περίπτωση. Είναι σα να λέμε ότι θα κριθεί διαφορετικά ο δολοφόνος που χρησιμοποίησε πιστόλι από αυτόν που χρησιμοποίησε τσεκούρι, αν και το θύμα και στις δύο περιπτώσεις είναι νεκρό.

Μάλιστα με τη διάκριση αυτή απομειώνεται η ηθική απαξία στο έγκλημα του βιασμού και αυτό σε μία κοινωνία που έτσι κι αλλιώς πάσχει από σεξιστικά και πατριαρχικά στερεότυπα. Δεν επιτρεπει στους δικαστές να συνυπολογίζουν επί της ουσίας τις πραγματικές συνθήκες κάτω από τις οποίες βιάστηκε ένα άτομο, αφού υποτιμά ζητήματα σχέσεων εξουσίας, οικονομικής εξάρτησης, συναισθηματικής και ψυχολογικής βίας.

Πρόκειται λοιπόν για διαβαθμίσεις ντροπής, που μας γυρνάνε χρόνια πίσω, μετά από τόσους αγώνες. Για ποιο λόγο; Και με ποιο σκεπτικό;

Σημειωτέον δε πως και αυτές οι διατάξεις που μετατρέπουν σε πλημμέλημα ορισμένα είδη βιασμού προστέθηκαν μετά την κατακραυγή που προκάλεσε το γεγονός ότι αρχικά ως βιασμός προβλεπόταν μόνο η πράξη που τελείται με απειλή κατά της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας ή σωματική βία…

Ορισμένοι έσπευσαν να υπερασπιστούν το ΣΥΡΙΖΑ με το επιχείρημα ότι σε αυτές τις ρυθμίσεις κατέληξε η νομοπαρασκευαστική. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης όμως ποιες ρυθμίσεις τελικά θα ψηφιστούν και η νομοπαρασκευαστική δεν έχει το αλάθητο του Πάπα, ούτε μπορεί μία κυβέρνηση της αριστεράς και της προόδου να καλέσει τους πολίτες να αφήσουν τα θέματα στους… ειδικούς κι ούτε είναι το ζήτημα μόνο νομικίστικο- αν και πρέπει να σημειωθεί πως πολλοί νομικοί έχουν εκφράσει επί νομικής βάσεως αντιρρήσεις.

Ορισμένοι πάλι είπαν ότι πριν δεν υπήρχαν ρητά οι άλλες μορφές εξαναγκασμού πλην της βίας ενώ τώρα προστέθηκαν και άρα θα τιμωρούνται πλέον, ενώ πριν ούτως ή άλλως οι δικαστές δεν τις τιμωρούσαν. Και τότε γιατί μπαίνουν διαφορετικές ποινές; Πως διευρύνεται ο ορισμός του βιασμού, όταν κάποιοι βιασμοί θεωρούνται λιγότερο καταδικαστέοι από κάποιους άλλους;

Ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Καλογήρου δήλωσε χθες ότι δεν πρέπει να υιοθετηθεί μία διατύπωση που ικανοποιεί το «κοινό αίσθημα», αλλά θα είναι «ανεφάρμοστη». Τι πάει να πει μη εφαρμόσιμη νομική διάταξη εν προκειμένω; Μοιάζει να υπονοείται ότι επειδή οι δικαστές δε θεωρούν βιασμό αυτόν που τελείται με ψυχολογική βία ή απειλή, ας βάλουμε τουλάχιστον μία ελαφρύτερη ποινή μπας και την εφαρμόζουν. Δηλαδή αντί να μάθουμε στους δικαστές να μην επιβάλλουν τις δικές τους προκαταλήψεις στην εφαρμογή του νόμου, αλλάζουμε το νομο για να ταιριάζει στις δικές τους προκαταλήψεις;

Ο υπουργός Δικαιοσύνης οφείλει να αποσύρει τις επικίνδυνες αυτές αλλαγές, που αν μη τι άλλο δε μπορουν να συζητηθούν υπό την πίεση του άρρητου προεκλογικού χρόνου. Αλλιώς οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ -ιδίως οι γυναίκες, αλλά όχι μόνο, γιατί το ζήτημα του βιασμού αφορά όλους τους ανθρώπους και δεν είναι μόνο γυναικείο- θα πρέπει να επιλέξουν μεταξύ της πειθαρχίας στο κόμμα παραμονές εκλογών και της πειθαρχίας στη συνείδηση τους. Ας αναρωτηθούν αν μη τι άλλο, τι από τα δύο θα επιβραβεύσουν οι ψηφοφόροι.