Πολιτική σύγκρουση για τα αυτονόητα

Ένα αυτονόητο θέμα έγινε μείζον ζήτημα πολιτικής συζήτησης και αντιπαράθεσης, αποδεικνύοντας πως τα αυτονόητα δεν είναι καμία φορά τόσο αυτονόητα τελικά.

Η επέκταση του συμφώνου συμβίωσης και στα ομόφυλα ζευγάρια όμως είναι από χθες γεγονός και αυτό είναι τουλάχιστον κάτι θετικό, ένα ουράνιο τόξο μέσα στην απίστευτη μαυρίλα που ζούμε. Δε χρειάζεται να σε αφορά, αρκεί που αφορά έστω κι ένα συνάνθρωπο σου, για να χαρείς που λύνεται ένα ζήτημα θεσμικό, ζήτημα ισονομίας και δικαιωμάτων.

Τα κόμματα βεβαίως το είδαν το καθένα υπό το δικό του πρίσμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε να αναζητά το δικό του σύμφωνο συμβίωσης με βουλευτές άλλων κομμάτων όπως το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων. Να η ευκαιρία, φαίνεται πως σκέφτηκαν στο Μαξίμου, παρουσιάζοντας την ψηφοφορία ως ένα παράδειγμα προς μίμηση στο μέλλον, σύμπραξης μεταξύ δημοκρατικών δυνάμεων- τι ωραίος όρος, ευέλικτος και βολικός…

Οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος έμοιαζαν να “κρεμάστηκαν” πάνω στο σύμφωνο συμβίωσης, το πρώτο αληθινά προοδευτικό βήμα που κάνει η αποκαλούμενη πρώτη κυβέρνηση της αριστεράς. Όμως όπως ένας κούκος δεν αρκεί για να φέρει την άνοιξη, έτσι και το σύμφωνο συμβίωσης δεν αρκεί για να ξεπλύνει όλες τις παρεκτροπές από την αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ (με εκείνο το φράχτη τι θα γίνει αλήθεια; ) ούτε βεβαίως το τρίτο μνημόνιο, η εφαρμογή του οποίου συνεχίζεται καθώς όποιος βάζει την υπογραφή του, είναι δεσμευμένος από αυτή. Και στο σύμφωνο συμβίωσης με τους δανειστές, δεν αποφασίζει ο δανειζόμενος πότε θα φύγει….

Ρελάνς πάντως στον Αλέξη Τσίπρα έσπευσαν να κάνουν τόσο ο Γιώργος Παπανδρέου, το Κίνημα του οποίου έβγαλε ανακοίνωση ζητώντας πολιτικό γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια. Ο Τσίπρας βρήκε την ευκαιρία να γίνει Παπανδρέου (Ανδρέας) αναγάγοντας το σύμφωνο συμβίωσης σε ό,τι ήταν η θέσπιση του πολιτικού γάμου την πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου (Γιώργος), ζήτησε περισσότερα, στο όνομα της προοδευτικότητας. Πολιτικό γάμο ζήτησε εν συνεχεία στη Βουλή και ο Σταύρος Θεοδωράκης του Ποταμιού, στο όνομα του φιλελευθερισμού. Εάν ποτέ θα θεσπιστεί ο πολιτικός γάμος των ομόφυλων ζευγαριών δεν ξέρουμε, αλλά φαίνεται πως εδώ υπάρχουν διάφορα πολιτικά φλερτ.

Στη ΝΔ πάλι το πρόβλημα είναι να βρεθεί ένα σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ των ομάδων και των ιδεολογικών τάσεων. Μένουμε Ευρώπη μόνο για το ευρώ και τα μνημόνια ή μήπως θα μπορούσαμε να εξευρωπαϊστούμε και στα υπόλοιπα; Ή μήπως τα δικαιώματα και η ισονομία είναι για τους ασύδοτους βορειοευρωπαίους που δεν είναι θρήσκοι παραδοσιακοί και ηθικοί σαν και εμάς;

Πολλοί γαλάζιοι έμοιαζαν διχασμένοι μεταξύ της δικής τους προσωπικής άποψης υπέρ του συμφώνου και του φόβου “μαυρίσματος” από τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, ενώ δεν έλειψαν και οι μουτζαχεντίν που ενώ έχουν ψηφίσει μνημονιακά μέτρα αδιαμαρτύρητα, βρήκαν τώρα ευκαιρία αντίδρασης σε ένα ζήτημα που στην τελική αφορά τη δυνατότητα κάποιων άλλων ανθρώπων να ζήσουν όπως θέλουν τη ζωή τους.

Τέτοια ερωτήματα έμοιαζαν να μοίρασαν τη γαλάζια κοινοβουλευτική ομάδα στα τρία, λες και δεν της έφτανε κι ο έτερος τριχασμός της προεκλογικής περιόδου μεταξύ των βασικών εσωκομματικών ομάδων. Και την ίδια στιγμή, ο κίνδυνος διαζυγίου ενδεχομένως δεν έχει εξαλειφθεί.

Επιτέλους όμως έγινε ένα αυτονόητο. Μήπως ήρθε η ώρα και για τα υπόλοιπα; Διότι στην Ελλάδα του 2015 και οσονούπω 2016, πολλά ανθρώπινα, εργασιακά και άλλα δικαιώματα έχουν λησμονηθεί υπό την πίεση των δημοσιονομικών ψυχρών στόχων.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι επικεφαλής του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247