Ποιον ωφελούν οι ΤΡΑΜΠουκοι της πολιτικής

Σοκαριστική είναι η νίκη του Τραμπ μόνο για όποιον αρνούνταν να κατανοήσει ποιοι και γιατί ήταν πρόθυμοι να στείλουν στο Λευκό Οίκο έναν επικίνδυνα γραφικό και γραφικά επικίνδυνο, που είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος με την Κλίντον, μία όψη όμως σκοτεινή και εξ ίσου συστημική.

Κι όμως οι φτωχοί λευκοί Αμερικανοί, κυρίως της αμερικάνικης “βαθιάς επαρχίας”, δηλαδή τα λεγόμενα “white trash” κατά βάση, αναδεικνύουν πλανητάρχη έναν εκκεντρικό πλούσιο υποψήφιο που δεν υπόσχεται τίποτε συγκεκριμένο, παρά μόνο ότι θα κάνει την Αμερική “σπουδαία ξανά”.

Όταν οι άνθρωποι αυτοί, των οποίων η φτώχεια σημαίνει και χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και ουσιαστικά μηδενικές ευκαιρίες, μαζεύονται στις εκκλησίες των χωριών τους, γιατί δεν υπάρχει και καμία άλλη κοινωνική δραστηριότητα, και ακούν το “σύστημα” να τους απορρίπτει και από πάνω να τους κουνά και το δάχτυλο, ήταν λογικό κι επόμενο και αναμενόμενο να απορρίψουν κι εκείνοι αυτό το σύστημα- ή για να είμαστε ακριβείς να νομίζουν ότι απέρριψαν ένα σύστημα, του οποίου ο Τραμπ είναι στην πραγματικότητα ο πιο ειλικρινής εκφραστής.

Ο Τράμπ είναι αυτό που συμβαίνει όταν δεν μπορείς εσύ να είσαι ελεύθερος και εύχεσαι να ψοφήσει η ελευθερία του γείτονα. Βέβαια, παραμένεις ανελεύθερος και πεινασμένος, αλλά τουλάχιστον νομίζεις ότι είσαι ανώτερος.

Εξαιρετικά διδακτική για το ποιον ωφελεί ο ρατσισμός ,στον οποίο μεταξύ άλλων “πάτησε” ο Τράμπ για να εκλεγεί, είναι αυτή η μικρή ιστορική λεπτομέρεια εξ Αμερικής:

Όταν στις ένδοξες αποικίες άρχισαν οι πλούσιοι γαιοκτήμονες να φέρνουν μαύρους σκλάβους για να δουλεύουν τσάμπα στα χωράφια τους, οι φτωχοί λευκοί εργάτες (κυρίως ιρλανδικής καταγωγής) εξεγέρθηκαν. Διότι έχαναν το μεροκάματο. Ευρέθη όμως η λύση από τους πλούσιους και ισχυρούς:

Αυτοί είναι μαύροι και άρα κατώτεροι, για αυτό πρέπει να είναι και σκλάβοι, εσείς μπορεί να είστε φτωχοί, αλλά είστε ανώτεροι τους.

Αυτή ήταν η θεωρία που στόχευε να στρέψει την οργή των φτωχών λευκών όχι κατά των πλουσίων γαιοκτημόνων, αλλά κατά των ακόμη φτωχότερων σκλάβων. Η εθνική και φυλετική υπερηφάνεια άλλωστε είναι τσάμπα.

Οι απόγονοι αυτών των ανθρώπων, έκαναν πρόεδρο τον Τραμπ. Διότι οι Κλίντον αυτού του κόσμου έδειχναν πως δεν τους άκουγαν, ενώ οι Τραμπ παρίσταναν ότι τους ακούν και τους προσέφεραν έναν εύκολο στόχο να μισούν και να κατηγορούν.

Και ενώ είναι δημοκρατικής ευχής έργον, οι πολίτες να αντιστέκονται με την ψήφο του σε ένα σύστημα που τους καταπιέζει, είναι αυταπάτη και τραγωδία όταν επιλέγουν την εύκολη και ανόητη λύση.

Λένε πολλοί “τι Κλίντον, τι Τραμπ” κατά το “τι Πλαστήρας, τι Παπάγος”. Η Χίλαρυ όμως ήταν το πρόσωπο του τέρατος που ξέραμε, ενώ ο Τραμπ είναι ένα τέρας βγαλμένο από τους χειρότερους εφιάλτες μας.

Είναι εντυπωσιακό δε ότι πολλοί Ελληνοαμερικάνοι στήριξαν Τραμπ, ξεχνώντας ότι και οι ίδιοι υπήρξαν μετανάστες σε αυτή τη χώρα και για πολλούς θα παραμένουν πάντα ξένοι. Πολλές φορές διότι αφελώς πιστεύουν (όπως και ορισμένοι Αδώνιδες εδώ) πως ο αντιμουσουλμάνος Τραμπ θα αλλάξει την πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Τουρκία και προς όφελος της Ελλάδας. Μόνο που τα σοβαρά συστήματα και κράτη δεν αλλάζουν πολιτική στην ουσία έτσι απλά. Αλλά αυτή είναι μία άλλη μεγάλη συζήτηση.

Κατ’ αρχήν όμως, οι πολιτικοί ειδικά όσοι θέλουν να λέγονται προοδευτικοί ή τελοσπάντων λιγότερο γραφικοί από τον Τραμπ, πρέπει με το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών να πάρουν επιτέλους το μάθημα που δεν πήραν από το Brexit:

Όταν δεν ακούν τους πολίτες, οι πολίτες θα επιλέξουν όποιον τους παρουσιαστεί ως σωτήρας και τους προσφέρει και μία βολική λύση

Διότι μην ξεχνάμε, δεν κέρδισε μόνο ο Τραμπ, αλλά έχασε και η Κλίντον και όσα εκείνη εκπροσωπεί, διότι οι πραγματικά προοδευτικές δυνάμεις που και στις ΗΠΑ υπάρχουν, δεν μπορούσαν με την καρδιά τους να συνασπιστούν πίσω από μία γνήσια εκπρόσωπο ενός συστήματος που απλώς κουνά το δάχτυλο στους πολίτες και τους λέει πως η κοινωνική αδικία δεν μπορεί και δεν πρόκειται να αλλάξει.

Αφήνοντας χώρο στους αυτοπροβαλλόμενους ως σωτήρες, που όμως οι πολίτες (όχι μόνο στην Αμερική, αλλά παντού και εδώ) δεν πρέπει να ξεχνούν πως είναι μία φενάκη, μία αυταπάτη, μία ανακύκλωση του μίσους που δεν οδηγεί πουθενά.

*H Βίκυ Σαμαρά, είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247