Η παρέλαση α λα Monty Python, τα δάκρυα της μετανάστριας μάνας και αυτά που έχουν σημασία 

Κάθε χρόνο θα βρούμε σε αυτή τη χώρα και κάποιο λόγο να τσακωθούμε για τον (παρωχημένο) θεσμό των παρελάσεων, ένα μιλιταριστικό κατάλοιπο άλλης εποχής, το οποίο διατηρούμε πιστεύοντας ότι έτσι τιμούμε τους αγωνιστές του παρελθόντος.

Εάν θέλουμε όμως τα παιδιά να μάθουν Ιστορία, να μάθουν να σέβονται αυτούς που πολέμησαν κατά του φασισμού και του ναζισμού, αυτούς που αγωνίστηκαν για την Ελευθερία, ίσως είναι προτιμότερο αντί για παρελάσεις με βήμα στρατιωτικό και για παπαγάλισμα ενός μαθήματος που καταλήγουν να μισούν, να πηγαίνουν στα υπόγεια της Κοραή και στο Δίστομο, να μαθαίνουν τι εστί φασισμός και ναζισμός και πως η μάχη αυτή συνεχίζεται. Να μαθαίνουν πως δεν είναι η “ελληνική ψυχή” και το “ελληνικό DNA” το θέμα, αφού υπήρξαν και Ελληνες προδότες της πατρίδας και της Δημοκρατίας, οι ιδεολογικοί απόγονοι των οποίων μάλιστα τώρα το παίζουν και πατριώτες. Να μαθαίνουν πως δεν έχει σημασία η καταγωγή σου, αλλά αν είσαι άνθρωπος και το μεγάλο “όχι” που μπορεί να χρειαστεί να πεις σε μία κρίσιμη στιγμή.

Οι κοπέλες που παρήλασαν α λα Μonty Python στη Νέα Φιλαδέλφεια δήλωσαν ότι το έκαναν για πολιτική αντιμιλιταριστική διαμαρτυρία. Μπορεί κανείς να διαφωνήσει με τον τρόπο, μπορεί επίσης να μην του αρέσει, αλλά από εκεί μέχρι να ζητάνε ορισμένοι περίπου κρεμάλες και να βγάζουν οχετό μίσους, πάει πολύ.

Όμως ακόμη και όποιος διαφωνεί με το “θεσμό” των μαθητικών παρελάσεων, που καθιερώθηκε επί Μεταξά να μην ξεχνιόμαστε, δεν μπορεί παρά να συμφωνήσει ότι η εικόνα της μετανάστριας σημαιοφόρου και της μητέρας της που δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυα της, ήταν μία όμορφη εικόνα, που την είχαμε ανάγκη σε μία εποχή μίσους, κυνισμού και επιφανειακότητας.

Για αυτό το παιδί μετανάστευσε αυτή η γυναίκα εδώ. Τα δάκρυα της είναι τα δάκρυα κάθε υπερήφανου γονιού και ακόμη περισσότερο, δάκρυα χαράς για τη ζωή που κέρδισαν εδώ και δάκρυα ανακούφισης για ό,τι άφησαν πίσω. Μετανάστες ή πρόσφυγες, δεν έχει σημασία, από που και πότε, δεν έχει σημασία, το χρώμα του δέρματος τους και η καταγωγή τους, δεν έχει σημασία, αυτό που έχει σημασία είναι πως η μητέρα αυτή πάλεψε για να έχει το παιδί της μία καλύτερη ζωή. Και για αυτό έκλαψε.

Δεν μπορούμε να έχουμε ιδέα για τη φτώχεια και τους κινδύνους από τους οποίους ξέρει ότι γλύτωσε το παιδί της. Μπορούμε παρόλα αυτά όμως να καταλάβουμε τη συγκίνηση της μάνας.

Κάποιοι σκοταδόψυχοι ίσως ενοχλήθηκαν με αυτή την εικόνα, αλλά είμαστε σίγουροι πως θα είναι ελάχιστοι. Και πως δεν ξέρουν τόσο καλή ορθογραφία της ελληνικής γλώσσας όσο η σημαιοφόρος. Χρειαζόταν όμως να γίνει σημαιοφόρος για να τη σεβαστούμε και για να καταλάβουμε την καρδιά της μάνα της;