Δικαιοσύνη για το Φύσσα σημαίνει όχι σοβαρές ΧΑ

Δικαιοσύνη για το Φύσσα σημαίνει όχι σοβαρές ΧΑ
Η Μάγδα Φύσσα στην τελετή μετονομασίας της Οδού Παναγή Τσαλδάρη στο Κερατσίνι, σε Οδό Παύλου Φύσσα Eurokinissi

Πέρασαν έξι χρόνια από τότε που ο Παύλος Φύσσας έπεφτε νεκρός από τα μαχαίρια μίας δειλής συμμορίας. Η ΧΑ εν τω μεταξύ έχει μείνει εκτός Βουλής, αλλά δικαίωση δε θα υπάρξει αν δεν μείνει ο φασισμός εντελώς εκτός πολιτικής και κοινωνίας

“Ο Παύλος Φύσσας είναι ο αντιφασιστικός αγώνας”. Η φράση αυτή του 20χρονου Γιάννη χθες στη συναυλία στη Δραπετσώνα για τα έξι χρόνια από τη στυγερή δολοφονία συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο γιατί η απόδοση Δικαιοσύνης μας αφορά όλους. Και είναι παρήγορο τα λόγια αυτά να έρχονται από ένα 20χρονο παιδί.

Πέρασαν έξι χρόνια και η Χρυσή Αυγή εν τω μεταξύ έχει μείνει εκτός Βουλής (αν και δυστυχώς όχι ακόμη εντός φυλακής όπως αρμόζει σε μία δειλή συμμορία). Αλλά δικαίωση και Δικαιοσύνη δε θα υπάρξει στα αλήθεια εάν δε μείνει ο φασισμός εντελώς εκτός πολιτικής και κοινωνίας.

Το γεγονός πως το θεσμικό προκάλυμμα μίας εγκληματικής ακροδεξιάς συμμορίας δεν διαθέτει πλέον εκπροσώπηση στη Βουλή (και άρα μία σειρά προνομίων όπως βουλευτική ασυλία και κρατική χρηματοδότηση) είναι αναμφίβολα θετικό. Από την άλλη, κάπου πήγαν οι ψηφοφόροι της, λένε πολλοί. Το θέμα όμως δεν είναι που πήγαν. Το θέμα είναι η ρατσιστική, εθνικιστική, ακροδεξιά ατζέντα της ΧΑ να μην υιοθετείται πια από καμία πολιτική δύναμη.

Κάποιοι κάποτε ονειρεύονταν μία σοβαρή ΧΑ προς συνεργασία. Η ακροδεξιά πάντα είναι το χρήσιμο πιόνι του συστήματος, γιατί να μη γίνει και επισήμως; Ευτυχώς για την πατρίδα αυτό δε συνέβη και οι προδότες της πατρίδας που το παίζουν πατριώτες έμειναν στο περιθώριο. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι δεν έμπηξαν ξαφνικά μία μέρα το μαχαίρι στην καρδιά του Φύσσα και την καρδιά της Δημοκρατίας.

Δεν ξεχνάμε τις δολοφονικές επιθέσεις σε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και σε Αιγύπτιους ψαράδες, το πογκρόμ στο κέντρο της Αθήνας το Μάιο του 2011. Δεν ξεχνάμε το ξέπλυμα με τα fake news (και ας μην υπήρχε τότε ο όρος ακόμη) για χρυσαυγίτες που δήθεν περνούσαν γιαγιάδες στον απέναντι δρόμο και με το lifestyle των φουσκωμένων από αναβολικά και γεμάτων τατουάζ μπράτσων και των ενδυματολογικών επιλογών της κόρης του “αφεντικού”. Άλλωστε το lifestyle και το απολιτίκ στρώνει το δρόμο στο ναζισμό, μαζί με την οργή μίας οικονομικά στριμωγμένης και απογοητευμένης κοινωνίας που κάποιος της προσφέρει προς ανακούφιση ένα βολικό εχθρό, έναν αδύναμο “άλλο” για να μη στραφεί ποτέ στον ισχυρό.

Και εδώ είναι το ζήτημα: Έχει στα αλήθεια η ρητορική της ακροδεξιάς ξεριζωθεί από το δημόσιο λόγο; Ή μήπως ορισμένοι ποντάρουν ακόμη στο ρατσισμό και την επίκληση του νόμου και τάξης όχι για την ασφάλεια των πολιτών που είναι ύψιστο αγαθό, αλλά για τη μετάθεση του δημοσίου διαλόγου σε μία συγκρουσιακή λογική, στο διχασμό με εμφυλιοπολεμικές ρητορικές, σε εθνικιστικές κορώνες περί εθνικής συνειδήσεως και πατρίδας;

Αυτά τα αυγά που μπορεί να γεννήσουν νέα φιδάκια πρέπει να αντιμετωπίσουμε.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα