Ποιος θα χάσει από τη διάσπαση της ΝΔ;

Τελικά η χθεσινή συνεδρίαση της γαλάζιας κοινοβουλευτικής ομάδας δεν εξελίχθηκε στην αφορμή διάσπασης της Νέας Δημοκρατίας, όπως φοβήθηκαν οι κεντροδεξιοί όταν άρχισαν οι αντιδράσεις στην παραίτηση Μεϊμαράκη, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να αναλάβει μεταβατικός πρόεδρος ο Γιάννης Πλακιωτάκης που λίγες ώρες νωρίτερα είχε οριστεί από τον υπηρεσιακό “Βαγγέλα” αντιπρόεδρος.

Οι τρεις συνυποψήφιοι του Μεϊμαράκη και κυρίως ο Τζιτζικώστας κατάλαβαν ότι αμφισβήτηση της μεταβατικής προεδρίας Πλακιωτάκη θα είχε ως αποτέλεσμα να ακυρωθεί και η δεύτερη απόπειρα ανοιχτής εκλογής προέδρου και μετά δε θα έμενε άλλη λύση από το συνέδριο- κάτι που δεν επιθυμούν οι τρεις και κατηγορούν το Μεϊμαράκη ότι σχεδιάζει. Έτσι η διάσπαση αναβλήθηκε, αλλά δεν αποκλείστηκε.

Ποιον θα ωφελούσε μία διάσπαση της ΝΔ; Φαινομενικά θα κέρδιζε ο Τσίπρας εάν διαλυθεί η αξιωματική αντιπολίτευση. Ή μήπως όχι;

Στην πραγματικότητα το ΣΥΡΙΖΑ ωφελεί να επικρατεί μπάχαλο -όπως συμβαίνει αυτή τη στιγμή- στη ΝΔ, όχι όμως και να σπάσει σε δύο ή και περισσότερα κομμάτια. Ένα διπολικό σύστημα είναι ένα τανγκό που το χορεύουν δύο. Χρειάζεται το αντίπαλον δέος, έστω κι αν δεν είναι τόσο αντίπαλον ή δεν εκφράζει στην πραγματικότητα και πολύ διαφορετική πολιτική.

Είναι θέμα ισορροπίας, να υπάρχει ο απέναντι που μπορεί κάποια στιγμή να έρθει στην εξουσία για να συνεχίσει η αιώνια εναλλαγή του διπολισμού, αλλά και για να μαζεύονται οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος μπροστά στο φόβο ότι μπορεί να πέσουν από την εξουσία.

Ούτε το σενάριο μίας οικουμενικής εξυπηρετεί μία διάλυση της ΝΔ σε ένα κομμάτι μετριοπαθές που θα μπορούσε εν ανάγκη να συνομιλήσει με τον κεντροαριστερό καθαρά πλέον ΣΥΡΙΖΑ και ένα κομμάτι λαϊκής (αντιμνημονιακής;) ακρό- δεξιάς, μίας βολικής σοβαρής εκδοχής της ΧΑ.

Και αυτό καθώς συγκυβέρνηση με το πρώτο θα έδινε χώρο στο δεύτερο για να εκμεταλλευθεί την αντίδραση της κοινωνίας, που στην πραγματικότητα καθόλου δεν επικρότησε το Σεπτέμβριο τη “στροφή στο ρεαλισμό” του ΣΥΡΙΖΑ και το μνημόνιο της αριστεράς: Απλώς δεν θεώρησε πως είχε άλλη εναλλακτική, αποδέχθηκε ότι δεν υπήρχε τελικά άλλος δρόμος και επίσης μισεί ακόμη πάρα πολύ τους πρώην για να αρχίσει να εγκαταλείπει τους νυν.

Εν τέλει αυτό το σενάριο δεν εξυπηρετεί ούτε την (τραυματισμένη) δημοκρατία. Το κενό που θα δημιουργούνταν σε μία τέτοια περίπτωση πως θα καλυφθεί; Διότι θα καλυφθεί είναι σίγουρο. Η φύση και η πολιτική απεχθάνεται το κενό. Η συγκυβέρνηση Παπαδήμου ανέδειξε το ΣΥΡΙΖΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση. Μία αντίστοιχη συγκυβέρνηση τώρα ποια πολιτική δύναμη θα οδηγήσει σε άνοδο, αφού η αριστερά κυβερνά και εφαρμόζει μνημόνια και το ΚΚΕ βρίσκεται όπως πάντα (με τη θέληση του) στη δική του περιχαρακωμένη γωνία;

Η ΝΔ ίσως έχει όμως ήδη απαξιωθεί οριστικά. Ακόμη και εάν υποθέσουμε ότι η επόμενη απόπειρα εκλογής προέδρου στεφθεί με απόλυτη επιτυχία, ο νέος αρχηγός πως θα μιλά πχ για εκσυγχρονισμό του δημοσίου όταν το κόμμα του δεν κατάφερε καν να οργανώσει εσωκομματικές εκλογές; Αλλά και από την άλλη πόσο θα ενδιαφέρει τους πολίτες το να σηκωθεί να φύγει κάποιος εκ των τεσσάρων καταγγέλλοντας δόλο και κλειστά συστήματα ή το ενδεχόμενο μίας συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ; Θα ενδιαφέρει μία μικρή μερίδα φανατικών οπαδών. Αλλά την κοινωνία, την απασχολούν άλλα πράγματα, όπως η καθημερινή επιβίωση, τα δύσκολα που έρχονται, η θέση τους σε μία χώρα υπό μνημονιακή επιτήρηση και σε ένα κόσμο όπου με αφορμή τη Συρία το παγκόσμιο πολιτικό παιχνίδι αγριεύει με απρόβλεπτες συνέπειες.

Πάντως δεν την καίει ιδιαίτερα ποιος είναι πρόεδρος της ΚΕΦΕ. Απλώς διαπιστώνει ότι στη ΝΔ τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά, αλλά η σοβαρότητα ζητούμενο. 

*Η Βίκυ Σαμαρά, είναι επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247