Η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ

Το πολιτικό σκηνικό τα χρόνια του μνημονίου μετατοπίστηκε, φαινομενικά τουλάχιστον, προς τα αριστερά. Στην πραγματικότητα το δίπολο μνημόνιο- αντιμνημόνιο έγινε η διαχωριστική γραμμή που δεν ταυτιζόταν επακριβώς με το δίπολο αριστερά- δεξιά, σε μεγάλο βαθμό όμως το αντιμνημόνιο έστρεψε ένα σημαντικό αριθμό ψηφοφόρων προς ένα φερόμενο ως αριστερό κόμμα.

Το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη του 2015 “Πρώτη φορά αριστερά” δεν ήταν τυχαίο, ούτε ένα ρίσκο: Η αριστερά ταυτίστηκε με το αντιμνημόνιο και ως εκ τούτου με μία πολιτική αλλαγή, που επιθυμούσε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, 34 χρόνια μετά την άνοδο στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ, τη βάση του οποίου πήρε στην πραγματικότητα οι ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Αλέξης Τσίπρας επεδίωξε πάντως όχι την στήριξη, αλλά την ανοχή ενός τμήματος ψηφοφόρων της λεγόμενης λαϊκής δεξιάς. Στόχος του ήταν να αποφύγει αντισυσπειρώσεις όπως αυτές των δεύτερων εκλογών του 2012 υπό το φόβο ότι θα ερχόταν οι κομμουνιστές να μας πάρουν τα σπίτια και να βγάλουν τη χώρα από την Ευρώπη. Στο πλαίσιο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ άφηνε εκτός κριτικής την κυβέρνηση Καραμανλή, εστιάζοντας στην υπογραφή του πρώτου μνημονίου από την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου. Και όταν έγινε κυβέρνηση επέλεξε έναν καραμανλικό για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον Προκόπη Παυλόπουλο- ο οποίος από την άλλη πλευρά ανέλαβε αυτή τη θέση για να παίξει το ρόλο της ασφαλιστικής δικλείδας που δε θα επέτρεπε στο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τρέλες.

Τέσσερα χρόνια μετά, με το ΣΥΡΙΖΑ να έχει υπογράψει και εκείνος μνημόνιο και να το έχει εφαρμόσει, έχοντας μάλιστα ολοκληρώσει το πρόγραμμα, το δίπολο μνημόνιο- αντιμνημόνιο δεν υπάρχει πια και ο Τσίπρας επιχειρεί όχι ακριβώς να επανέλθει στο δίπολο αριστερά- δεξιά, αλλά στο παλιό λαλιωτικό δίπολο πρόοδος- συντήρηση. Ουσιαστικά να καταλάβει και επίσημα τον ιδεολογικό χώρο του ΠΑΣΟΚ κάποτε. Έτσι σταδιακά ο ΣΥΡΙΖΑ αρχίζει τις επιθέσεις στους καραμανλικούς, τα ανοίγματα στους ΓΑΠικούς και διακριτικά κλείνει και το μάτι στους σημιτικούς…

Αυτό βέβαια σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και επίσημα κάνει δεξιά στροφή, επιχειρώντας να καταλάβει το κέντρο. Και την ίδια ώρα κάποιοι στη ΝΔ κοιτάζουν προς τα δεξιά τους, έχοντας μείνει κολλημένοι στη σαμαρική εμμονή επιστροφής των ψηφοφόρων που έφυγαν από το 2012 και μετά εκ δεξιών- ασχέτως που έφυγαν λόγω αντιμνημονίου και όχι βέβαια επειδή δεν ήταν ο Αντώνης Σαμαράς αρκετά δεξιός.

Το πολιτικό σκηνικό επομένως μετατοπίζεται εν συνόλω προς τα δεξιά.

Το κακό για τη ΝΔ και για χώρα είναι ότι όσο πάει δεξιά κινδυνεύει να παίζει στο γήπεδο της ΧΑ. Κάποιοι έχουν ως πρότυπο τον Όρμπαν και τη “νέα δεξιά” που αναδύεται σε χώρες της Ευρώπης, φλερτάροντας επικίνδυνα με ακραία δεξιές ιδέες και με έναν εθνικιστικό απομονωτισμό, ο οποίος συνδυάζει νεοφιλελεύθερες ιδέες στα οικονομικά και εργασιακά με άκρως συντηρητικές αντιλήψεις στα κοινωνικά και μία γερή δόση ρατσισμού.

Το κακό για το ΣΥΡΙΖΑ και για τη χώρα, είναι ότι δεν μεταλλάσσεται απλά σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, αλλά ενίοτε παίζει και σε δεξιά γήπεδα ένα παιχνίδι που είχε παίξει και την προηγούμενη περίοδο: Προκειμένου να αποκρούσει τις κατηγορίες Μητσοτάκη περί αβάτου των Εξαρχείων, βρέθηκαν μετανάστες και πρόσφυγες μετά την εκκένωση καταλήψεων να κατασκηνώνουν στο Σύνταγμα αρνούμενοι να μεταφερθούν σε μέρη που είναι στην πραγματικότητα στρατόπεδα συγκέντρωσης για εκείνους. Αυτούς τους ανθρώπους ποιος θα τους υπερασπιστεί; Εάν έκανε το ίδιο η κυβέρνηση Σαμαρά, δε θα είχαν ανέβει στα κάγκελα όλοι οι συριζαίοι; Τελικά το μόνο επιχείρημα είναι: “Ναι, αλλά θα έρθουν οι άλλοι και θα κάνουν ακόμη χειρότερα;”